zbrodnia i kara.pdf

I opadł wyczerpany na ławę, nie patrząc na nikogo, jak gdyby zapomniał o całym
otoczeniu i pogrążył się w głęboką zadumę. Słowa jego wywarły pewne wrażenie, na
chwilę zapanowała cisza, wkrótce jednak znowu rozległ się śmiech i wyzwiska.
— Rozgrzeszył!
— Natrajlował!
— Urzędniczyna! I tak dalej, i tak dalej.
— Chodźmy stąd, mój panie — odezwał się naraz Mar-mieładow, podnosząc głowę i
zwracając się do Raskolnikowa — niech pan mnie odprowadzi... Dom Kozela, w
podwórzu. Czas już... do Katarzyny Iwanowny...
Raskolnikow już dawno miał ochotę wyjść i sam myślał o tym, żeby mu pomóc. Jak się
okazało, Marmieładow był
Parafraza wersetów z ewangelii św. Łukasza (Łk 7,47-48).
49
znacznie mocniejszy w mowie anizen w nogacn, wooec oparł się mocno o Raskolnikowa.
Mieli do przejścia dwieście, może trzysta kroków. W miarę zbliżania się do domu niepokój
i strach coraz bardziej opanowywały pijaka.
— Nie Katarzyny Iwanowny boję się teraz i nie tego, że mnie zacznie targać za włosy —
bełkotał nerwowo. — Co tam włosy! Włosy to głupstwo! Mówię panu! To może nawet i
lepiej, że zacznie targać, ale nie tego się boję... a... jej oczu się boję... tak... oczu...
Czerwonych plam na policzkach też się boję... i jeszcze jej oddechu... Widziałeś kiedy, jak
przy tej chorobie oddycha się w stanie zdenerwowania? Płaczu dzieci też się boję... Bo
jeżeli Sonia nie nakarmiła, to pojęcia nie mam, co się tam dzieje! Pojęcia nie mam! A bicia
się nie boję!... Wiedz, dobrodzieju, że takie bicie nie tylko nie sprawia mi bólu, a nawet
pewną rozkosz... Bo bez tego już się nie mogę obejść... Lepiej tak. Niech bije, ulży sobie
na sercu... tak lepiej... O, tu mój dom. Dom Kozela. Ślusarza, Niemca, bogatego...
prowadź!
Weszli od podwórza na trzecie piętro. Im wyżej, tym ciemniej było na schodach. Było już
około jedenastej wieczór i chociaż w tym czasie w Petersburgu nie ma właściwie nocy, na
schodach trzeciego piętra było zupełnie ciemno.
Niziutkie, zakopcone drzwi tuż przy schodach były otwarte. Dopalająca się świeczka
oświetlała nędzny pokoik o długości niespełna dziesięciu kroków; całe wnętrze widać było
z sieni. Wszystko było porozrzucane, w nieładzie, głównie różne fatała-szki dziecięce. Kąt
w głębi pokoju zawieszony był dziurawym prześcieradłem. Prawdopodobnie stało tam
łóżko. W pokoju było wszystkiego dwa krzesła i ceratowa, strasznie obszar-pana kanapa,
przy której stał nie malowany i niczym nie nakryty sosnowy kuchenny stół. Na brzegu stołu
stała w żelaznym lichtarzyku dogasająca świeczka. Jak się okazało, Mar-mieładow
mieszkał nie kątem, lecz w oddzielnym pokoju, za to pokój był przechodni. Drzwi do
dalszych pokoi, a raczej klitek, na jakie podzielone było mieszkanie Amalii Lippe-
50
wecnsei, oyfy ucnyione. Mycnac było stamtąd krzyki, hałasy \ głośny śmiech. Zdaje się, że
grano tam w karty i pito herbatę. Od czasu do czasu padały słowa zupełnie niecenzuralne.
Raskolnikow natychmiast rozpoznał Katarzynę Iwanowną. Była to strasznie wychudzona
kobieta, wysmukła, dość wysoka i przystojna, z pięknymi jeszcze ciemnoblond włosami i
istotnie, z czerwonymi wypiekami na policzkach. Chodziła z kąta w kąt po swoim
niewielkim pokoiku, z zaciśniętymi na piersiach rękami, ze spieczonymi wargami i miała
nierówny, przyśpieszony oddech. Oczy błyszczały jej jak w gorączce, ale spojrzenie miała
ostre, nieruchome. Ta suchotnicza twarz sprawiała okropne wrażenie przy dogasającym,
migotliwym płomyku świeczki. Wyglądała na lat trzydzieści i Raskolnikow pomyślał sobie,
że rzeczywiście nie pasuje do Marmieładowa... Nie zauważyła nawet wchodzących;
zdawała się być w stanie jakiegoś zapomnienia, nie słyszała i nie widziała nic. W pokoju
było bardzo duszno, jednakże okna nie otwierała; z klatki schodowej okropnie cuchnęło,
drzwi jednak nie zamknęła; z dalszych pokoi waliły przez uchylone drzwi kłęby dymu z