zbrodnia i kara.pdf

— Sprawa wybuchła rano — ciągnęła Pulcheria Aleksand-rowna z pośpiechem. — Potem
kazała zaprzęgać, żeby zaraz po obiedzie pojechać do miasta, ponieważ w takich
wypadkach zawsze jechała do miasta; obiad zjadła, jak mówią, z apetytem...
— Jak to, pobita?
— Taki miała... zwyczaj i zaraz po obiedzie poszła, aby się nie spóźnić z odjazdem, do
łazienki... Musisz bowiem wiedzieć, że brała kąpiele ze względów zdrowotnych, oni mają
tam źródło, a ona kąpała się w nim codziennie; gdy weszła do zimnej wody, tknęła ją
nagle apopleksja!
— Nic dziwnego — rzekł Zosimow.
— A mocno ją zbił?
— To przecież nie ma znaczenia — rzekła Dunia.
— Hm! A zresztą jaką przyjemność znajduje mama w opowiadaniu mi tych bzdur? —
rzekł nagle Raskolnikow rozdrażnionym tonem.
— Ach, mój drogi, po prostu nie wiedziałam już, o czym mówić — odrzekła Pulcheria
Aleksandrowna.
— Cóż to, czy może boicie się mnie? — zapytał z wymuszonym uśmiechem.
— Tak — odparła Dunia, patrząc śmiało i twardo na brata. — Gdyśmy szły po schodach,
mama się nawet przeżegnała ze strachu.
Twarz skrzywiła mu się w grymasie.
— Ależ, Duniu, co ty mówisz? Rodia, proszę cię, nie gniewaj się... Dlaczego to
powiedziałaś, Duniu? — pośpiesznie mamrotała Pulcheria Aleksandrowna w
zakłopotaniu. — To prawda, gdy tu jechałam, marzyłam przez całą drogę o tym, jak to się
zobaczymy, jak będziemy sobie wzajemnie opowiadać!... I byłam taka strasznie
szczęśliwa, że nawet nie odczuwałam trudów podróży! Ale co ja mówię! Również i teraz
jestem szczęśliwa...
280
KODISZ mu krzywdę, Dunm... Rodia... Już samo to, że cię widzę, napawa mnie
szczęściem.
— Daj spokój, mamo — szeptał zmieszany, ściskając jej rękę, nie patrząc jednak na nią
— znajdziemy jeszcze dość czasu na rozmowę.
Wyrzekłszy te słowa, zmieszał się znowu i pobladł, straszne uczucie śmiertelnego chłodu
znów zagościło w jego duszy i znów uprzytomnił sobie z przerażającą jasnością, że
powiedział okropne kłamstwo, że nigdy nie będzie mógł wypowiedzieć tego, co ma na
sercu, że nigdy już z nikim w ogóle nie będzie mógł pomówić. Wrażenie tej bolesnej myśli
było tak silne, że na chwilę stracił poczucie rzeczywistości, powstał ze swego miejsca i nie
patrząc na nikogo, chciał wyjść z pokoju.
— Co ci jest? — krzyknął Razumichin, chwytając go za rękę. Usiadł i zaczął rozglądać się
w milczeniu; wszyscy patrzyli na niego zdumieni.
— Dlaczego wszyscy jesteście tacy nudni? — wyrwało mu się całkiem niespodzianie. —
Mówcie coś! Dlaczego tak siedzimy? A więc porozmawiajmy!... Zeszli się i milczą...
powiedzcie coś wreszcie!
— Dzięki Bogu! Myślałam już, że stanie się z nim to samo co wczoraj — rzekła Pulcheria
Aleksandrowna, żegnając się.
— Co ci jest, Rodia? — zapytała zaniepokojona Dunia.
— Nic, przypomniała mi się pewna śmieszna historia — odparł i nagle się roześmiał.
— Jeśli to coś śmiesznego, to dobrze! Bo i mnie się zdawało...
— mruknął Zosimow i wstał z kanapy. — Teraz muszę już iść, ale wpadnę tu jeszcze,
może... jeśli zastanę... — Pożegnał się i wyszedł.
— Cóż to za miły człowiek! — rzekła Pulcheria Aleksand-rowna.
— Tak, miły, wspaniały, wykształcony, mądry... — Raskol-nikow rzucał słowa pośpiesznie
i z niezwykłym ożywieniem