zbrodnia i kara.pdf

— Powtarzam ci, kochana mamo, że on jest chory, bardzo chory. Czy nie widzisz tego?
Może właśnie troski o nas podkopały jego zdrowie? Trzeba mieć dla niego więcej
pobłażliwości i wiele, wiele mu wybaczyć.
— Ale ty nie byłaś dla niego pobłażliwa! — przerwała jej Pulcheria Aleksandrowna gorąco
i jakby z wyrzutem. — Wiesz co, obserwowałam was oboje dzisiaj uważnie i doszłam do
wniosku, że pod względem charakteru jesteś jego odbiciem, i to zupełnym. Obydwoje
macie w charakterze coś melancholijnego, ponurego i wybuchowego; obydwoje jesteście
równie dumni i szlachetni... To nie do pomyślenia, żeby on był egoistą. Co?... Jeżeli
jednak pomyślę, co czeka nas jeszcze dzisiejszego wieczora, to serce mi się ściska.
— Niech się mama nie niepokoi. Stanie się tylko to, co stać się musi!
293
poczniemy, gdy Piotr Pietrowicz zerwie z nami? — zawołała biedna Pulcheria
Aleksandrowna, nie zastanawiając się zbytnio nad treścią tych słów.
— Jeżeli to uczyni, będzie to tylko dowodem, że nic z nim nie straciłyśmy — odparła
Dunia ostro i lekceważąco.
— Bardzo dobrze zrobiłyśmy, odchodząc teraz — ciągnęła dalej matka, przerywając córce
i odbiegając od poruszonego tematu. — Mówił, że ma coś pilnego do załatwienia,
przejdzie się nieco przy tej sposobności i zaczerpnie świeżego powietrza... u niego jest
tak strasznie duszno... nie wiem tylko, czy w Petersburgu w ogóle można zaczerpnąć
gdzieś świeżego powietrza. Tutaj na ulicy jest też jak w pokoju bez lufcika. Boże, co za
miasto!... Czekaj! Uważaj! Usuń się, bo cię jeszcze przygniotą, tu coś niosą! To
fortepian... jak oni popychają ludzi... Ta młoda dziewczyna też mnie niepokoi.
— Jaka dziewczyna?
— No, mówię o tej Sofii Siemionownie, która przyszła do Rodiona...
— Dlaczego niepokoi ona mamę?
— Coś przeczuwam, Duniu. Możesz mi wierzyć albo nie, ale od razu, gdy tylko weszła do
pokoju, pomyślałam: tu jest źródło wszystkiego...
— Ależ na pewno się mama myli — przerwała jej Dunia gniewnie. — Poznał ją dopiero
wczoraj, a dzisiaj, gdy weszła, zrazu nie mógł jej nawet poznać.
— No, no, zobaczysz!... Ona mnie niepokoi, zobaczysz! Przestraszyłam się nawet.
Patrzyła na mnie niemal bez przerwy, a jakie ona ma spojrzenie; ledwie wysiedziałam na
krześle. Pamiętasz, jak on ją przedstawił? I to wydaje mi się bardzo dziwne: Piotr
Pietrowicz wypisuje takie rzeczy o jej prowadzeniu się, a Rodion przedstawiają nie tylko
mnie, ale i tobie. Czyli że musi z nią sympatyzować.
— No, co ten nie wypisuje! O nas też przecież dużo mówiono i pisano! Czy mama
zapomniała o tym? A ja jestem prze-
294
plotki.
— Daj Boże.
— A Piotr Pietrowicz jest wstrętnym plotkarzem! — oświadczyła nagle Dunia.
Pulcheria Aleksandrowna drgnęła gwałtownie. Rozmowa się urwała.
— Posłuchaj, chcę cię o coś zapytać — rozpoczął Raskol-nikow, prowadząc Razumichina
w stronę okna.
— To ja powiem matce, że pan przyjdzie — rzekła Sonia, chcąc się pożegnać.
— Chwileczkę, Sofio Siemionowno! Nie mamy tajemnic i wcale nam pani nie
przeszkadza. Chciałbym z panią kilka słów... Słuchaj — zwrócił się znowu do
Razumichina. — Ty znasz tego... no jakżeż on się nazywa... zaraz!... Porfirego
Pietrowicza?
— Czy go znam? Jeszcze jak! To przecież mój krewny. A bo co? — zapytał Razumichin
zaintrygowany.
— On przecież prowadzi tę sprawę... no sprawę tego morderstwa... o której wczoraj
mówiliście.