zbrodnia i kara.pdf

— Amalio Iwanowno, trzeba będzie dać znać na policję, a zatem proszę panią uprzejmie
o posłanie na razie po stróża — spokojnie i uprzejmie powiedział Łużyn.
— Got der Barmherzige1. Wiedziałam, że ona kradł! — Ama-lia Iwanowna załamała ręce.
— Pani wiedziała? — podchwycił Łużyn. — Zatem już poprzednio miała pani pewne
podstawy do takiego wniosku. Proszę więc panią, by szanowna pani zechciała
zapamiętać to, co powiedziała, przy świadkach zresztą.
Wszyscy zaczęli głośno mówić. Nastąpiło ogólne poruszenie.
— Co-o-o! — krzyknęła, nagle oprzytomniawszy, Katarzyna Iwanowna i jak szalona
rzuciła się do Łużyna. — Co-o-o! Pan ją oskarża o kradzież? Sonię? Ach, podli, podli! —
Dopadłszy do Soni, objęła ją suchymi rękami niczym kleszczami.
— Soniu! Jak śmiałaś wziąć od niego te dziesięć rubli! O, głupia! Dawaj tu! Dawaj tu te
dziesięć rubli!
Wyrwawszy Soni banknot, zmięła go i rzuciła prosto w twarz Łużynowi. Zwitek trafił go w
oko i odskoczył na podłogę. Amalia Iwanowna rzuciła się, aby go podnieść. Łużyn
rozgniewał się.
— Trzymajcie tę wariatkę! — krzyknął.
W tej chwili w drzwiach, obok Lebieziatnikowa, ukazało się jeszcze kilka osób, pomiędzy
nimi również obydwie przyjezdne damy.
1 Got der Barmherzige (niem.) — Boże miłosierny.
466
— Co! Wariatkę! To ja jestem wariatką! Du-reń! — wrzasnęła Katarzyna Iwanowna. —
Sam jesteś durniem, krętaczu sądowy, podły człowieku! Sonia, Sonia by wzięła jego
pieniądze! To Sonia ma być złodziejką! Jeszcze ci ona da, durniu!
— Katarzyna Iwanowna roześmiała się histerycznie. — Widzieliście durnia? — rzucała się
na wszystkie strony, wskazując na Łużyna. — Jak to i ty także? — spostrzegła nagle
gospodynię.
— I ty także, kiełbasiaro, potwierdzasz, że ona „kradł"? Ty podła pruska mordo w
krynolinie! Ach, pan! Ach, pan też! Przecież ona wcale nie wychodziła z pokoju od czasu,
jak wróciła od ciebie, łajdaku. Usiadła obok pana Rodiona!... Zrewidujcie ją! Ponieważ
nigdzie nie wychodziła, powinna mieć pieniądze przy sobie! Szukaj więc, szukaj, szukaj!
Ale jak nie znajdziesz, to daruj, kochasiu, ale wtedy nam za to odpowiesz! Do
najjaśniejszego pana pójdę, do najjaśniejszego pana, do samego miłościwego cara
pobiegnę, do nóg mu padnę, zaraz, dziś jeszcze! Sierota jestem! Wpuszczą mnie!
Myślisz, że nie wpuszczą? Łżesz, dostanę się! Dostanę się! Liczyłeś na jej łagodność? Na
to liczyłeś? Za to ja, bracie, jestem energiczna! Wpadniesz! No, szukaj! Szukaj, szukaj,
no, szukaj!
Katarzyna Iwanowna w zacietrzewieniu szarpała Łużyna, ciągnąc go ku Soni.
— Jestem gotów i ponoszę odpowiedzialność... Ale niech się pani uspokoi, szanowna
pani, niech się pani uspokoi. Aż nadto dobrze widzę, że jest pani energiczna... To... to...
to jak to?
— bąkał Łużyn. — To należałoby właściwie przy policji... Chociaż zresztą i teraz świadków
jest aż nadto... Zgadzam się... Ale w każdym razie nie wypada, żeby mężczyzna... ze
względu na płeć... Może z pomocą Amalii Iwanowny... chociaż tak się tego przecież nie
załatwia... Więc właściwie?
— Jak pan chce! Kto chce, niech rewiduje! — krzyczała Katarzyna Iwanowna. — Sonia,
wywróć kieszenie! Tak, tak! Patrz, potworze, pusta, tutaj była chusteczka, kieszeń jest
pusta, widzisz! A tu druga kieszeń, o tak, tak! Widzisz, widzisz!
467
Katarzyna iwanowna nie wywróciła, lecz formalnie wyszarpała na wierzch obie kieszenie,
jedną po drugiej. Lecz z drugiej, prawej kieszeni nagle wyleciał papierek i opisawszy łuk w
powietrzu, upadł pod nogi Łużyna. Wszyscy to zauważyli, wiele osób krzyknęło. Łużyn
schylił się, podniósł dwoma palcami papierek z podłogi, uniósł w górę, aby wszyscy