zbrodnia i kara.pdf

— Ja nawet nie wchodzę, nie mam czasu — rzekł szybko, gdy mu otworzono. — On śpi
jak suseł, głęboko i spokojnie; daj mu, Boże, dziesięć godzin takiego snu. Nastka czuwa
przy nim,
254
naKazaiem jej nie oaaaiac się, aopOKi me wrócę, i eraz zaciągnę tam Zosimowa; złoży
on paniom raport, a potem udacie się również na spoczynek; widzę przecież, że panie są
zupełnie wyczerpane...
Po tych słowach pobiegł z powrotem przez korytarz.
— Jaki to roztropny i uprzejmy młody człowiek! — stwierdziła wielce uradowana Pulcheria
Aleksandrowna.
— Tak, wygląda na dobrego człowieka — odparła Dunia szczególnie serdecznym tonem i
podjęła znów swą wędrówkę po pokoju.
Prawie po godzinie dały się słyszeć na korytarzu kroki i znów rozległo się pukanie do
drzwi. Obie kobiety czekały, całkowicie ufając obietnicy Razumichina; zjawił się on
rzeczywiście z Zosi-mowem. Zosimow bez długich ceregieli wyrwał się z pijatyki i złożył
wizytę lekarską Raskolnikowowi, ale do obu pań poszedł niechętnie, nie dowierzając
informacjom pijanego Razumichina. Jednak jego miłość własna została mile połechtana,
gdy spostrzegł, że oczekiwano go rzeczywiście jak wyroczni. Zabawił tylko dziesięć minut i
w ciągu tego czasu udało mu się uspokoić zupełnie Pulcherię Aleksandrownę. Mówił
współczująco, jednak z umiarkowaniem i umyślnie poważnym tonem, jak przystoi
dwudziestosiedmioletniemu lekarzowi podczas ważnej konsultacji; ani słowem nie zboczył
z tematu i nie okazał chęci wdawania się w bardziej osobistą i prywatną rozmowę.
Urzekającą urodę Duni zauważył zaraz przy wejściu, powściągnął się jednak i przez cały
czas wizyty nie patrzył na nią, zwracając się tylko do Pulcherii Aleksandrowny. Czuł z tego
powodu duże wewnętrzne zadowolenie. Stan chorego określił jako nie budzący obaw.
Jego zdaniem przyczyną choroby było nie tylko złe położenie materialne pacjenta w
ostatnich miesiącach, lecz również przejścia duchowe; określił ją jako „produkt wielu
nakładających się czynników duchowych i materialnych, silnych wzruszeń, obaw, trosk,
pewnych idei... i tak dalej". Ponieważ zauważył, że Dunia przysłuchiwała się temu ze
szczególną uwagą, zaczął rozwodzić się na ten temat
255
bardzo szeroko. Ma trwozne, nieśmiałe pyiame ruicnern /\ICK-sandrowny o jego
poprzednie przypuszczenia co do zaburzenia umysłowego odparł ze spokojnym,
szczerym uśmiechem, iż przypisują jego słowom zbyt wiele wagi; oczywiście można
zauważyć u chorego ślady jakiegoś urojenia, jakby zaczątki monomanii1 — on, Zosimow,
poświęca się obecnie specjalnym studiom w tej dziedzinie medycyny — należy jednak
wziąć pod uwagę tę okoliczność, że chory leżał prawie aż do dziś w gorączce, ale...
należy sądzić, że przyjazd jego najbliższych wywrze teraz swój zbawienny wpływ,
rozerwie go i przyczyni się do wyzdrowienia „pod warunkiem wszakże, że — słowa te
wypowiedział ze szczególnym naciskiem — oszczędzi mu się nowych, nadzwyczajnych
wzruszeń". Potem wstał i pożegnał się statecznie i uprzejmie; obie kobiety dziękowały mu
gorąco; Dunia sama ujęła jego dłoń i uścisnęła ją serdecznie. Odszedł, nadzwyczaj
zadowolony z odwiedzin, a jeszcze bardziej z samego siebie.
— Jutro pomówimy o tym, teraz jednak muszą panie koniecznie pójść spać! — dodał
Razumichin napominającym tonem, zbierając się do odejścia z Zosimowem. — Jutro
przyjdę tu z wieściami z samego rana.
— Szampańska dziewczyna z tej Awdotii Romanowny — rzekł Zosimow, prawie się
oblizując, gdy wyszli na ulicę.
— Szampańska? Coś powiedział? Szampańska? — rzucił się na niego Razumichin i
chwycił go za gardło. — Jeśli jeszcze raz się ośmielisz... Rozumiesz? Rozumiesz? —
krzyczał, szarpiąc go za kołnierz i przypierając do muru. — Słyszałeś?