zbrodnia i kara.pdf

położył ręce pod głowę i zaczął patrzeć w sufit. Łużynowi aż się przykro zrobiło. Zosimow i
Razumichin zaczęli go oglądać z jeszcze większym zaciekawieniem, wskutek czego
Łużyn w końcu nawet się zmieszał.
— Przepraszam, sądziłem — wybełkotał — że list wysłany już z górą dziesięć dni albo i
dwa tygodnie temu...
— Proszę pana, czemu stoi pan cały czas przy drzwiach?
— przerwał mu Razumichin. — Jeśli ma pan coś do powiedzenia, to proszę siadać, bo
razem z Nastazją będzie wam tam za ciasno. Nasteczko, odsuń się trochę, daj panu
przejść! Proszę tutaj, oto krzesło! No, właźże pan!
Razumichin odsunął swoje krzesło od stołu, zrobił małe przejście między stołem a swoimi
kolanami i czekał w tej pozycji, by gość „przelazł" przez tę szparę. Wybrał taką chwilę, że
jakoś nie można było nie wykonać tego, toteż gość przedostał się przez tę wąziutką
przestrzeń, potykając się z pośpiechu. Doszedł do krzesła, usiadł i spojrzał podejrzliwie na
Razumichina.
— Proszę, niech się pan nie krępuje — rzucił Razumichin.
— Rodia jest już piąty dzień chory, trzy dni był w malignie, a teraz ocknął się i nawet jadł z
apetytem. Tam siedzi jego lekarz, dopiero co go badał, a ja jestem kolegą Rodi, też byłym
studentem i właśnie teraz go pielęgnuję: więc proszę nie zwracać na nas uwagi i nie
krępować się, niech pan wali wprost, o co chodzi.
— Dziękuję panu. Czy jednak nie zmęczę chorego swoją obecnością i rozmową? —
zwrócił się Piotr Pietrowicz do Zosimowa.
— Nie — burknął Zosimow — może go to nawet trochę rozerwie — i znowu ziewnął.
— O, on już dawno odzyskał przytomność, od samego rana!
— mówił dalej Razumichin, którego poufałość miała charakter takiej naturalnej prostoty,
że Piotr Pietrowicz po namyśle nabrał kontenansu, po części może i dlatego, że ten
obdartus znalazł przecie okazję, żeby się przedstawić jako student.
185
— MaiKa pansKa... — zaczai
— Hm! — głośno chrząknął Razumichin. Łużyn spojrzał na niego pytająco.
— To nic, ja tak sobie, wal pan dalej... Łużyn wzruszył ramionami.
— ...Matka pańska jeszcze w czasie mojej tam bytności zaczęła pisać do pana list. Po
przyjeździe tutaj umyślnie czekałem kilka dni i nie przychodziłem do pana, żeby być
zupełnie pewnym, że jest pan o wszystkim powiadomiony, ale teraz, ku zdziwieniu...
— Wiem, wiem! — przerwał mu naraz Raskolnikow, niecierpliwie i ze złością. — To pan?
Narzeczony? Wiem, wiem!... i basta!...
Piotr Pietrowicz poczuł się naprawdę obrażony, ale zmilczał. Usilnie starał się zrozumieć,
co to wszystko ma znaczyć. Milczenie trwało dobrą chwilę.
Tymczasem Raskolnikow, który odpowiadając mu, zwrócił się do niego twarzą, zaczął go
uważnie oglądać z jakimś szczególnym zainteresowaniem, jak gdyby przed chwilą nie
zdołał obejrzeć go całego albo też uderzyło go w nim coś nowego, nawet uniósł się nieco
na posłaniu. Istotnie, w wyglądzie zewnętrznym Piotra Pietrowicza uderzyło go coś
osobliwego, a mianowicie coś jak gdyby uzasadniającego nazwę „narzeczonego", którą
mu przed chwilą tak bezceremonialnie nadano. Po pierwsze, widać było, a nawet rzucało
się to w oczy, że Piotr Pietrowicz skorzystał z kilkudniowego pobytu w stolicy, żeby się
ogarnąć i wyelegantować na przyjazd narzeczonej, co zresztą było rzeczą zupełnie
niewinną i zrozumiałą. Nawet ta świadomość zmiany na lepsze i zadowolenie z własnego
wyglądu, choć nieco przesadne, były w tym wypadku również zrozumiałe, bo Piotr
Pietrowicz istotnie był na stopie narzeczonego. Całe jego ubranie było prosto z igły i wcale
ładne, może tylko zbyt nowe i zbyt wyraźnie zdradzało określony cel. Świadczył o tym
nawet nowiuteńki, elegancki okrągły kapelusz: Piotr Pietrowicz obchodził się z nim z
jakimś