zbrodnia i kara.pdf

cośmy przypuszczały, może nie być prawdą, a jednak, Dymitrze Prokofjiczu, nie może
pan sobie wyobrazić, jakie on miewa fantastyczne pomysły i jaki jest, że tak powiem,
kapryśny. Nigdy nie mogłam polegać na jego charakterze, nawet gdy miał zaledwie
piętnaście lat. Pewna jestem, że i teraz może zrobić coś takiego, co nikomu by nie
przyszło na myśl... Nie potrzebujemy szukać daleko: czy słyszał pan o tym, jak on mnie
półtora roku temu zadziwił, poruszył i omal na śmierć przestraszył, gdy wyraził chęć
poślubienia tej
— jakże ona się nazywa? — córki gospodyni, Zarnicynej?
— Czy zna pan jakieś szczegóły tej historii? — spytała Awdotia Romanowna.
— Czy myśli pan — ciągnęła dalej Pulcheria Aleksandrow-na ze wzrastającym zapałem
— że wtedy powstrzymałyby go moje łzy, moje prośby, moja choroba, a nawet moja
śmierć ze zmartwienia, nędza, w której się znajdowałyśmy? Najspokojniej przekroczyłby
te przeszkody. Czy to możliwe jednak, czy to możliwe, żeby nas nie kochał?
266
— rsigdy mi o tej historii me mówił — odparł przezornie Razumichin — jednak od samej
pani Zarnicynej słyszałem kilka szczegółów, a nie należy ona do osób, które lubią się
zwierzać. To zaś, co słyszałem, jest dość dziwne.
— A co, co pan słyszał? — spytały obie kobiety naraz.
— Nic szczególnego. Dowiedziałem się tylko, że to małżeństwo, które było prawie pewne i
jedynie z powodu śmierci narzeczonej nie doszło do skutku, bardzo nie podobało się pani
Zarnicynej... Prócz tego mówią, że narzeczona nie była ładna, a właściwie nawet była
brzydka... bardzo chorowita i... jakaś dziwna... miała jednak, jak się zdaje, i swoje zalety.
Musiała bez wątpienia posiadać jakieś zalety, gdyż inaczej trudno byłoby zrozumieć to...
Posagu nie miała, zresztą, on na posag wcale nie liczył... W ogóle to trudno wydać sąd w
takiej sprawie.
— Pewna jestem, że była to zacna panna — wtrąciła Awdo-tia Romanowna.
— Niech mi Bóg przebaczy, ale jednak ucieszyła mnie jej śmierć, chociaż sama nie wiem,
które z nich gorzej wyszłoby na tym związku: ona czy on — rzekła Pulcheria
Aleksandrowna, a następnie ostrożnie, z przerwami, spoglądając ustawicznie na Dunię,
dla której było to bardzo nieprzyjemne, zaczęła wypytywać o szczegóły wczorajszego
zajścia między Rodią a Łużynem. Można było zauważyć, że to zdarzenie ogromnieją
zaniepokoiło i napełniło obawą.
Razumichin opowiedział wszystko ponownie z najdrobniejszymi szczegółami, dodając tym
razem swój własny pogląd na sprawę: obwiniał wprost Raskolnikowa o rozmyślne
obrażenie Piotra Pietrowicza, tym razem bynajmniej nie tłumacząc go zbytnio chorobą.
— On to sobie jeszcze przed chorobą ukartował — dodał po chwili.
— Ja też tak sądzę — przytaknęła ze smutkiem Pulcheria Aleksandrowna.
Była jednak bardzo zdziwiona, że Razumichin wyrażał się teraz bardzo oględnie i jakby
nawet z szacunkiem o Piotrze Pietrowiczu. Uderzyło to również Awdotię Romanownę.
267
rzeczywiście jest pan taKiego zaania o Fiotrze Pietrowiczu? — spytała Pulcheria
Aleksandrowna.
— O przyszłym mężu pani córki nie mogę inaczej myśleć — odparł Razumichin poważnie
i pośpiesznie. — Nie mówię tego tylko z grzeczności, lecz dlatego że... że... no,
powiedzmy, choćby z tego powodu, że Awdotia Romanowna sama, z własnej woli
zaszczyciła tego człowieka swoim wyborem. Jeżeli zaś wczoraj pomstowałem na niego, to
stało się to jedynie z tego powodu, że byłem haniebnie pijany... a oprócz tego bez
rozumu, tak, bez rozumu, zwariowałem z kretesem... a dziś wstydzę się tego!... —
zaczerwienił się i zamilkł. Dunia zarumieniła się również, nie przerywała jednak milczenia.
Od początku rozmowy o Łużynie nie wypowiedziała ani słowa.
A tymczasem matka nie mogła się zdecydować bez jej pomocy. W końcu, jąkając się i
nieustannie spoglądając na córkę, rzekła, że pewna okoliczność niepokoi ją teraz bardzo.