zbrodnia i kara.pdf

Krew zaschła jej na spieczonych ustach. Rozejrzała się wokoło.
— To ty tak mieszkasz, Soniu! Nie byłam nigdy u ciebie... no i wybrałam się...
Popatrzyła na nią ze współczuciem.
— Wyssaliśmy ciebie, Soniu... Pola, Lonia, Kola, chodźcie tutaj... Masz je, Soniu, weź... z
rąk do rąk... ja mam już dosyć!... Już po balu!... Och!... Połóżcie mnie, dajcie mi choć
umrzeć spokojnie...
Ułożono ją znowu na poduszce.
— Co? popa?... Nie potrzeba... Nie macie pieniędzy do wyrzucenia!... Nie mam żadnych
grzechów na sumieniu!... Pan Bóg i tak mnie rozgrzeszy... On wie, ile wycierpiałam! A jak
nie rozgrzeszy, to nie!...
Coraz bardziej traciła przytomność. Chwilami wstrząsały nią dreszcze, rozglądała się
wokoło, przez chwilę poznawała wszystkich, lecz zaraz znowu zaczynała majaczyć.
Oddech stawał się ciężki i chrapliwy, coś jakby bulgotało jej w gardle.
508
— iwowię mu: „eKsceiencjo!..." — wykrzykiwała, ciężko dysząc po każdym słowie. — Ta
Amalia... ach! Lonia, Kola! Wziąć się pod boki, prędzej, prędzej, glissez, glissez, pas de
basąue1*. Wybijaj takt nóżkami... Z gracją.
Du hast Diamanten und Perlen...2
Jak to idzie dalej? O, to by można zaśpiewać...
Du hast die schónsten Augen... Madchen, was willst du mehr?...3
No tak, właśnie! was willst du mehr... głupoty jakieś... Ach, prawda, jeszcze to:
Raz w południowy skwar w dolinie Dagestanu...4
Ach, jak ja to lubiłam... Zachwycałam się tym romansem, PoleńkoL. Wiesz, twój ojciec...
jeszcze jako narzeczony to śpiewał... To były czasy!... To powinniśmy zaśpiewać! Ale jak
to idzie... zapomniałam... no, przypomnij, jak tam dalej... — Była ogromnie zaniepokojona
i usiłowała się podźwignąć. Na jej twarzy malowało się narastające przerażenie. Po chwili
strasznym, rzężącym i rwącym się głosem, natężając się i tracąc dech po każdym słowie,
zaintonowała:
Raz w południowy żar!... w dolinie!... Dagestanu!... Z ołowiem w sercu!...
1 Glissez (fr.) — posuwiście; pas de basąue — figura taneczna.
2 Du hast... (niem.) — Ty masz brylanty i perły... — Romans austriackiego kompozytora
Franza Petera Schuberta (1797-1828) do słów poety niemieckiego Heinricha Heinego
(1791-1856).
3 Du hast.., (niem.) — Masz najpiękniejsze oczy, / Dziewczyno, czegóż ty jeszcze
chcesz?
4 Romans do słów wiersza Sen Michaiła Lermontowa (1814-1841).
509
— Wasza ekscelencjo! — jęknęła nagle rozdzierający m głosem, zalewając się łzami. —
Niech pan obroni sieroty! Przez wzgląd na gościnność ich nieboszczyka ojca!... Rzec
można, nawet arystokraty!... Ha! — drgnęła i nagle oprzytomniała, patrzyła na wszystkich
z przerażeniem, ale od razu poznała Sonię.
— Soniu! Soniu! — rzekła czule i łagodnie, jakby zdziwiona, że ją widzi. — Soniu
kochana, i ty tu jesteś? Podniesiono ją znowu.
— Koniec!... Już czas!... Żegnaj, nieszczęsna!... Zajeździli klacz!... Padła-a-a! —
krzyknęła rozpaczliwie i nienawistnie, po czym opadła na poduszkę, ale już nie na długo.
Blada, pożółkła, wyschła twarz zapadła się, usta się rozwarły, nogi wyprostowały się
konwulsyjnie. Westchnęła głęboko i umarła.
Sonia rzuciła się na ciało, objęła je ramionami i znieruchomiała z twarzą na wyschłej piersi
nieboszczki. Poleńka przypadła do nóg matki i całowała je, łkając. Kola i Lonia, nie
rozumiejąc jeszcze, co się stało, ale przeczuwając coś strasznego, oburącz chwycili się za
ramiona i wpatrywali się w siebie, a potem jednocześnie otworzyli usta i zaczęli krzyczeć.