zbrodnia i kara.pdf

osiemnastu lat wyglądała jak dziewczyna dużo młodsza, prawie jak dziecko, i to niekiedy
śmiesznie wyrażało się w jej ruchach.
— Czyżby tak mała suma Katarzynie Iwanownie wystarczyła na wszystko, skoro urządza
stypę? — zapytał, pragnąc za wszelką cenę podtrzymać rozmowę.
— Trumna jest całkiem prosta... i wszysto inne... tak że dużo nie kosztuje... Obliczyłyśmy
wszystko z góry z Katarzyną Iwanowna; pozostało jeszcze tyle, że starczy na stypę...
Katarzyna Iwanowna bardzo tego pragnęła... Musimy więc... To jest dla niej pociechą,
taka już jest... wie pan przecież...
— Rozumiem, rozumiem... Oczywiście. Ogląda pani mój pokój? Matka moja mówi, że
przypomina jej trumnę.
291
— Lja.i pan nam wczoraj wszysiKie piemąuze, jaKie pan miai
— rzekła nagle zamiast odpowiedzi i znów opuściła wzrok ku ziemi.
Wargi i podbródek zadrgały jej ponownie. Nędza Raskol-nikowa od razu rzuciła się jej w
oczy, a słowa te wyrwały się jej zupełnie bezwiednie. Zapanowało milczenie. Oczy Duni
nabrały blasku, a matka życzliwiej popatrzyła na Sonię.
— Rodia — rzekła, wstając z miejsca — rzecz jasna, obiad zjemy razem. Chodź, Duniu.
Tobie też radzę wyjść nieco, po spacerze zaś połóż się i wypocznij, a potem czekamy...
Obawiam się, że rozmowa z nami zmęczyła cię...
— Tak, tak, przyjdę... — rzekł pośpiesznie i też wstał.
— Muszę jednak jeszcze coś załatwić...
— Chyba nie będziecie jedli obiadu osobno? — rzekł Razumichin, patrząc zdziwiony na
Raskolnikowa. — Co masz do załatwienia?
— Przecież mówię, że przyjdę... na pewno... A ty zostań tu jeszcze chwilę. Nie
potrzebujecie go teraz, prawda, mamo? Czy też może zabieram go wam?
— O nie, wcale nie! Pana także proszę do nas na obiad, Dymitrze Prokofjiczu, będzie pan
taki dobry?
— Bardzo proszę, niech pan przyjdzie — dorzuciła Dunia.
Razumichin pochylił się w ukłonie, dziękując za zaproszenie, twarz promieniała mu z
zadowolenia. Dziwne jakieś zakłopotanie ogarnęło wszystkich na chwilę.
— Żegnaj, Rodia, a raczej do zobaczenia. Nie lubię tego słowa „żegnaj". Żegnaj, Naściu...
o, znowu powiedziałam „żegnaj"... — Pulcheria Aleksandrowna o mało co nie ukłoniła się
nawet Soni i wyszła szybko z pokoju.
Dunia, która szła za matką, ukłoniła się dziewczynie uprzejmie i życzliwie. Biedna Sonia
zakłopotana odkłoniła się pośpiesznie i trwożnie. Na twarzy jej pojawił się jakiś bolesny
wyraz, jak gdyby życzliwość i uprzejmość Duni były jej niemiłe i przykre.
292
— tiąaz żarowa, uuniu; — rzeKf KasKomiKow, wycnoaząc na schody. — Nie podasz mi
ręki?
— Podałam ci przecież, nie pamiętasz? — rzekła Dunia, zwracając się znów ku niemu.
— To nic nie szkodzi, podaj mi ją jeszcze raz!
Mocno ścisnął jej paluszki. Dunia zaśmiała się i zapłoniła, wyrwała rękę i wybiegła za
matką. Teraz już czuła się całkiem szczęśliwa.
— Wszystko w porządku — Raskolnikow zwrócił się do Soni, powracając do pokoju i
patrząc na nią z uśmiechem. — Wieczny odpoczynek zmarłym, ale żywi chyba mogą żyć?
Czyż nie tak? Chyba tak?
Ze zdumieniem Sonia ujrzała, że jego twarz rozjaśniła się nagle, patrzył na nią długo w
milczeniu; wszystko, co opowiadał mu o niej jej ojciec, przypomniało mu się teraz...
— Na Boga, Duniu! — rzekła Pulcheria Aleksandrowna, zaledwie znalazły się na ulicy —
doprawdy jestem zadowolona, żeśmy wyszły, jakoś mi lżej. No, czyż mogłam wczoraj w
wagonie pomyśleć, że nawet z tego będę się cieszyć!