zbrodnia i kara.pdf

promyk słońca padł na jego lewy, dziurawy but: wydało mu się, że na czubku buta ukazały
się jakieś plamy. Natychmiast zdjął buty: „Istotnie, są plamy!
124
Koniec sKarpetKi przesiąknięty jest krwią . Widocznie, przez nieostrożność wdepnął
wtedy w kałużę krwi... „Ale co teraz z tym zrobić? Gdzie podziać tę skarpetkę, strzępy,
kieszeń?"
Wziął to wszystko do ręki i stanął na środku pokoju. „Do pieca? Ależ przede wszystkim
zaczną grzebać w piecu. Spalić? Spalić? Nawet zapałek nie ma. Nie, lepiej pójść gdzieś i
wszystko wyrzucić. Tak! Lepiej wyrzucić! — mamrotał, siadając znowu na kanapie. — I to
zaraz, natychmiast, ani chwili nie zwlekając!..." Ale zamiast tego opadł znowu głową na
poduszkę, znowu zmroziły go nieznośne dreszcze, znowu naciągnął na siebie płaszcz. I
długo, przez kilka godzin jeszcze majaczył, że „trzeba by natychmiast, bez zwłoki gdzieś
pójść i wszystko wyrzucić, żeby się wreszcie tego wszystkiego pozbyć, byle prędzej, byle
prędzej!" Zrywał się z kanapy kilka razy, chciał wstać, ale nie był w stanie. W końcu
obudziło go mocne pukanie do drzwi.
— Odmykaj, umarł czy co? Cięgiem ino gnije! — krzyczała Nastazja, waląc pięścią w
drzwi. — Po calusieńkich dniach się wyleguje jak pies! Jak pies! Odmykaj! Już po
dziesiątej.
— A może nie ma go w domu? — odezwał się męski głos. „Ba! to głos stróża... Czego on
tu chce?" Zerwał się i usiadł na kanapie. Serce mu waliło tak, że poczuł fizyczny ból.
— A czegój to na haczyk się zamykać? — dodała jeszcze Nastazja. — Widzicie go,
zamykać się zaczął! Żeby samego nie ukradli czy co? Odmykaj, mądralo, obudź się!
„Czego oni chcą? Po co stróż? A więc wiedzą. Bronić się czy otworzyć? Wszystko
jedno..."
Podniósł się, nachylił i zdjął haczyk.
Cały jego pokój był tak mały, że można było zdjąć haczyk, nie wstając z łóżka.
Tak jest: stoi stróż i Nastazja.
Nastazja jakoś dziwnie spojrzała na niego. A on spojrzał na stróża wyzywająco i z
determinacją. Stróż bez słowa podał mu szary, złożony we dwoje papier, zapieczętowany
z zewnątrz marnym lakiem.
125
— wezwanie z Kancelarii — oaezwai się wreszcie siroz.
— Z jakiej kancelarii?...
— Niby na policję. Wiadomo, jaka kancelaria.
— Na policję!... Po co?
— A to nie moja sprawa. Wzywają, to trzeba iść. — Stróż uważnie spojrzał na niego,
rozejrzał się jeszcze dookoła i chciał już wyjść.
— Na dobre się rozchorował — zauważyła Nastazja, nie spuszczając z niego oczu. Stróż
też odwrócił głowę. — Od wczorajszego dnia ma gorączkę — dodała.
Raskolnikow nie odpowiedział, trzymając ciągle w ręku nie rozpieczętowane wezwanie.
— Nie wstawaj lepiej — poradziła współczująco Nastazja, widząc, że spuszcza nogi z
kanapy. — Jak chory, to nie wychodź: nie pali się. A co tam trzymasz w ręcach?
Raskolnikow spojrzał: w prawej ręce miał odcięte strzępy spodni, skarpetkę i kawałki
wyrwanej kieszeni. Tak, z tym spał. Potem, zastanawiając się nad tym, przypomniał sobie,
że budząc się, nawet w gorączce, mocno ściskał w ręku te szmatki i znowu z nimi
zasypiał.
— Widzisz go, jakichś gałganów nabrał i śpi z nimi, jak z jakim skarbem. — Nastazja
roześmiała się swoim charakterystycznym, nerwowym śmiechem. Raskolnikow prędko
wsunął wszystko pod płaszcz i wpił się w nią wzrokiem. Choć w owej chwili nie był w
stanie dokładnie wszystkiego zrozumieć, czuł, że nie tak obchodzą się z człowiekiem, gdy
przychodzą go aresztować. „Ale... policja?"