zbrodnia i kara.pdf

co go pytano, choć sąsiedzi zaczęli go dla zabawy poszturchiwać. Rozglądał się tylko
wokoło z otwartymi ustami, co wywoływało jeszcze większą wesołość.
— To ci jełop! Niech pan patrzy, niech pan patrzy! Po co go sprowadzono? Co się tyczy
Piotra Pietrowicza, to zawsze wierzyłam w niego — mówiła dalej Katarzyna Iwanowna do
Raskolnikowa — bo naturalnie on jest zupełnie inny niż...
— ostro, głośno i bardzo surowo zwróciła się do Amalii Iwanowny, co tamtą po prostu
przestraszyło — zupełnie inny niż te wyfiokowane lafiryndy, których mój papa nie wziąłby
nawet na kucharki do kuchni, a nieboszczyk mąż zaszczyt by im zrobił, gdyby je przyjął u
siebie w swej bezgranicznej dobroci.
— Tak, lubił się napić, lubił i popijał! — krzyknął nagle zdymisjonowany intendent,
wychylając dwunasty kieliszek wódki.
— Nieboszczyk mąż rzeczywiście miał tę słabość, o tym wszyscy wiedzą — rzuciła się na
niego Katarzyna Iwanowna
— ale był człowiekiem dobrym i szlachetnym, kochał i szanował swoją rodzinę. Miał tylko
tę wadę, że w dobroci swej zbytnio ufał wszelkim rozpustnikom. Bóg jeden wie, z kim mu
się zdarzało pić, z takimi, co nawet podeszwy jego nie byli warci! Niech pan sobie
wyobrazi, Rodionie Romanowiczu, że znaleziono u niego w kieszeni piernikowego
kogucika: upił się do utraty przytomności, ale o dzieciach pamiętał!
— Ko-gu-ci-ka? Powiedziała pani ko-gu-ci-ka? — krzyknął jegomość z intendentury.
Katarzyna Iwanowna nie raczyła mu odpowiedzieć. Zamyśliła się i westchnęła.
456
— Pan na pewno myśli, jak wszyscy, że obchodziłam się z nim zbyt surowo — mówiła,
zwracając się do Raskolnikowa. — To nieprawda! On mnie szanował, on mnie bardzo,
bardzo szanował. Piękną duszę miał ten człowiek! Czasami bardzo mi go było żal! Nieraz
siedzi, patrzy na mnie z kąta, żal mi go, chciałabym go przytulić, ale myślę sobie: „Będę
dobra, to znowu pójdzie pić". Tylko surowością można go było jakoś powstrzymać.
— T-a-k, zdarzało się szarpanie za kudły, zdarzało się, i to nie raz! — zaryczał znowu
intendent i wychylił następny kieliszek wódki.
— Nie tylko szarpanie za kudły, ale i miotła przydałaby się poniektórym głupcom. Nie o
nieboszczyku teraz mówię! — odpaliła Katarzyna Iwanowna intendentowi.
Wypieki na jej policzkach były coraz mocniejsze i jaskrawsze, pierś falowała. Jeszcze
chwila i byłaby wszczęła awanturę. Wiele osób śmiało się, wielu sprawiało to widoczną
przyjemność. Intendenta zaczęto poszturchiwać i coś mu szeptać. Oczywiście,
zamierzano poszczuć ich na siebie.
— Czy wolno za-a-apytać, pod czyim to pani adresem? — zaczął intendent. — To jest
pod czyim... szanownym adresem... pani była łaskawa te... zresztą nie trzeba! Głupstwo!
Wdowa! Wdówka! Przebaczam... pasuję i...
I znowu golnął kieliszek.
Raskolnikow siedział i słuchał, milcząc, z obrzydzeniem. Jadł tylko przez grzeczność, żeby
nie obrazić Katarzyny Iwanowny, ledwo dotykał porcji, które mu co chwila nakładała.
Uważnie przyglądał się Soni, coraz bardziej zakłopotanej i wystraszonej. Sonia również
przeczuwała, że stypa nie skończy się spokojnie, i z lękiem obserwowała wzrastające
rozdrażnienie Katarzyny Iwanowny. Wiedziała, że była główną przyczyną tego, iż obie
przyjezdne damy tak pogardliwie potraktowały zaproszenie Katarzyny. Słyszała od samej
Amalii Iwanowny, że matka czuła się nawet dotknięta tymi zaprosinami i zapytała: „Czyż
można przypuścić, by ona zgodziła się posadzić swoją córkę obok tej
457
panny". Sonia domyślała się, że Katarzyna Iwanowna już w jakiś sposób dowiedziała się o
tym. Obraza Soni zaś znaczyła dla Katarzyny Iwanowny więcej niż osobista obraza jej, jej
dzieci, papy, słowem była obrazą śmiertelną, i Sonia wiedziała, że Katarzyna Iwanowna
nie uspokoi się teraz dopóty, „dopóki nie pokaże tym lafiryndom, że one obie" itd., itp. Jak
na złość z drugiego końca stołu ktoś przesłał Soni na talerzu ulepione z razowego chleba