zbrodnia i kara.pdf

— Ach, pani mieszka u Kapernaumowów — rzekł, patrząc na Sonię z uśmiechem. —
Poprawiał mi wczoraj kamizelkę. Ja mieszkam tutaj obok, u pani Gertrudy Karłowny
Resslich. Co za zbieg okoliczności!
Sonia patrzyła na niego uważnie.
— Czyli jesteśmy sąsiadami — ciągnął dalej wesoło. — Dopiero przedwczoraj
przyjechałem do Petersburga. No, tymczasem do widzenia!
Sonia nie odpowiedziała ani słowa. Drzwi otwarły się, a ona wśliznęła się do środka i
pośpieszyła do swojej izdebki. Wstydziła się bardzo, a zarazem opanowało ją uczucie
jakiejś nieokreślonej trwogi.
Gdy szli do Porfirego, Razumichin znajdował się w stanie niezwykłego podniecenia.
— To wspaniale się składa, bracie! — powtarzał raz po raz. — Bardzo, bardzo się cieszę!
„Co cię tak cieszy?" — zastanawiał się Raskolnikow.
— Nie wiedziałem nic o tym, że ty także zastawiłeś coś u tej starej. Czy to było dawno...
kiedy byłeś u niej po raz ostatni? „Jakiż on naiwny!" — pomyślał Raskolnikow.
299
— K.iedy tam byłem po raz ostatni? — zapytał głośno i przystanął. — Mogło to być ze trzy
dni przed jej śmiercią. Nie mam zresztą zamiaru wykupywać tych rzeczy. Znowu mam
tylko jednego rubla w kieszeni... po tej wczorajszej malignie.
Na słowie „maligna" położył szczególny nacisk.
— No tak, tak — pośpiesznie, choć nie wiadomo co, potwierdził Razumichin. — Więc to
cię wówczas... tak poniekąd uderzyło... a wiesz, że wtedy, w malignie, też wciąż o jakichś
pierścionkach bredziłeś!... No tak, tak... To jasne, teraz wszystko jasne.
„Proszę! Jak się ta myśl rozpełzła wśród nich! Przecież ten człowiek dałby się za mnie
ukrzyżować, a tak się cieszy, że się wyjaśniło, czemu ja w malignie wciąż majaczyłem o
pierścionkach! Że też im wszystkim musiało to utkwić w głowie!..."
— A zastaniemy go? — zapytał Raskolnikow.
— Zastaniemy, zastaniemy — pośpiesznie zapewnił Razumichin. — To swój chłop,
bracie, zobaczysz! Trochę nieokrzesany, to znaczy, właściwie jest człowiekiem
światowym, ale pod pewnymi względami bywa nieokrzesany. Jest naprawdę mądry,
nawet bardzo, ale sposób myślenia ma jakiś specyficzny... Nieufny, sceptyk, cynik... lubi
nabierać, a raczej nie tyle nabierać, co wykołować... No i ta stara metoda dowodu
rzeczowego... Ale zna się na rzeczy, zna... W zeszłym roku rozwikłał sprawę o
morderstwo, w której prawie wszystkie ślady były zatarte! On bardzo, ale to bardzo chce
cię poznać!
— A to niby dlaczego?
— Jakby ci to powiedzieć... widzisz, ostatnio, kiedy zachorowałeś, często i sporo o tobie
mówiłem... A on słuchał... Jak się dowiedział, że byłeś na prawie, ale wskutek trudnej
sytuacji nie możesz ukończyć studiów, to powiedział: „Jaka szkoda!" Stąd
wywnioskowałem... zresztą ze wszystkiego, nie tylko z tego; wczoraj Zamietow... Widzisz,
Rodia, wczoraj coś ci naplot-łem po pijanemu... i boję się, bracie, żebyś nie potraktował
tego przesadnie, bo widzisz...
300
— ze COY ze mają mnie za wariata? Zresztą, może to i prawda.
Uśmiechnął się z wysiłkiem.
— Tak... tak... to znaczy, tfu, nie!... Ale wszystko, co ci o tym mówiłem (i o innych
sprawach także), to bzdury i pijackie brednie.
— Co się tak tłumaczysz? Zbrzydło mi to wszystko! — warknął Raskolnikow z
przesadnym, bo po części udawanym rozdrażnieniem.
— Wiem, wiem, rozumiem. Możesz być pewien, że rozumiem. Nawet wstyd mi o tym
mówić...
— Jak ci wstyd, to nie mów!