zbrodnia i kara.pdf

Gdy przyniosła barszcz i Raskolnikow zaczął jeść, Nastazja usiadła przy nim i zaczęła,
paplać. Była to wiejska baba i dlatego bardzo gadatliwa.
— A Praskowia Pawłowna już chce się na ciebie poskarżyć do policji — zaczęła.
Raskolnikow się skrzywił.
— Do policji? A czego ona chce?
— Pieniędzy nie płacisz i z mieszkania się nie wynosisz. Wiadomo.
— Do diabła, tego mi jeszcze brakowało — mruknął, zgrzytając zębami. — Bardzo mi to
teraz... nie na rękę... Idiotka — dodał już głośno. — Dzisiaj do niej zajdę, pomówię z nią.
— Taka ona idiotka, jak i ja, a ty co, mądralo, tylko leżysz jak kłoda i żadnego pożytku z
ciebie nie ma. Dawniej mówiłeś, że na lekcje do dzieci chodzisz, a teraz czemu nic nie
robisz?
— Robię, robię... — niechętnie i ze złością odpowiedział Raskolnikow.
— Co robisz?
— Pracuję...
— Co to za robota?
55
— Mysie — poważnie oapowieaziai po cnwm milczenia.
Nastazja parsknęła śmiechem. W ogóle była śmieszka, a gdy ją rozśmieszono, pękała
bezdźwięcznie ze śmiechu, kołysząc się i trzęsąc cała, aż mdłości ją brały.
— A dużo pieniędzy sobie wymyśliłeś? — wymówiła wreszcie.
— Bez butów trudno jest dzieci uczyć. Zresztą gwiżdżę na to.
— Gwiżdż, gwiżdż, to i na ciebie gwizdną!
— Za dzieci grosze płacą. Co za taki pieniądz można zrobić? — mówił dalej bardzo
niechętnie, raczej odpowiadając własnym myślom.
— A ty chciałbyś od razu duży kapitał? Spojrzał na nią dziwnie.
— Właśnie, duży kapitał — odpowiedział z naciskiem po chwili milczenia.
— Wolnego, wolnego, nie tak od razu, bo ażem się zlękła. No to co, lecieć po bułkę czy
nie?
— Jak chcesz.
— Ach, zapomniałam! Wczoraj list przyszedł.
— List! Do mnie! Od kogo?
— Nie wiem od kogo. Własne trzy kopiejki zapłaciłam listonoszowi. Oddasz mi?
— Na rany Boskie, dawaj go tu! — zawołał podniecony Raskolnikow. — Boże święty!
Po chwili już trzymał list. Tak, zgadł: był to list od matki z r-skiej guberni. Aż zbladł, biorąc
list do ręki. Od dłuższego czasu nie otrzymywał już listów, ale też całkiem coś innego
ścisnęło go nagle za serce.
— Nastazjo, błagam cię, wyjdź; masz tu swoje trzy kopiejki, tylko, na miły Bóg, wynoś się!
List drżał mu w ręku; nie chciał go przy niej otwierać: pragnął zostać z tym listem sam na
sam. Po wyjściu Nastazji szybkim ruchem podniósł list do ust i pocałował; potem długo
jeszcze wpatrywał się w charakter pisma, w znane mu i tak kochane, pochyłe literki
wypisane ręką matki, która niegdyś uczyła go
56
v,Ł_y m^ i pioa^. iiiw imai uuwagi uupicv^