zbrodnia i kara.pdf

nie odpowiedzieć. Teraz, na przykład, przyszedł pan do mnie nie tylko w tamtej sprawie,
ale również, żeby się dowiedzieć czegoś nowego? Wszak prawda? Wszak prawda? —
nalegał Swidrygajłow z szelmowskim uśmiechem. — No więc niechże pan sobie wyobrazi,
że ja sam, jadąc tutaj, jeszcze w wagonie liczyłem na pana, że pan mi powie coś nowego i
że będę mógł uzyskać od pana jakieś wsparcie! Taki to ze mnie bogacz!
— Jakie wsparcie?
— Jakby to panu powiedzieć? Czyja wiem? Widzi pan, całe dnie przesiaduję w takiej
knajpie i dobrze mi z tym. Właściwie
Zbrodnia i kara
545
mc lyic uoorze, ne przecież irzeoa cos ze sooą zrobić. Jak choćby taka biedaczka Katia,
widział pan?... Żebym przynajmniej był żarłokiem, smakoszem klubowym, aleja nawet
takie rzeczy mogę jeść! — Wskazał palcem na stojący w kącie mały stolik, na którym na
blaszanym półmisku widniały resztki bardzo podejrzanego befsztyka z kartoflami. — A
propos, czy pan jest po obiedzie? Ja przekąsiłem tylko i nie mam chęci na więcej. Wina
również nie piję. Żadnego prócz szampana, a nawet tego jedną szklankę w ciągu całego
wieczora i też mnie głowa boli. Teraz kazałem sobie podać dla nabrania animuszu, bo
wybieram się w pewnej sprawie i jak pan widzi, jestem w szczególnym nastroju. Dlatego
też początkowo zamierzałem się ukryć, bo obawiałem się, że pan mi przeszkodzi. Zdaje
się jednak — spojrzał na zegarek — że mogę poświęcić panu godzinę czasu, jest dopiero
wpół do piątej. Ach, wie pan, żebym miał jakiekolwiek zajęcie, gdybym był ziemianinem,
ojcem, ułanem, fotografem, dziennikarzem... N-nic, żadnej specjalności! Czasami to jest
bardzo nudne. Naprawdę myślałem, że mi pan powie coś nowego.
— Kim pan właściwie jest i po co pan tu przyjechał?
— Kim jestem? Pan wie: szlachcicem, służyłem dwa lata w kawalerii, potem włóczyłem
się tu, po Petersburgu, potem ożeniłem się z Marfą Pietrowną i mieszkałem na wsi. Oto
cała moja biografia!
— Pan, zdaje się, jest graczem?
— Nie, jakim tam graczem. Jestem szulerem, nie graczem.
— Czy pan był szulerem?
— Tak, byłem szulerem.
— I cóż, obrywał pan?
— Zdarzało się. Bo co?
— Zatem mógł pan wyzywać na pojedynek... I w ogóle jest to pewne urozmaicenie.
— Nie będę oponował, zresztą nie umiem filozofować. Przyznam się panu, że głównie
przyjechałem tu właściwie z powodu kobiet.
546
— Dopiero pan żonę pochował!
— No tak — uśmiechnął się Swidrygajlow z rozbrajającą szczerością. — Więc co z tego?
Zdaje się, że ma mi pan za złe, że tak się wyrażam o kobietach?
— Chodzi panu o to, czy mam za złe rozpustę?
— Rozpusta! Zaraz rozpusta! Zresztą mówmy po kolei, najpierw odpowiem panu co do
kobiet w ogóle, lubię, wie pan, tak sobie pogawędzić. Niech mi pan powie, dlaczego
właściwie nie mam sobie pofolgować? Dlaczego mam unikać kobiet, kiedy jestem ich
amatorem? Mam przynajmniej zajęcie.
— Więc przyjechał pan tu wyłącznie na rozpustę?
— No więc co z tego? Powiedzmy, że na rozpustę. Uczepił się pan tej rozpusty. Lubię
takie pytania, bezpośrednie, bez obwijania w bawełnę. W rozpuście jest przynajmniej coś
stałego, opartego nawet na prawach natury, nie podlegającego fantazjom, coś, co jak
rozżarzony węgielek stale tli się we krwi, coś wiecznie podniecającego, czego przez