zbrodnia i kara.pdf

10
Akcja Zbrodni i kary (1866), najgłośniejszej z powieści Dostojewskiego, toczy się w
Petersburgu, w okolicy placu Siennego, gdzie ściekają wszelakie męty stołeczne.
Głównym bohaterem powieści jest były student Rodion Raskolnikow, młodzieniec
wrażliwy i „myślący krytycznie", jak zresztą większość ówczesnej inteligencji rosyjskiej, a
przy tym znajdujący się w trudnej sytuacji, bez złamanego grosza przy duszy. Na żaden
cud nie liczy, bo w Boga nie wierzy. Nie zamierza też poświęcać się w imię „świetlanej
przyszłości", którą łatwowiernym obiecują socjaliści, a o której roją w powieści szlachetny,
acz naiwny Razumichin i wytrwały „propagandzista" Lebieziatnikow. Ma on natomiast
pewną i jak sądzi, uniwersalną „teorię", która pozwoli mu na wybicie się oraz na
zracjonalizowanie istniejącego porządku społecznego, a na razie — powiedzmy to wprost
— „teoria" ta dowartościowuje jego mizerną egzystencję psychicznie, czyniąc go kimś we
własnych oczach.
Otóż Raskolnikow „odkrył", że ludzie dzielą się na dwie kategorie: „ludzi we właściwym
tego słowa znaczeniu" oraz „materiał etniczny". Ci pierwsi — wielcy reformatorzy,
odkrywcy i wybitni dowódcy, jak Solon, Kopernik czy Napoleon — wytyczają nowe szlaki
ludzkości i z tego tytułu muszą łamać zastane prawa, a jeśli postęp czy racje społeczne
tego wymagają, są oni moralnie zobligowani do usuwania przeszkód na swej drodze,
także za cenę zbrodni. I w takich sytuacjach trudno w ogóle mówić o przestępstwie,
ponieważ są to jedynie społecznie uzasadnione „arytmetyczne poprawki do historii". Jeśli
zaś chodzi o „materiał etniczny", to ludzie należący do tej kategorii powinni żyć w
posłuchu wobec prawa, jako że z samej swej natury pozbawieni są inicjatywy dziejowej.
Raskolnikow zamierza — wzorem wybitnych postaci historycznych — wziąć w swoje ręce
losy świata, poczynając od najbliższego otoczenia. Świat dookolny jest, jaki jest,
cierpienia i ofiary być muszą, ale on, Raskolnikow, wprowadzi tu rozumny ład, czyli
odpowiednią taryfę. Zamorduje pewną lichwiarkę, starą, wredną sekut-nicę, a zrabowane
pieniądze przeznaczy na zapewnienie sobie
11
startu życiowego, by w przyszłości, mając już odpowiednią pozycję, podjąć swoją misję
dobroczyńcy ludzkości, oraz na doraźne wsparcie osób mu bliskich i ze wszech miar tego
godnych. Najważniejsze jednak, że będzie to dla niego próba, dzięki której uwierzytelni on
własny człowieczy status, przynależność do „ludzi właściwych". I to staje się obsesją
Raskol-nikowa.
Przypadkowo zasłyszana w knajpie rozmowa jakiegoś studenta z oficerem na temat owej
lichwiarki, zawierająca niemal identyczną kalkulację, oraz przypadkowo zasłyszana
informacja o tym, kiedy lichwiarka na pewno będzie w domu sama, zadziałają jak
katalizator na rozdygotane i napięte do ostateczności nerwy Raskolnikowa. Wciąż niejako
w transie spełnia on swój „czyn", a nawet więcej, bo poza upatrzoną lichwiarka zabija
także jej na wpół pomyloną siostrę Lizawietę, która stała się przypadkowym świadkiem
morderstwa. Szczęśliwym trafem udaje mu się niepostrzeżenie umknąć z miejsca zbrodni,
pozbyć się siekiery i wraz z łupem dotrzeć do swej komórki na poddaszu. Ale ta
dodatkowa ofiara zmąciła pierwotną arytmetyczną klarowność rachunku i podważyła
uniwersalność „teorii". Po stronie kosztów miało być jedno życie, a są dwa. Ponadto
zamiast Lizawiety mogłaby trafić się np. rodzona siostra Raskolnikowa, Dunia, a wówczas
instynkt samozachowawczy mógłby nie zadziałać.
Raskolnikow, choć chory i u kresu sił, wytrzymuje osaczenie przez aparat śledczy i
miażdżącą logiczną krytykę jego „teorii" przez sędziego śledczego Porfirego Pietrowicza,
który celowo, a przy tym bardzo zręcznie trywializuje jego wywody. Ale — i tu już zaczyna
się „dostojewszczyzna" — Raskolnikow przez swą zbrodnię traktowaną jako nielojalność
wobec Boga zostaje wyłączony z ludzkiej wspólnoty, czuje się „obcy". Nie może znieść
obecności nawet najbliższych osób (matki, siostry, przyjaciela), a jednocześnie nie potrafi