zbrodnia i kara.pdf

— Wysłuchaj mojej relacji — zaczai. — Byłem u ciebie, spałeś, zjadłem obiad i
poszedłem do Porfirego. Zamietow przesiaduje u niego. Chciałem zacząć, ale mi się nie
udało. Nie mogłem postawić kwestii, jak należało. Oni, zdaje się, nie rozumieją i nie mogą
zrozumieć, ale wcale się tym nie detonują.
357
roaszecHem z fornrym ao oKna, zacząłem mowie, aie znów z tego nic nie wyszło: on
spogląda w bok, ja spoglądam w bok. W końcu podsunąłem mu pięść pod nos i
powiedziałem, że mu łeb rozwalę po familijnemu. Tylko spojrzał na mnie. Splunąłem i
wyszedłem, to wszystko. Bardzo głupio. Do Zamietowa się nie odezwałem. Zrozum:
myślałem, że coś zepsułem, ale potem, kiedy schodziłem ze schodów, przyszła mi
wspaniała myśl do głowy, olśniła mnie wprost: o co się właściwie kłopoczemy? Gdyby ci
groziło niebezpieczeństwo czy coś podobnego, to co innego. Ale tak! Nie masz z tym nic
wspólnego, więc gwiżdż na wszystko. Będziemy sobie drwili z nich później. Na twoim
miejscu zacząłbym im mistyfikować1. Dopiero potem najedzą się wstydu! Pluń na to,
potem można będzie ich nawet wyłoić, tymczasem zaś możemy się śmiać!
— Oczywiście — odpowiedział Raskolnikow. „Ciekawy jestem, co powiesz jutro". —
Rzecz dziwna, ani razu nie przyszło mu na myśl, „co pomyśli Razumichin, kiedy się
dowie". Myśląc o tym, Raskolnikow patrzył na niego badawczo. Relacja Razumichina o
jego bytności u Porfirego nie zainteresowała go zbytnio: tak wiele się już zmieniło!...
W korytarzu spotkali Łużyna: przyszedł punktualnie o ósmej i właśnie szukał numeru
pokoju, więc weszli wszyscy razem, nie patrząc jednak na siebie i nie witając się. Młodzi
ludzie poszli naprzód. Łużyn zaś, dla przyzwoitości, zatrzymał się chwilę w przedpokoju,
zdejmując płaszcz. Pulcheria Aleksandrowna wstała, by go powitać w progu. Dunia witała
się z bratem.
Łużyn wszedł do pokoju i dosyć grzecznie, chociaż ze zdwojoną godnością, skłonił się
paniom. Robił wrażenie człowieka stropionego, który nie zdołał się jeszcze opanować.
Pulcheria Aleksandrowna, również nieco zażenowana, pospiesznie usadowiła wszystkich
wokół okrągłego stołu, na którym szumiał już samowar. Dunia i Łużyn usiedli naprzeciwko
siebie po dwóch stronach stołu. Razumichin i Raskolnikow
1 Mistyfikować — wprowadzać w błąd.
358
na wprosi ruicnern /\ieKsanurowny: Kazumicnm ODOK Łużyna, a Raskolnikow przy
siostrze.
Zaległa cisza. Łużyn wyjął powoli chusteczkę, od której wionął zapach perfum. Wytarł nos
z miną człowieka wspaniałomyślnego, lecz dotkniętego w swej godności, który postanowił
zażądać wyjaśnień. Jeszcze w przedpokoju miał zamiar wyjść, nie zdejmując płaszcza, by
w ten sposób ostro, a dotkliwie ukarać obie panie, dając im od razu wszystko do
zrozumienia. Nie zdecydował się jednak. Przy tym w ogóle lękał się niepewności. W
danym wypadku zaś należało wyjaśnić, z jakiej właściwie przyczyny nie usłuchano jego
rozkazu. Widać coś tu jest na rzeczy, a więc lepiej to wyjaśnić. Na ukaranie zawsze
będzie czas; i tak przecież ma je w ręku.
— Mam nadzieję, że miały panie dobrą podróż? — oficjalnie zwrócił się do Pulcherii
Aleksandrowny.
— Bogu dzięki.
— Jest mi nader miło. A Awdotia Romanowna, czy nie jest zmęczona?
— Jestem młoda i zdrowa. Nie męczę się, ale mama źle znosiła drogę — odpowiedziała
Dunieczka.
— Cóż robić! Nasze ojczyste szlaki są nader długie. Nasza kochana Rosja to rozległy
kraj... Mimo najszczerszych chęci nie mogłem pospieszyć paniom na spotkanie. Mam
jednak nadzieję, że specjalnych kłopotów panie nie miały?
— O, nie! Byłyśmy ogromnie skonfundowane — znacząco podkreśliła Pulcheria
Aleksandrowna — i gdyby nam Bóg nie zesłał pana Razumichina, nie dałybyśmy sobie