zbrodnia i kara.pdf

— No, ale tę twoją ucieczkę z domu tłumaczy chyba tylko gorączka! — Razumichin
zapalał się coraz bardziej. — Po co wychodziłeś? Po co, na co? I dlaczego cichaczem?
Czy byłeś przy zdrowych zmysłach? Teraz, gdy niebezpieczeństwo minęło, nie potrzebuję
obwijać tego w bawełnę.
— Znudzili mnie wczoraj — zwrócił się Raskolnikow do Porfirego, uśmiechając się
zuchwale i wyzywająco — wybiegłem więc, by wyszukać sobie nowe mieszkanie, w
którym już nie mogliby mnie odnaleźć... Wziąłem ze sobą kupę pieniędzy. Panu
Zamietowowi pokazywałem te pieniądze. Niech pan powie, panie Zamietow, byłem
wczoraj całkiem przytomny czy też w gorączce? Niech pan rozstrzygnie nasz spór!
Był w takim nastroju, że chętnie udusiłby Zamietowa. Jego spojrzenie i milczenie były dla
niego niezmiernie przykre.
— Moim zdaniem, mówił pan całkiem do rzeczy, nawet bardzo chytrze. Był pan tylko
nieco rozdrażniony — brzmiała sucha odpowiedź.
— A dzisiaj opowiadał mi Nikodem Fomicz, że późno w nocy spotkał pana w mieszkaniu
pewnego przejechanego urzędnika — wtrącił Porfiry Pietrowicz.
— Albo weźmy to! — ciągnął dalej Razumichin. — Czy nie zachowywałeś się jak wariat u
tego urzędnika? Ostatnie pieniądze oddałeś wdowie na pogrzeb! No, chciałeś dopomóc,
to trzeba było dać piętnaście, dwadzieścia rubli, ale choć trzy ruble zostawić sobie, a tyś
wywalił całe dwadzieścia pięć.
309
— Może znalazłem jakiś skarb, o którym me wiesz/ Zamietow wie, że znalazłem skarb!...
Wybaczy nam pan — tu zwrócił się z drżącymi wargami do Porfirego — że takimi
głupstwami zawracamy panu głowę dobre pół godziny, zapewne ma pan nas już dość?
— Skądże znowu, wprost prze-ciw-nie! Gdyby pan wiedział, jak bardzo mnie pan
interesuje! To rozkosz przypatrywać się i słuchać... i rad jestem, że w końcu przyszedł pan
do mnie...
— Każ przynajmniej podać herbaty. W gardle mi zaschło od tej gadaniny.
— Wspaniała myśl! Może i panowie się napiją. A czy nie wolałbyś przedtem... coś bardziej
konkretnego?
— Ruszaj!
Porfiry wyszedł z pokoju, żeby zamówić herbatę.
Myśli kłębiły się w głowie Raskolnikowa. Znajdował się znów w stanie niezwykłego
podniecenia.
„Najbardziej podoba mi się to, że nie ukrywają niczego i nawet nie dbają o zachowanie
pozorów! I dlaczego mówił o mnie z Nikodemem Fomiczem, skoro wcale mnie nie zna!
Czyli że wcale nie ukrywają tego, że jak sfora psów ścigają mnie! Plują mi wprost w twarz!
— trząsł się z wściekłości. — Grajcie w otwarte karty i nie bawcie się ze mną jak kot z
myszką. To jest bardzo nieuprzejme. Porfiry Pietrowiczu, nie pozwalam na to! Wstanę po
prostu i wszystkim rzucę w twarz prawdę, pokażę im przynajmniej, jak nimi pogardzam! —
Oddychał z trudem. — A może mi się tylko wydaje? Może to tylko sprawa mojej
wyobraźni, może wskutek braku doświadczenia ponoszą mnie nerwy i źle gram moją
podłą rolę? Może tu nie ma żadnego podstępu? Ich słowa są na pozór zwyczajne, ale coś
w nich jest... Niby nic, a jednak coś jest na rzeczy... Dlaczego on powiedział po prostu u
niej, a Zamietow twierdzi, że mówiłem bardzo chytrzel Tak... i ten ich ton... Ale przecież
jest tu również Razumichin i niczego nie zauważył. Ale ten poczciwina nigdy niczego nie
zauważa! Znowu mam gorączkę!... Mrugał do mnie Porfiry czy nie? Z pewnością nie, bo
po co miałby mrugać?
310
mnie zdenerwować czy tez wodzą za nos? Albo ponosi mnie wyobraźnia, albo oni
wszystko wiedzą, l ten Zamietow jest jakiś dziwnie zuchwały. Czy rzeczywiście jest
zuchwały? Widocznie dzisiejszej nocy przemyślał to, co zaszło. Czułem, że tak będzie!
Zachowuje się jak u siebie w domu, a przecież jest tutaj po raz pierwszy. Porfiry nie