zbrodnia i kara.pdf

zmartwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. A kto żyje i
wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to? Rzecze mu..."
Ciężko dysząc, Sonia czytała dobitnie i głośno, jakby to ona sama czyniła publiczne
wyznanie wiary.
— „Tak, Panie! Ja uwierzyłam, że Ty jesteś Chrystus, Syn Boży, który miał przyjść na
świat".
Zatrzymała się, spojrzała na niego, czym prędzej opanowała się i czytała dalej.
Raskolnikow siedział oparty o stół, słuchał w milczeniu, nieruchomo patrząc w bok.
Dobiegła do trzydziestego drugiego wersetu:
— „Lecz gdy Maria przyszła tam, gdzie był Jezus, i ujrzała go, padła mu do nóg, mówiąc
do niego: Panie, gdybyś tu był, nie byłby umarł mój brat. Jezus tedy, widząc ją płaczącą i
płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, rozrzewnił się w duchu i wzruszył się. I rzekł:
Gdzie go położyliście? Rzekli do niego: Panie, pójdź i zobacz. I zapłakał Jezus. Rzekli
więc Żydzi: Patrz, jak go miłował. A niektórzy z nich mówili: Nie mógł ten, który ślepemu
otworzył oczy, uczynić, aby i ten nie umarł?"
Raskolnikow zwrócił się do niej i patrzył ze wzruszeniem. Naprawdę! Sonia trzęsła się
cała w prawdziwej, rzeczywistej gorączce. Spodziewał się tego. Zbliżyła się do słów o
największym, niesłychanym cudzie i opanowało ją uczucie wielkiego triumfu. Głos jej stał
się dźwięczny jak metal, triumf i radość brzmiały w nim i potęgowały go. Wersety pisma
zacierały się, w oczach jej ciemniało, ale i tak umiała na pamięć to, co czytała. Przy
ostatnim wierszu: „Nie mógł, ten który ślepemu otworzył oczy..." — zniżywszy głos, gorąco
i namiętnie oddała zwątpienie, wyrzut i bluźnierstwo niedowierzających, zaślepionych
Żydów, którzy za chwilę upadną, niczym gromem rażeni,
392
zapłaczą i uwierzą... „I on, on również zaślepiony i niewierzący, on także za chwilę
usłyszy, także uwierzy, tak, tak! Zaraz, natychmiast!" — marzyła i drżała w radosnym
oczekiwaniu.
— „Jezus, znowu rozrzewniwszy się w sobie, poszedł do grobu; była tam pieczara, u
której wejścia leżał kamień. Rzekł Jezus: Usuńcie kamień. Rzekła mu Marta, siostra
umarłego: Panie! Już cuchnie, bo już jest czwarty dzień w grobie".
Wyraźnie zaakcentowała słowo czwarty.
„Rzekł jej Jezus: Czyż ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, oglądać będziesz chwałę
Bożą? Usunęli więc kamień, gdzie leżał umarły. A Jezus, wzniósłszy oczy w górę, rzekł:
Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał. A ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz,
ale powiedziałem to ze względu na lud stojący wkoło, aby uwierzyli, że Tyś mnie posłał. A
gdy to rzekł, zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź! / wyszedł umarły...'1''
Czytała głośno, w uniesieniu, drżąc i truchlejąc, jak gdyby sama oglądała to na własne
oczy.
„...mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą. Rzekł do
nich Jezus: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść.
Wielu więc z Żydów, którzy przyszli do Marii i ujrzeli to, czego dokonał Jezus, uwierzyło w
niego"".
Nie czytała dalej i czytać nie mogła, zamknęła książkę i pospiesznie wstała z krzesła.
— To już wszystko o Łazarzu — powiedziała urywanym, ale surowym szeptem. Stała
nieruchomo, odwróciwszy się, nie śmiejąc spojrzeć na niego, jakby zawstydzona. Ciągle
jeszcze wstrząsały nią gorączkowe drgawki. Ogarek świecy dogasał w krzywym lichtarzu,
mętnie oświetlając w tym nędznym pokoiku zabójcę i jawnogrzesznicę, których tak
dziwnie zbliżyła wieczna księga. Przeszło z pięć minut, a może więcej.
— Przyszedłem pomówić o pewnej sprawie — zasępiwszy się, raptem odezwał się
Raskolnikow, wstał i podszedł do Soni.
393