zbrodnia i kara.pdf

Znajdowało się tam dwóch robotników, którzy pracowali przy odnawianiu mieszkania, co
go niezmiernie zaskoczyło. Wyobrażał sobie, nie wiadomo dlaczego, że znajdzie wszystko
w tym samym stanie, w jakim zostawił wówczas, może nawet trupy leżące na tych samych
miejscach na podłodze. A tu gołe ściany, nie ma żadnych mebli, jakie to wszystko jest
dziwne! Podszedł do okna i usiadł we framudze.
W pokoju było dwóch robotników, obydwaj młodzi, przy czym jeden był znacznie starszy
od drugiego. Zdzierali stare, żółte, wytarte i poplamione tapety, a na ich miejsce naklejali
nowe, białe w liliowe kwiatki. Raskolnikowowi zrobiło się bardzo przykro, chociaż sam nie
wiedział dlaczego; patrzył na nowe tapety wrogo, jakby go mocno dotknęły zmiany
poczynione w mieszkaniu.
Robotnicy zabierali się już do odejścia i pośpiesznie zwijali rolki. Nie zwrócili wcale uwagi
na zjawienie się Raskolnikowa. Rozmawiali o czymś. Raskolnikow przysłuchiwał się
rozmowie, siedząc ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma.
— Przychodzi ona do mnie z rana — opowiadał starszy — wystrojona od stóp do głów!
„Coś ty taka wyfiokowana, moja ty cytrynko, moja ty pomaranczko — pytam — i czego
chcesz ode mnie?" „Chcę — powiada — Tytusie Wasiljewiczu, spełnić wszystkie życzenia
pańskie, co pan tylko każe". A, myślę sobie, o to ci chodzi! Ale wystrojona, powiadam ci,
jak obrazek z żurnalu!
— A co to jest żurnal? — zapytał młodszy tonem ucznia, który się zwraca do nauczyciela.
— Żurnal jest to — jak by ci to powiedzieć — gazeta z malowanymi obrazkami, co sobota
przychodzi pocztą do
217
naszycn krawców z zagranicy. Są tam opisy, jak na przykład mężczyźni mają się ubierać,
no i kobiety też. Więc obrazki takie... Płeć męska przeważnie w bekieszach1, no, a co do
kobiet, to takie w tej branży widoki, że aż oczy na wierzch wyłażą z podziwu.
— Czegoj tylko w tym Petersburgu nie ma! — westchnął z podziwem młodszy. — Prócz
ojca i matki wszystko tu znajdziesz!
— Tak, bracie, prócz tego wszystko tutaj jest — przytaknął starszy pouczającym tonem.
Raskolnikow podniósł się i wszedł do drugiego pokoju, gdzie dawniej stały kufer, łóżko i
komoda; pokój bez mebli wydał mu się mały. Tapeta pozostała stara; w kącie na tapecie
pozostał wyraźny ślad półki z obrazami świętych. Rozejrzawszy się, Raskolnikow wrócił na
dawne miejsce. Starszy robotnik przyglądał mu się spode łba.
— Czego pan sobie życzył — zapytał nagle, zwracając się do Raskolnikowa.
Ten zamiast odpowiedzi wyszedł do przedpokoju i pociągnął za sznurek dzwonka. Ten
sam dzwonek, ten sam dźwięk, jak od uderzenia w blachę. Pociągnął jeszcze raz i
jeszcze; wsłuchiwał się i coś sobie przypominał. Przeżywał po raz wtóry męczące i
straszne chwile coraz to bardziej plastycznie, wyraźnie; wzdrygał się przy każdym
uderzeniu dzwonka, choć zarazem doznawał uczucia jakiejś przedziwnej rozkoszy.
— Ale czego pan tutaj chce? Coś pan za jeden? — krzyknął robotnik, wchodząc do
przedpokoju. Raskolnikow znowu wszedł do pokoju.
— Chcę wynająć mieszkanie — powiedział po chwili — chcę je obejrzeć.
— Po nocach nikt mieszkań nie wynajmuje; no i powinieneś pan przyjść ze stróżem.
Bekiesza — krótki, wełniany płaszcz, podbity futrem, wcięty w talii merowanv.
i szamerowany
218
— Podłoga jest wymyta. Będziecie ją malować? — ciągnął dalej Raskolnikow. — Śladów
krwi już nie widać...
— Jakiej krwi?
— Przecież tutaj zamordowano staruchę razem z jej siostrą. Cała kałuża krwi była na
podłodze...
— Ale kim pan jesteś, do licha? — zaniepokoił się robotnik.
— Ja?