zbrodnia i kara.pdf

wziąć i lyiKo c/eKaiem na jego przyjazu. ranie uauzą urugi tysiąc z tych trzech, na
początek to wystarczy. Zrobimy spółkę. A oto czym się zajmiemy...
Razumichin począł przedstawiać swój projekt. Dowodził obszernie, że wszyscy prawie
księgarze i wydawcy pojęcia nie mają o swoim towarze, a zatem są złymi fachowcami.
Tymczasem porządne wydawnictwa zawsze się opłacają i dają zyski, czasami nawet
poważne. Razumichin marzył o działalności wydawniczej, pracując od dwóch lat dla
różnych wydawnictw i znając nieźle trzy języki europejskie. Wprawdzie sześć dni temu
powiedział Raskolnikowowi, aby skłonić go do przyjęcia połowy tłumaczenia i trzech rubli
zadatku, że w niemieckim jest kiepski, lecz było to kłamstwo i Raskolnikow dobrze o tym
wiedział.
— Dlaczego nie mamy wykorzystać sytuacji? — gorączkował się Razumichin. — Mamy w
rękach najważniejszy środek, własne pieniądze! Naturalnie, trzeba w to włożyć dużo
pracy, ale będziemy pracowali, pani, ja i Rodia... Niektóre wydawnictwa przynoszą teraz
spore zyski. Zaś podstawą przedsiębiorstwa będzie to, że będziemy wiedzieli, co
właściwie należy tłumaczyć. Będziemy tłumaczyli, wydawali, uczyli się, wszystko razem.
Teraz mogę się przydać, bo mam doświadczenie. Już dwa lata pętam się po wydawcach i
znam wszystkie ich triki: nie święci garnki lepią, wierzcie mi! I dlaczego, dlaczego
wyciągać dla kogoś kasztany z ognia! Znam dobrze i trzymam w tajemnicy kilka takich
dzieł, że za sam pomysł przetłumaczenia i wydania ich można by wziąć po sto rubli za
tom. Zaś za jedno z nich nawet pięciuset będzie mało. I wyobraźcie sobie, że gdybym
komuś zaproponował, jeszcze mieliby wątpliwości, takie to zakute łby! Wszystkie sprawy
fachowe, drukarnie, papier, sprzedaż możecie mi pozostawić. Znam się na tym.
Zaczniemy ostrożnie i dojdziemy do wielkich rzeczy. W najgorszym razie będziemy mieli z
czego żyć, a już bez wątpienia wyjdziemy na swoje.
Duni błyszczały oczy.
375
— Bardzo mi się podoba pański projekt — powiedziała.
— Ja oczywiście na niczym się nie znam — odezwała się Pulcheria Aleksandrowna —
może to i dobre, zresztą Bóg raczy wiedzieć. Nazbyt to nowe dla mnie, nieznane.
Naturalnie, musimy tu pozostać, choćby na krótki czas...
Spojrzała na Rodię.
— Co o tym myślisz, bracie? — zapytała Dunia.
— Sądzę, że to bardzo dobry pomysł — odpowiedział Raskolnikow. — O samodzielnym
przedsiębiorstwie oczywiście nie należy jeszcze myśleć, ale pięć czy sześć książek
można wydać z niewątpliwym powodzeniem. Sam znam jedno dzieło, które na pewno by
poszło. Jeśli zaś chodzi o to, czy on potrafi poprowadzić interes, to nie ma najmniejszych
wątpliwości, zna się na tym... Zresztą znajdziecie jeszcze czas, by omówić sprawę...
— Hurra! — krzyknął Razumichin. — Teraz czekajcie: wasi gospodarze mają w tym
samym domu jeszcze jedno mieszkanie, samodzielne, umeblowane, nie łączy się z
hotelem, cena umiarkowana, trzy pokoiki. Na początek radzę je wynająć. Zastawię
paniom jutro zegarek, przyniosę pieniądze i wszystko się urządzi. A co najważniejsze,
będziecie mogli wszyscy troje mieszkać razem — Rodia z wami. Rodia, a ty dokąd się
wybierasz?
— Jak to, Rodia, już odchodzisz? — prawie ze strachem zapytała Pulcheria
Aleksandrowna.
— W takiej chwili! — zawołał Razumichin. Dunia patrzyła na brata z niedowierzaniem i
zdziwieniem: miał czapkę w ręce, szykował się do wyjścia.
— Cóż to, przecież nie umieram i nie rozstajemy się na wieki — wyrzekł jakoś dziwnie.
Uśmiechnął się niby, choć właściwie nie był to uśmiech.
— Zresztą, kto wie, może widzimy się ostatni raz... — dodał niebacznie.
Pomyślał to i mimo woli wypowiedział na głos.
— Co się z tobą dzieje! — krzyknęła matka.