zbrodnia i kara.pdf

II
„A jeśli rewizja się odbyła? Jeżeli akurat zastanę ich w domu?"
Ale oto i jego pokój. Wszystko w porządku, nikt nie zaglądał. Nawet Nastazja nic a nic nie
ruszyła. „Ale, Boże drogi! Jak mógł przedtem zostawić te wszystkie rzeczy w tej dziurze?"
Dopadł do kąta, wsunął rękę pod tapetę, zaczai wyciągać rzeczy i pakować je do kieszeni.
Ogółem było tego osiem sztuk: dwa małe futeraliki z kolczykami czy też z czymś w tym
rodzaju — dokładnie nie sprawdził; następnie cztery niewielkie safianowe futerały. Jedna
dewizka zawinięta była po prostu w papier gazetowy. I coś jeszcze w gazetowym
papierze, zdaje się, że order...
Wpakował wszystko do kieszeni płaszcza i pozostałej, prawej kieszeni spodni, starając
się, żeby nie rzucało się to w oczy. Sakiewkę również zabrał. Potem wyszedł z pokoju,
pozostawiając tym razem drzwi otwarte na oścież.
Szedł szybkim i pewnym krokiem i choć czuł, że jest załamany, zachowywał przytomność
umysłu. Bał się pościgu, bał się, że może za pół godziny, za kwadrans wydane zostanie
polecenie śledzenia go; a więc trzeba za wszelką cenę na czas zatrzeć ślady. Trzeba było
wszystko załatwić, dopóki jeszcze nie opuściły go siły, dopóki jeszcze zachowywał
przytomność umysłu... Ale dokąd pójść?
142
l o już przedtem zdecydował: „wyrzucie wszystko do kanału i — jak kamień w wodę, raz
się to wszystko skończy". Tak postanowił jeszcze w nocy, w gorączce, w chwilach —
dobrze to pamiętał — kiedy zrywał się do wyjścia: „Prędzej, prędzej, byle wszystko
wyrzucić". Ale wyrzucić było bardzo trudno.
Łaził po brzegu Jekaterynowskiego Kanału z pół godziny albo i dłużej, kilkakrotnie
zaglądał na schody prowadzące do kanału. Ale mowy być nie mogło o wykonaniu
zamierzenia: albo praczki prały bieliznę przy samych schodach, albo łodzie do nich
przybijały i wszędzie aż roiło się od ludzi; z nabrzeża z każdej strony widok jest otwarty i
podejrzane musiałoby się wydać, że ktoś zszedł, stanął i wrzuca coś do wody. A jeżeli
futerały nie pójdą na dno, ale wypłyną? Zresztą, na pewno wypłyną. Wszyscy zobaczą. I
tak już wszyscy napotykani ludzie patrzą na niego, oglądają się, jak gdyby nic poza nim
ich nie obchodziło. „Co by to miało znaczyć, a może mi się tylko tak zdaje?" — myślał.
Wreszcie przyszło mu na myśl, że najlepiej byłoby pójść nad Newę. I ludzi tam mniej, i nie
będzie tak zwracać uwagi, a w każdym razie wygodniej, bo dalej od tej okolicy. Zdziwił się
nawet: jakże to mógł całe pół godziny kręcić się w strachu i trwodze w takim
niebezpiecznym miejscu i wcześniej o tym nie pomyśleć! Dlatego stracił pół godziny bez
sensu, że tak postanowił we śnie, w gorączce! Stał się niesłychanie roztargniony, tracił
pamięć i wiedział o tym. Trzeba było bezwzględnie się śpieszyć!
Skierował się nad Newę W-kim prospektem. Ale w drodze przyszła mu inna myśl:
„Dlaczego do Newy? Dlaczego do wody? Czy nie lepiej pójść gdzieś bardzo daleko,
choćby znowu na Wyspy, i tam gdzieś na pustkowiu, w lesie, pod krzakiem wszystko
zakopać i zaznaczyć sobie drzewo?" I chociaż czuł, że nie jest w stanie w tej chwili
obmyślić wszystkiego logicznie, myśl ta jednak wydała mu się doskonała.
Ale i tego nie zrobił, stało się bowiem całkiem inaczej: wychodząc z W-skiego prospektu
na plac, dostrzegł naraz po
143
lewej strome wejście na poaworze otoczone ślepymi ścianami. Tuż za bramą, z prawej
strony, w głąb podwórza ciągnęła się nie otynkowana, ślepa ściana sąsiedniego,
trzypiętrowego domu. Po lewej stronie, również od bramy, równolegle do ściany ciągnął
się drewniany płot, długi na jakieś dwadzieścia kroków, "po czym skręcał na lewo. Było to
opustoszałe, ogrodzone podwórze, gdzie leżały jakieś materiały. Nieco dalej wystawał zza
płotu róg niskiej, murowanej szopy, która prawdopodobnie stanowiła część jakiegoś
warsztatu. Był tu zapewne zakład ślusarski lub rymarski albo coś w tym rodzaju;
wszędzie, od samej bramy rozsypany był miał węglowy. „O, tutaj trzeba by wszystko