zbrodnia i kara.pdf

Amalio Iwanowno — zwróciła się nagle do niej, prawie głośno — uprzedzam z góry, w
razie gdyby rozkradziono pani łyżki, to ja za to nie odpowiadam! Cha, cha, cha! —
zaniosła się śmiechem, znowu zwracając się do Raskol-nikowa i wskazując mu
gospodynię, zadowolona ze swego dowcipu. — Nie zrozumiała, znowu nie zrozumiała!
Siedzi z rozdziawioną gębą, widzi pan, sowa, istna sowa, sowisko z nowymi wstążkami,
cha, cha, cha!
Jej śmiech przeszedł w dokuczliwy atak kaszlu, trwający prawie pięć minut. Na chustce
zostały plamy krwi, na czoło wystąpiły krople potu. W milczeniu pokazała krew Raskolnikowowi
i ledwo odetchnąwszy, znowu zaczęła szeptać z wielkim ożywieniem, z
wypiekami na policzkach.
— Proszę pana, powierzyłam jej najdelikatniejszą, rzec można, misję zaproszenia tej
damy z córką, pan wie, o kim mówię? W tej sprawie należało się zachować z wielką
delikatnością, działać z niezwykłą zręcznością, a ona to tak urządziła, że ta przyjezdna
kretynka, ta bezczelna kreatura, ta marna prowincjuszka tylko dlatego, że jest wdową po
jakimś majorze i przyjechała starać się o emeryturę, wycierać progi w urzędach, że mimo
swoich pięćdziesięciu pięciu lat maluje się, pudruje i różuje (to rzecz wiadoma)... ta
kreatura nie tylko nie raczyła się pofatygować, ale nie przyszła nawet przeprosić, że nie
może przyjść, jak tego wymaga najprostsza przyzwoitość! Nie rozu-
454
miem również, dlaczego nie przyszedł Piotr Pietrowicz? Gdzie jest Sonia? Dokąd ona
poszła? A, jest nareszcie! Gdzie byłaś, Soniu? Dziwne, że nawet na pogrzebie ojca nie
możesz być punktualna. Rodionie Romanowiczu, niech pan się trochę posunie. Masz
miejsce, Soniu... Weź sobie, co chcesz. Nałóż sobie galaretki, jest dobra. Zaraz będą
bliny. Czy dzieci dostały? Poleńko, macie tam wszystko? Kchy, kchy, kchy! No, dobrze.
Bądź grzeczny, Lonia, a ty, Kola, nie machaj nóżkami, siedź, jak grzeczne dziecko
powinno siedzieć. Co mówisz, Soniu?
Sonia powtórzyła jej zaraz przeprosiny Łużyna, starając się mówić głośno, żeby wszyscy
słyszeli, dobierając wyrażeń pełnych szacunku i ubarwiając je nawet umyślnie. Dodała, że
Łużyn prosił koniecznie o powtórzenie, że gdy tylko będzie mógł, przyjdzie, by pomówić w
cztery oczy o interesach i zdecydować, co będzie można zrobić i przedsięwziąć na
przyszłość itd., itp.
Sonia wiedziała, że to ułagodzi i uspokoi Katarzynę Iwanow-nę, pochlebi jej, zwłaszcza
zaś zadowoli jej ambicję. Usiadła przy Raskolnikowowie, przywitawszy się z nim lekkim
ukłonem, i obrzuciła go ciekawym, przelotnym spojrzeniem. Poza tym przez cały czas
starała się nie patrzeć na niego i unikała rozmowy z nim. Ani ona, ani Katarzyna
Iwanowna nie nosiły, z braku odpowiednich sukien, żałoby. Sonia miała na sobie suknię
ciemnobrązową, Katarzyna Iwanowna zaś swoją jedyną suknię, perkalową, ciemną w
paski. Wiadomości od Łużyna zostały dobrze przyjęte. Wysłuchawszy Soni z bardzo
godną miną, Katarzyna Iwanowna równie godnie zapytała o zdrowie Piotra Pietrowicza.
Bezpośrednio potem głośnym szeptem zakomunikowała Raskolnikowowi, że rzeczywiście
mimo przywiązania do rodziny i dawnej przyjaźni z jej ojczulkiem dziwnie wyglądałaby
obecność tak poważnego człowieka, jak Piotr Pietrowicz w tym „niezwykłym
towarzystwie".
— Dlatego też jestem panu szczególnie wdzięczna, że pan nie pogardził moją gościną,
nawet w takim otoczeniu — dodała niemal głośno. — Pewna jestem, że jedynie przez
wielką
455
przyjaźń, jaką pan żywił dla mego biednego nieboszczyka, dotrzymał pan swego
przyrzeczenia.
Następnie raz jeszcze dumnie i z godnością popatrzyła na swoich gości, po czym
troskliwie zapytała głośno przez stół głuchego staruszka: „Czy nie życzy sobie pieczeni i
czy poczęstowano go winem?" Staruszek nie odpowiedział i długo nie mógł zrozumieć, o