zbrodnia i kara.pdf

zapałem mówić o niewątpliwych kwalifikacjach, jakie Sonia miała na jej pomocnicę, o Jej
dobroci, cierpliwości, ofiarności, szlachetności i wykształceniu", przy czym poklepała
Sonię po policzku i uniósłszy się, dwa razy ucałowała ją gorąco. Sonia zaczerwieniła się,
Katarzyna Iwanowną zaś nagle się rozpłakała, mówiąc o sobie, że jest „głupia, nerwowa i
już zbyt rozstrojona, że czas już, ponieważ zjedzono, podać herbatę". W tej chwili Amalia
Iwanowną, oburzona do ostateczności tym, że nie brała najmniejszego udziału w
rozmowie i że w ogóle nikt jej nie słuchał, nagle zaryzykowała jeszcze jedną próbę i z
nadzieją w sercu pozwoliła sobie zrobić Katarzynie Iwanownie nader rzeczową i głęboką
uwagę. Mianowicie, że na przyszłej pensji należałoby się specjalnie zatroszczyć o czystą
bieliznę (die Wdsche) panien i „że koniecznie musi być taki jeden dobry dam (die Damę),
co by topsze patrzył na bielisnę", a następnie „szeby szatna młoda siewica nie cital
szaden romans w nosy". Katarzyna Iwanowną, która rzeczywiście była zdenerwowana,
bardzo zmęczona i znużona stypą, z miejsca „odpaliła" Amalii Iwanownie, że „plecie
głupstwa" i „nic nie rozumie". Troska o „die Wdsche" to rzecz gospodyni, a nie przełożonej
porządnej pensji, co się zaś tyczy czytania romansów, to jest to po prostu nieprzyzwoitość
i ona bardzo prosi, żeby Amalia Iwanowną zamilkła. Amalia Iwanowną żachnęła się i
oznajmiła ze złością, że ona „chciał tobsze", że ona „barso tuszo tobsze chciał" i że jej „za
mieszkanie dawno już Geld1 nie płacił".
1 Geld (niem.) — pieniądze.
460
Katarzyna Iwanowna natychmiast ją „utemperowała", powiedziawszy, że ona łże, mówiąc,
że „chciał tobsze", bo jeszcze wczoraj wieczorem, kiedy nieboszczyk leżał na katafalku,
molestowała ją o komorne. W odpowiedzi na to Amalia Iwanowna zupełnie
konsekwentnie zauważyła, że ona „ten dam prosiła, ale tych dam nie prziszed, bo ten
dam to posządny dam i nie mogą przichodzić do nieposządna dam". Katarzyna
Iwanowna, nie omieszkając, „zaznaczyła", że byle kto nie może sądzić o tym, kto jest
naprawdę porządny. Amalia Iwanowna nie wytrzymała i oświadczyła, że jej ,/ater aus
Berlin był barso, barso waszny człowiek i obie rence do kieszeń właził i ciągle robił tak:
puf, puf!" Żeby dać dokładne pojęcie, jak wyglądał jej fater, Amalia Iwanowna zerwała się
z krzesła, wpakowała obie ręce do kieszeni, wydęła policzki i wydawała nieokreślone
dźwięki, podobne do puf, puf, przy akompaniamencie głośnego śmiechu wszystkich
lokatorów, którzy dopingowali ją aprobatą w nadziei, że dojdzie do awantury. Tego było
już za wiele dla Katarzyny Iwanowny i z miejsca na cały pokój „rąbnęła", że Amalia
Iwanowna może w ogóle nie miała fatera, że jest zwyczajną, zapijaczoną petersburską
fińczuchą \ a poprzednio na pewno była kucharką albo jeszcze czymś gorszym. Amalia
Iwanowna zaczerwieniła się jak rak i piszczała, że to może Katarzyna Iwanowna „całkiem
Yater nie mieć, a ja mieć Yater aus Berlin i długi surdut nosił, i robił puf, puf, puf!"
Katarzyna Iwanowna zauważyła pogardliwie, że jej pochodzenie jest dobrze znane i że w
tym właśnie „liście pochwalnym" drukowanymi literami zaznaczono, iż jej ojciec był
pułkownikiem. Zaś ojciec pani Amalii (o ile w ogóle miała ojca) z pewnością był jakimś
petersburskim fińczuchem i sprzedawał mleko. Ale najprawdopodobniej wcale nie istniał,
bo do dziś dnia nie wiadomo, czy mu było na imię Iwan, czy Ludwik. Amalia Iwanowna w
ostatecznej furii zaczęła bić pięścią w stół i piszczeć, że jej fater „nasywal Johan i on był
Fińczuchą (pogardliwe) — Finka.
461
Łfurgermeister'", a ze tater Katarzyny iwanowny „zupełnie nigdy nie był Burgermeister".
Katarzyna Iwanowna wstała z krzesła, surowo i spokojnie (chociaż blada i z mocno
falującą piersią) oznajmiła, że jeżeli tamta jeszcze choć raz ośmieli się „porównać swego
parszywego faterzynę z jej papą, to ona, Katarzyna Iwanowna, zerwie jej czepek z głowy i
podepcze go nogami". Usłyszawszy to, Amalia Iwanowna zaczęła biegać po pokoju i
krzyczeć z całej siły, że ona tu jest gospodynią, więc żeby Katarzyna Iwanowna „w ta
chwila poszła z mieszkania", po czym rzuciła się do zbierania ze stołu srebrnych łyżek.