zbrodnia i kara.pdf

Raskolnikow zaś poszedł nad kanałem prosto do domu, w którym mieszkała Sonia. Dom
był dwupiętrowy, stary, pomalowany na zielono. Z trudem odnalazł stróża i dowiedział się,
gdzie mieszka krawiec Kapernaumow. Wyszukawszy w kącie podwórza wejście na
wąskie i ciemne schody, wdrapał się na drugie piętro i wszedł na galerię od strony
podwórza. Gdy tak
378
Dłądził w ciemności, nie mogąc się zorientować, gdzie właściwie jest wejście do
Kapernaumowa, nagle o trzy kroki od niego otworzyły się jakieś drzwi; przytrzymał je
odruchowo.
— Kto tam? — zapytał zaniepokojony kobiecy głos.
— To ja... do pani — odpowiedział Raskolnikow i wszedł do małego przedpokoiku.
Na wygniecionym krześle stała świeca w pogiętym, mosiężnym lichtarzu.
— To pan! O Boże! — krzyknęła Sonia słabym głosem, stając jak wryta.
— Do pani którędy?, tędy?
Raskolnikow szybko wszedł do pokoju, starając się nie patrzeć na nią.
Po chwili weszła ze świecą Sonia, postawiła lichtarz. Stała przed Raskolnikowem
zmieszana, nieprawdopodobnie zdenerwowana i widocznie przestraszona jego
niespodziewanymi odwiedzinami. Wtem fala krwi uderzyła do jej bladej twarzy, a nawet
łzy stanęły jej w oczach... Dławiło ją coś w gardle, ogarnęła ją odraza, wstyd i lubość.
Raskolnikow odwrócił się szybko i usiadł przy stole. Przelotnym spojrzeniem obrzucił
pokój.
Pokój był duży, ale bardzo niski. Zamknięte drzwi w lewej ścianie prowadziły do
Kapernaumowów, którzy ten jeden tylko pokój odnajmowali lokatorom. Drzwi w
przeciwległej ścianie — prawej — były zabite. Prowadziły do drugiego, sąsiedniego
mieszkania, mającego już inny numer. Pokój Soni przypominał szopę: miał kształt
nieprawidłowego czworoboku i to nadawało mu jakiś pokraczny wygląd. Ściana o trzech
oknach, wychodzących na kanał, biegła jakoś na ukos, wskutek czego jeden kąt, bardzo
ostry, ginął gdzieś w głębi, tak że przy słabym świetle nie można było go dojrzeć, drugi
zaś kąt był nadmiernie rozwarty. W całym tym wielkim pokoju prawie nie było mebli. W
kącie, na prawo, stało łóżko, obok niego, bliżej drzwi, krzesło. Przy tej samej ścianie, co
łóżko, tuż obok drzwi, prowadzących do cudzego mieszkania, stał zwyczajny, zbity z de-
379
sęk stół, pokryty niebieskim obrusem. Przy stole — dwa wyplatane krzesła. Następnie,
przy przeciwległej ścianie, w pobliżu ostrego kąta pokoju stała niewielka, nie malowana
komoda, która zdawała się ginąć w pustce. I to wszystko. Żółtawa, obdarta i przybrudzona
tapeta mocno sczerniała we wszystkich kątach. Prawdopodobnie w zimie była tu wilgoć i
dymił piec. Nędza rzucała się w oczy: przy łóżku nie było nawet zasłonek.
Sonia w milczeniu patrzyła na swego gościa, tak uważnie i bez skrępowania oglądającego
jej pokój. Wreszcie zaczęła drżeć ze strachu, jakby stała przed sędzią, od którego zależał
jej los.
— Ja tak późno... Czy jest już jedenasta? — zapytał Raskol-nikow, ciągle jeszcze nie
patrząc na nią.
— Jest — wybąkała Sonia. — Tak, tak, już wybiła! — zaczęła nagle mówić szybko, jak
gdyby uważała to za wyjście z sytuacji. — U gospodarzy tylko co zegar wybił...
Słyszałam... Już wybiła.
— Przyszedłem do pani po raz ostatni — ponuro ciągnął Raskolnikow, aczkolwiek był u
niej po raz pierwszy. — Być może, nie zobaczymy się więcej...
— Pan... wyjeżdża?
— Nie wiem... Wszystko jutro...
— Nie będzie pan jutro u Katarzyny Iwanowny? — drżącym głosem zapytała Sonia.
— Nie wiem. Wszystko jutro rano... Nie o to chodzi: chciałem pani coś powiedzieć...