zbrodnia i kara.pdf

— Mówię przecież panu: szła przede mną, chwiejąc się, tym samym bulwarem. Ledwie
zdołała dojść do ławki i zwaliła się na nią.
— O, co to za bezwstydny świat zrobił się teraz! Boże Święty! Ledwie od ziemi odrosła i
już pijana! Uprowadzili ją, jak amen w pacierzu! O, i suknię ma rozerwaną... Co za
rozpusta zapanowała na świecie!... A widać, że jest z dobrej rodziny, pewnie z jakiej
biednej... Dziś dużo jest takich. Z wyglądu jest taka delikatna, jak prawdziwa panienka — i
znowu nad nią się nachylił.
Może i on miał dorastające córki — „prawdziwe panienki, bardzo delikatne", z pretensjami
do dobrego wychowania, ale zerkające na dzisiejszą modę...
— Najważniejsze — troskał się Raskolnikow — żeby temu szubrawcowi przeszkodzić!
Jeszcze on będzie się nad nią znęcać! Od razu widać, czego taki chce; widzicie go,
drania, ani się ruszy z miejsca!
Raskolnikow mówił głośno i niedwuznacznie wskazywał na eleganta palcem. Ten usłyszał
to i chciał już dać wyraz swojej wściekłości, ale się pohamował, ograniczając się do
pogardliwego spojrzenia. Po chwili odszedł jeszcze z dziesięć kroków i znowu się
zatrzymał.
— Jemu przeszkodzić to niby można — powiedział stary kapral w zamyśleniu. — Byleby
ta panna po wiedziała, dokąd j ą odwieźć, bo inaczej... Panienko, panienko! — nachylił się
znowu.
Naraz dziewczyna szeroko rozwarła oczy, rozejrzała się uważnie, jakby już coś rozumiała,
podniosła się z ławki i poszła z powrotem w tym kierunku, skąd przyszła.
79
— im, Dezwstyamcy, zaczepiają! — omKnęła icn. uaeszia szybkim krokiem, chwiejąc się,
jak i przedtem. Elegant ruszył za nią równoległą aleją, nie spuszczając z niej oczu.
— Niech się pan nie obawia, nie pozwolę — kategorycznie oświadczył wąsal i poszedł za
nimi.
— Och, ileż to teraz rozpusty rozpleniło się na świecie! — powtórzył na głos i westchnął.
W tej chwili jakby coś ugryzło Raskolnikowa, jakby coś go wewnątrz szarpnęło.
— Hej, panie posterunkowy! — krzyknął w ślad za wąsalem. Ten odwrócił się.
— Daj pan spokój! Co panu do tego? Zostaw pan ją! Niech się zabawi — wskazał na
eleganta. — Po co ma się pan fatygować?
Policjant nic nie rozumiał i spoglądał rozwartymi ze zdumienia oczyma. Raskolnikow
roześmiał się.
— Et! — mruknął stary kapral, machnął ręką i poszedł w ślad za elegantem i dziewczyną,
najwyraźniej biorąc Raskolnikowa za obłąkanego albo za coś jeszcze gorszego.
„A moje dwadzieścia kopiejek zabrał — z wściekłością powiedział Raskolnikow, gdy został
już sam. — No, trudno, od tego też weźmie i puści z nim dziewczynę, na pewno tak się
skończy... I po co się tu pchałem, z moją pomocą! Ja mam pomagać? Czyja mam prawo
pomagać? A niechby się żywcem nawet pozżerali, co mi do tego? Jak śmiałem oddać te
dwadzieścia kopiejek! Czyż one były moje?"
Były to dziwne słowa, a jemu zrobiło się bardzo ciężko. Opadł na wolną ławkę. Nie mógł
zebrać myśli... I w ogóle trudno mu było w tej chwili o czymkolwiek myśleć. Pragnął
zapomnieć się zupełnie, o wszystkim zapomnieć, potem przebudzić się i zacząć wszystko
od początku...
„Biedna dziewczyna — powiedział, spojrzawszy na opuszczone przez nią miejsce na
ławce. — Ocknie się, popłacze, potem matka się dowie... Prawdopodobnie zbije ją,
boleśnie i haniebnie, a może nawet wypędzi... A jeśli nawet nie wypędzi, to i tak
80
rożne JJane Jhrancewny prze wąchaj ą i zacznie się dziewczę puszczać na wszystkie
strony... Potem do szpitala (zawsze tak bywa z tymi, które żyją przy uczciwych matkach i
po cichu się zabawiają), no a dalej... jeszcze raz szpital... wódka... knajpy... znowu
szpital... po dwóch, trzech latach kompletna kaleka, a ma taka dziewiętnaście wiosen albo