zbrodnia i kara.pdf

przewróciłem i zacząłem go grzać, ale robiliśmy to nie ze złości, tylko tak, dla zabawy.
Potem Mit'ka wyrwał mi się i zaczął wiać ulicą, to ja za nim, ale nie dopędziłem go i
wróciłem do mieszkania sam, bo trzeba było uprzątnąć narzędzia. Zacząłem się zbierać i
czekam na Mitrija, a nuż przyjdzie. No i przy drzwiach w sieni, pod ścianą, bliżej kąta,
nastąpiłem właśnie na pudełko. Patrzę, leży zawinięte w papier. Papier rozwinąłem,
patrzę, takie haczyki malusieńkie, haczyki te otworzyłem, a tu w pudełku kolczyki..."
— Za drzwiami? Za drzwiami leżało? — upewnił się naraz Raskolnikow, spoglądając
mętnym, wystraszonym wzrokiem na Razumichina, i z wolna, opierając się ręką, uniósł się
na kanapie.
— Tak... a co? Co się z tobą dzieje? Co ci jest? — Razumichin też wstał z krzesła.
— Nie, nic!... — ledwo dosłyszalnie odpowiedział Raskolnikow, opadając znowu na
poduszkę i odwracając się do ściany. Wszyscy umilkli.
— Zdrzemnął się, to chyba przez sen — odezwał się wreszcie Razumichin, spoglądając
pytająco na Zosimowa, który przecząco pokręcił głową.
— Mówże, co dalej — odezwał się Zosimow — no?
— Ach, co dalej? Jak tylko zobaczył kolczyki, oczywiście natychmiast zapomniał o
mieszkaniu, o Mifce, złapał kapelusz i poleciał do Duszkina i jak już wiesz, dostał od niego
rubla, a zełgał mu, że znalazł kolczyki na chodniku, i poszedł sobie popić. A o
morderstwie mówi ciągle to samo: „Nic nie wiem, żadnego pojęcia nie mam, dopiero, na
rany Boga, na trzeci dzień się dowiedziałem". „A dlaczego zwiałeś?" „To ze strachu". „A
dlaczego chciałeś się powiesić?" „To od własnych myśli".
179
iciiii ziiuwu my MI: „rv JLC iiiiuc
historia. A teraz jak myślisz, co oni z tego wywnioskowali?
— Nad czym tu się zastanawiać, poszlaka jest, jaka by nie była, ale jest. Fakt. Nie mogli
zwolnić tego twojego malarza!
— Ale bój się Boga, przecież mordercę z niego zrobili! Dla nich nie ulega to najmniejszej
wątpliwości...
— Zagalopowałeś się, bracie, denerwujesz się... No dobrze, a kolczyki? Zrozumże,
kolczyki z kufra starej znalazły się tego samego dnia, o tej samej godzinie u Mikołaja,
zgodzisz się, że przecież musiały jakoś do niego trafić? To nie jest drobnostka w takiej
sprawie.
— Jak to trafić? W jaki sposób trafiły? — podniósł głos Razumichin. — I ty, lekarz,
człowiek, który przede wszystkim ma obowiązek badać naturę człowieka i ma ku temu
okazję, jak rzadko kto ma, czyżbyś nie wiedział, mając te wszystkie dane, co to za typ ten
Mikołaj? Czy naprawdę nie widzisz, już na pierwszy rzut oka, że wszystko, co zeznał na
przesłuchaniu, jest najświętszą prawdą? Gotów jestem przysiąc, że było dokładnie tak, jak
mówi. Nastąpił na pudełko i podniósł je.
— Najświętsza prawda! A jednak sam się przyznał, że w pierwszej chwili zełgał...
— Posłuchaj tylko uważnie: stróż, Koch, Piestriakow, drugi stróż, żona pierwszego stróża,
kupcowa, co wtedy była w stróżówce, i radca Kriukow, który właśnie wysiadł z dorożki i
wchodził do bramy pod rękę z damulką, słowem, wszyscy, czyli ośmiu czy dziesięciu
świadków stwierdza, że Mikołaj przewrócił Dymitra na ziemię, leżał na nim i grzmocił go, a
ten mu się wczepił we włosy i też go grzmocił. Leżą więc w poprzek bramy i tarasują
wejście; wymyślają im ze wszystkich stron, a oni „jako te małe dzieci" (dosłowne
określenie świadków) leżą jeden na drugim, piszczą, biją się i ryczą ze śmiechu, jeden
drugiego stara się przekrzyczeć i z rozbawionymi minami, goniąc się jak dzieci, wybiegają
na ulicę. Rozumiesz? A teraz dobrze uważaj: tam, na górze, ciała są jeszcze ciepłe,
rozumiesz, ciepłe, tak je właśnie zastano! Gdyby oni zamordowali albo
180
powiedzmy, sam Mikołaj, i to w celu grabieży z włamaniem, albo gdyby choć w
jakiejkolwiek mierze brali udział w ograbieniu kuferka, to pozwól, że zadam ci jedno