zbrodnia i kara.pdf

— nie pamiętam, czy spotkałem go kiedyś przed moją chorobą... a jednak zdaje mi się, że
już gdzieś go widziałem... Ten tu
281
również jest dobrym człowiekiem! — skinął w Kierunku Kazu-michina. — Podoba ci się,
Duniu? — spytał ją i zaśmiał się nagle i bez powodu.
— Bardzo mi się podoba — odparła Dunia.
— Tfu, ale z ciebie... świntuch! — rzekł Razumichin, bardzo zażenowany i czerwony, i
wstał z krzesła.
Pulcheria Aleksandrowna uśmiechnęła się, a Raskolnikow wybuchnął głośnym śmiechem.
— Dokąd to?
— Ja również... muszę już iść.
— Wcale nie musisz, zostań! Czy dlatego, że Zosimow wyszedł, musisz i ty? Zostań,
która godzina? Czy jest już dwunasta? Masz śliczny zegarek, Duniu! Dlaczego znów
milczycie? Tylko ja mówię przez cały czas!...
— Zegarek ten podarowała mi Marfa Pietrowna — odparła Dunia.
— Jest to bardzo drogi zegarek — dodała Pulcheria Aleksandrowna.
— A-a-a! I jaki duży, prawie nie damski.
— Lubię takie — rzekła Dunia.
„A więc to nie jest prezent od narzeczonego" — skonstatował Razumichin i ucieszył się.
— Myślałem, że to prezent od Łużyna — wtrącił Raskolnikow.
— Nie, on jeszcze nic nie podarował Dunieczce.
— Ta-a-k! Czy pamiętasz, mamo, że byłem zakochany i chciałem się ożenić? — rzekł
nagle, patrząc na matkę, zdziwioną tą niespodziewaną zmianą tematu i tonem jego głosu.
— Ach, mój kochany, tak, pamiętam — Pulcheria Aleksandrowna znacząco spojrzała na
Dunię i na Razumichina.
— Hm! Tak! Cóż wam mogę powiedzieć? Pamiętam już niewiele. Była ona bardzo
chorowitym dziewczęciem — mówił dalej ze spuszczonym wzrokiem i pogrążony w
myślach — była taka słaba; lubiła dawać jałmużnę i wciąż marzyła o klasztorze, a gdy mi
o tym opowiadała, płakała rzewnymi łzami. Tak, tak...
282
pamiętam... pamiętam to doskonale. Była taka... brzydka. Zaiste, nie wiem, skąd wzięło
się moje uczucie, być może dlatego, że była ciągle chora... Gdyby była jeszcze ułomna
lub garbata, to zdaje mi się, że kochałbym ją jeszcze bardziej... — uśmiechnął się w
zamyśleniu. — Było to... takie zauroczenie wiosenne...
— Nie, to nie było tylko zauroczenie wiosenne — rzekła Dunia z ożywieniem.
Spojrzał uważnie na siostrę, lecz jej słów nie dosłyszał albo nie rozumiał. Potem, wciąż w
głębokim zamyśleniu, wstał, podszedł ku matce, pocałował ją, powrócił na swoje miejsce i
usiadł.
— Ty ją jeszcze kochasz! — stwierdziła wzruszona Pulcheria Aleksandrowna.
— Ja? teraz? Ach tak... o niej mówisz! Nie. To wszystko wydaje mi się teraz jakby nie z
tego świata... i takie odległe. Tak, i to wszystko, co się dokoła mnie dzieje, też jakby działo
się gdzie indziej...
Popatrzył na nią z uwagą.
— Również i was... widzę, jakbyście były oddalone o tysiące wiorst... Ależ do diabła,
dlaczego mówimy o tym? I dlaczego wciąż wypytujecie mnie? — rozgniewał się i zaraz
umilkł, gryząc paznokcie i znów wpadając w zadumę.
— Jakie ty masz nędzne mieszkanie, Rodia, przypomina trumnę — rzekła nagle Pulcheria
Aleksandrowna, przerywając uciążliwe milczenie — pewna jestem, że to mieszkanie
ponosi połowę winy za twoją melancholię.
— Mieszkanie?... — odparł z roztargnieniem. — Tak, to wina mieszkania... i ja tak myślę...
Gdybyś wiedziała, mamo, jak dziwną myśl teraz wypowiedziałaś — dodał i roześmiał się
jakoś dziwnie.