zbrodnia i kara.pdf

ja... podejrzewam, że... jednym słowem... ten cios... jednym słowem, pańska matka...
Zawsze mimo wszystkich swych wyjątkowych zalet wydawała mi się osobą nieco
egzaltowaną i zbyt romantycznie nastrojoną... Ale mimo wszystko daleki byłem od
przypuszczenia, żeby mogła zrozumieć i przedstawić sprawę w takiej wypaczonej przez
własną fantazję formie... A wreszcie... wreszcie...
194
Raskolnikow, unosząc się na poduszce i wpatrując się w niego uparcie przeszywającym
spojrzeniem błyszczących oczu.
— Wie pan co?
— No, co? — Łużyn czekał z obrażoną i wyzywającą miną. Milczenie trwało kilka sekund.
— To, że jeśli pan raz jeszcze... ośmieli się powiedzieć choć jedno słówko... o mojej
matce... zrzucę pana na łeb ze schodów!
— Co ci jest? — krzyknął Razumichin.
— A, to tak się sprawa przedstawia! — Łużyn zbladł i zagryzł wargę. — Niech szanowny
pan mnie wysłucha
— zaczął urywanym i zdyszanym głosem, opanowując się z wysiłkiem. — Ja od razu, od
pierwszej chwili wyczułem pańską niechęć do mnie, lecz pozostałem tu specjalnie, żeby
dowiedzieć się czegoś więcej. Wiele mógłbym wybaczyć choremu i powinowatemu, ale
teraz... panu... nigdy...
— Nie jestem chory! — wrzasnął Raskolnikow.
— Tym bardziej...
— Wynoś się pan do diabła!
Ale Łużyn i tak już wychodził, nie dokończywszy rozpoczętego zdania. Musiał się znów
przecisnąć między stołem a krzesłem. Razumichin i tym razem wstał, żeby go przepuścić.
Nie patrząc na niego, nie skinąwszy nawet głową w stronę Zosimowa, który już od dawna
dawał mu znaki, żeby dał choremu spokój, Łużyn wyszedł, trzymając dla ostrożności
kapelusz na wysokości ramienia i schyliwszy się nieco, gdy przechodził przez niziutkie
drzwi. Nawet jego zgarbione plecy zdawały się wskazywać wymownie, do jakiego stopnia
został obrażony.
— Jak tak można, cóż to jest? — mówił stropiony Razumichin, potrząsając głową.
— Dajcie mi spokój i odczepcie się wszyscy ode mnie!
— wrzasnął Raskolnikow, dygocąc z wściekłości. — Czy zostawicie mnie nareszcie w
spokoju? Ja się was nie boję! Nikogo, nikogo się teraz nie boję! Precz stąd! Chcę
pozostać sam, sam, sam!
195
china.
— Co ty mówisz? Jak można zostawić go w takim stanie?
— Chodźmy! — powtórzył z naciskiem Zosimow i wyszedł. Razumichin chwilę pomyślał i
popędził za nim.
— Gorzej by było, gdybyśmy go nie usłuchali — powiedział Zosimow na schodach. — Nie
można go drażnić...
— Co mu się stało?
— Trzeba by jakiejś silnej pozytywnej podniety, żeby go wyrwać z tego stanu. Przecież
czuł się już dobrze... Wiesz, on ma coś na sumieniu, coś strasznego, co go gnębi...
Bardzo się tego boję, a jest to pewne.
— A. może to właśnie ten jegomość, Piotr Pietrowicz, tak na niego podziałał? — Sądząc z
treści rozmowy, żeni się z jego siostrą, a Rodia otrzymał o tym wiadomość właśnie przed
chorobą...
— Tak... diabli go tu teraz przynieśli; możliwe, że popsuł całą sprawę. A czy zauważyłeś,
że on na wszystko jest obojętny, wszystko zbywa milczeniem, prócz jednej kwestii, która
go wyprowadza z równowagi: morderstwa...