zbrodnia i kara.pdf

wesołość przyjaciela, złożyły się w rzeczy samej na obraz niesłychanie komiczny, a co
najważniejsze, zupełnie naturalny.
Komizm sceny zwiększył się jeszcze, gdy Razumichin z okrzykiem: „Ach, ty diable!"
zamierzył się na Raskolnikowa i trafił ręką w okrągły stolik, na którym stała pusta szklanka
po herbacie. Wszystko runęło na ziemię, rozległ się brzęk tłuczonego szkła.
— Panowie, nie niszczcie mebli, bo narażacie na straty skarb państwa! — krzyknął,
śmiejąc się, Porfiry Piętro wieź.
Sytuacja przedstawiała się teraz następująco: Raskolnikow śmiał się bezustannie,
zapominając o tym, że wciąż trzyma gospodarza za rękę; wiedział jednak, że należy
zachować miarę i czekał tylko na stosowny moment, by zakończyć ten wybuch wesołości.
Razumichin, który stracił zupełnie głowę po upadku stolika, popatrzył ponuro na odłamki
szkła, splunął siarczyście, obrócił się na pięcie i z gradową miną stanął przy oknie
odwrócony plecami do pokoju; patrzył przed siebie, nic nie widząc, oczyma, które
przesłaniała mu mgła wściekłości. Porfiry
303
rieirowicz smiai się i wiaac oyio po mm, ze cnęmie oęazie się śmiał nadal, zachodziła
jednak potrzeba wytłumaczenia mu przyczyny tej wesołości. Na jednym z krzeseł siedział
w kącie Zamietow, który gdy goście weszli, podniósł się i stał w pozycji wyczekującej.
Wprawdzie twarz jego także zadrgała śmiechem, patrzył jednak na całą scenę z niejakim
zdumieniem i niedowierzaniem; zdawało się nawet, że obecność Raskolnikowa wprawia
go w zakłopotanie. Co do Raskolnikowa, to był on nieprzyjemnie zaskoczony obecnością
Zamietowa.
„Jeszcze jedna pozycja do uwzględnienia w moim rachunku!" — pomyślał.
— Bardzo przepraszam — zaczął, udając wielkie zażenowanie. — Jestem Raskolnikow...
— Bardzo mi przyjemnie. A i sposób, w jaki pan wszedł tutaj, był bardzo miły... ale ten —
tu wskazał ruchem głowy Razumi-china — nie raczy się nawet przywitać?
— Nie wiem doprawdy, co doprowadziło go do takiej wściekłości. Powiedziałem mu tylko
po drodze, że jest podobny do Romea, i udowodniłem to nawet... poza tym chyba nic się
nie wydarzyło.
— Świnia! — warknął Razumichin, nie odwracając się od okna.
— Przypuszczam, że musi mieć jakiś poważny powód, żeby aż tak się zdenerwować taką
drobnostką — rzekł Porfiry, śmiejąc się.
— Więc ty także zaczynasz, sędzio śledczy! Niech was wszystkich diabli porwą! —
zawołał Razumichin ze złością, po chwili jednak sam zaczął się śmiać i podszedł do
Porfirego Piętro wieża, jak gdyby nic nie zaszło.
— No, koniec już! Wszyscy jesteście skończonymi błaznami. A teraz do rzeczy: to jest
Rodion Romanowicz Raskolnikow, mój przyjaciel; przede wszystkim chce on ciebie
poznać, ponieważ dużo o tobie słyszał, a następnie ma do ciebie pewną drobną sprawę.
A, Zamietow! Skąd się tu wziąłeś? Czy wy się znacie? Od dawna?
304
,,^o i o ma znaczyć/ — zaniepokoił się Kaskolmkow. Zamietow zmieszał się, ale tylko na
krótką chwilę.
— Poznaliśmy się przecież wczoraj u ciebie — odparł swobodnym tonem.
— Dzięki Bogu. Jeden kłopot spada mi z głowy. On dręczył mnie przez cały tydzień,
żebym was zapozna] ze sobą, a tymczasem widzę, że zwąchaliście się bez mego
pośrednictwa... Słuchaj, Porfiry, gdzie trzymasz tytoń?
Porfiry Pietrowicz był ubrany po domowemu. Miał na sobie szlafrok, czystą koszulę i
znoszone pantofle. Mógł liczyć sobie jakieś trzydzieści pięć lat, był niskiego wzrostu,
zażywny, nawet z brzuszkiem; twarz miał gładko wygoloną i okrągłą, głowę z dziwnie
wypukłą potylicą, a włosy całkiem krótko ścięte. Pełna, okrągła, chorobliwie ciemnożółta
twarz o zadartym nosie miała wyraz energiczny i drwiący zarazem. Można by tę twarz
nazwać dobroduszną, gdyby oczy nie przeczyły tej pozornej dobroduszności. Miały