zbrodnia i kara.pdf

Szedł powoli, bez pośpiechu, ogromnie poruszony, i choć sam o tym nie wiedział,
ogarnęło go nowe, potężne uczucie pełni i potęgi życia. Było to uczucie podobne do tego,
jakie ogarnia skazańca, który nagle i niespodziewanie dowiaduje się, że został
ułaskawiony. W połowie schodów dogonił go pop powracający do domu; Raskolnikow bez
słowa ustąpił mu z drogi, zamieniwszy z nim ukłon. Gdy był już przy końcu schodów,
posłyszał za sobą czyjeś pośpieszne kroki. Ktoś go gonił. Była to Poleńka, biegła za nim,
wołając: „Proszę pana! Proszę pana!"
234
Raskolmkow zatrzymał się. Dziewczynka zbiegła ze schodów i stanęła przed nim o
stopień wyżej. W słabym świetle, które dochodziło z podwórza, Raskolnikow zobaczył
szczupłą, a jednak miłą twarzyczkę dziewczynki, która uśmiechała się do niego i patrzyła
na niego z dziecinną wesołością. Przybiegła do niego z poleceniem, które widocznie
bardzo jej się podobało.
— Proszę pana, jak się pan nazywa?... i jeszcze... gdzie pan mieszka? — pośpiesznie
zapytało dziewczę zadyszanym głosikiem.
Raskolnikow położył ręce na jej ramionach i poczuł się prawie szczęśliwy. Widok tej
dziewczynki sprawiał mu niewy-słowioną przyjemność, choć sam nie wiedział dlaczego.
— Kto ciebie posłał?
— Posłała mnie siostrzyczka Sonia — odpowiedziała dziewczynka, uśmiechając się
jeszcze radośniej.
— Od razu wiedziałem, że wysłała cię Sonia.
— Mamusia też mnie posłała. Kiedy Sonia kazała mi iść, mamusia podeszła i mówi:
„Biegnij prędzej, Poleńko!"
— A czy ty kochasz siostrzyczkę Sonię?
— Ja ją kocham więcej niż wszystkich — powiedziała dziewczynka z przekonaniem i
twarzyczka jej nagle spoważniała.
— A czy mnie będziesz kochać?
Zamiast odpowiedzi ujrzał pochylającą się ku niemu twarzyczkę dziewczynki i pulchne
wargi, naiwnie wysunięte do pocałunku. Nagle wątłe ramionka mocno objęły jego szyję,
główka dziecka znalazła się na jego ramieniu i dziewczynka zaszlochała, coraz mocniej
tuląc się do niego.
— Żal mi tatusia! — powiedziała po chwili, podnosząc zapłakaną twarzyczkę i ocierając
ręką łzy. — Teraz wciąż walą się na nas nieszczęścia — dodała nagle z tą poważną
minką, jaką zwykle przybierają dzieci, kiedy chcą rozmawiać „jak dorośli".
— A czy tatuś was kochał?
235
— Lidoczkę kochał najwięcej — ciągnęła dalej mała. Spoważniała już zupełnie, nie
uśmiechała się więcej i rzeczywiście była podobna do dorosłej. — Tatuś dlatego Lidoczkę
kochał, że ona taka mała i że chora, i zawsze coś jej przynosił. A nas tatuś uczył czytać;
mnie uczył jeszcze gramatyki i religii — dodała z godnością — mamusia nic nie mówiła,
ale wiedzieliśmy, że jej się to podoba; teraz mamusia chce mnie nauczyć po francusku,
bo już czas, żebym się uczyła, jak należy.
— A modlić się umiesz?
— No pewnie! Już dawno się nauczyłam. Ja się modlę sama, osobno, bo już jestem
dorosła, a Kola i Lidoczka modlą się razem z mamusią, na głos; najpierw odmawiam
modlitwę do Matki Boskiej, a potem jeszcze jedną: „Boże, przebacz i pobłogosław naszej
siostrzyczce Soni", i jeszcze: „Boże, przebacz i pobłogosław naszemu drugiemu
tatusiowi", bo nasz starszy tatuś już nie żyje, a ten był drugi tatuś i za niego też się
modlimy.
— Poleńko, ja mam na imię Rodion; pomódl się czasem i za mnie, za grzesznego
Rodiona — nic więcej nie trzeba.