zbrodnia i kara.pdf

— A po co mam zostawać?
— A czy to można wiedzieć?
— Może i racja...
— Ja przecież szykuję się na sędziego śledczego! Tu najwidoczniej, naj-wi-docz-niej coś
jest nie w porządku! — obstawał przy swoim młodzieniec i pobiegł prędko na dół.
Koch pozostał, raz jeszcze pociągnął, ale już spokojnie, za rączkę dzwonka, który
brzęknął; powoli, jakby coś kombinując, zaczai poruszać klamką w jedną i w drugą stronę,
żeby się raz jeszcze przekonać, że jest zamknięte tylko na rygiel. Potem, sapiąc, nachylił
się i zajrzał przez dziurkę od klucza, ale tam tkwił od wewnątrz klucz, nie mógł więc nic
zobaczyć.
Raskolnikow ściskał w ręku siekierę. Był jak w malignie. Już się szykował do stoczenia z
nimi walki, gdyby weszli. Kiedy pukali i zastanawiali się nad sytuacją, przychodziła mu
kilka razy do głowy myśl, żeby wszystko od razu skończyć i krzyknąć do nich zza drzwi.
Chwilami brała go ochota nawymyślać im i droczyć się z nimi, dopóki nie otworzą. „Byle
tylko prędzej!" — przemknęło mu przez myśl.
— Gdzież on jest, do diabła...
Czas mijał, minuta, dwie, ale nikt nie przychodził. Koch zaczął się niecierpliwić.
— Do diabła!... — warknął i porzucając swój posterunek, ruszył na dół, śpiesząc się i
tupiąc butami po schodach. Kroki ucichły.
„Boże, co robić?"
118
Kaskolmkow odemknął drzwi, uchylił je, nic nie było słychać, i nagle, zupełnie nie
zastanawiając się, zamknął je dokładnie za sobą i zaczął szybko schodzić na dół.
Zszedł już z trzech kondygnacji, gdy nagle zaczai się straszny harmider na dole. „Co
robić? Ukryć się nie ma gdzie". Pobiegł z powrotem, znów do mieszkania.
— Hej, psiakrew! Trzymać go!
Ktoś z wrzaskiem wyskoczył na dole z jakiegoś mieszkania i nie pobiegł, a po prostu
sfrunął na dół po schodach, drąc się na całe gardło:
— Mitia! Mitia! Mitia! Mitia! Mitia! Draniu jeden!
Wrzeszczał jeszcze na dworze. Wreszcie wszystko ucichło. Ale w tej samej chwili kilka
osób, głośno rozmawiając, zaczęło z hałasem wchodzić na schody. Było ich trzech albo
czterech. Dobiegł go dźwięczny głos owego młodzieńca. „To oni!"
Zrozpaczony do ostateczności, ruszył im naprzeciw: niech się dzieje, co chce! Zatrzymają
— wszystko przepadło, miną — też przepadło: zapamiętają. Już się zbliżali ku sobie,
dzieliło ich tylko jedno piętro i nagle — ratunek! Kilka stopni niżej, na prawo, zauważył
otwarte na oścież mieszkanie na pierwszym piętrze, to samo mieszkanie, w którym
pracowali malarze, a teraz jakby naumyślnie puste. To pewnie oni wyskoczyli z takim
wrzaskiem. Podłogi były świeżo pomalowane, na środku pokoju stała bańka i miska z
farbą i pędzlem. W oka mgnieniu wśliznął się do mieszkania i przyczaił za drzwiami,
jeszcze zdążył: wchodzący na górę akurat podchodzili do tych drzwi. Potem skręcili na
górę i poszli dalej, na trzecie piętro, rozprawiając głośno. Przeczekał, wyszedł na palcach i
zbiegł na dół.
Na schodach nie było nikogo! W bramie również. Szybkim krokiem minął bramę i skręcił
na ulicy w lewo.
Wiedział bardzo dobrze, świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że w tej chwili oni są już w
mieszkaniu, że się bardzo zdziwili, zobaczywszy, że drzwi są otwarte, podczas gdy przed
chwilą były zamknięte, że już oglądają zwłoki i że nie dalej jak za
119
min u L^ uumysią się, it raczej nauiuią mezimego że przed chwilą był tu morderca i zdążył
się gdzieś ukryć, prześliznąć się obok nich, uciec; domyśla się prawdopodobnie i tego, że
schował się w pustym mieszkaniu, gdy oni szli na górę. A jednak nie miał odwagi za
bardzo przyśpieszyć kroku, jakkolwiek do pierwszej przecznicy pozostawało około stu