zbrodnia i kara.pdf

226
z innych pokojów, należących do pani Lippewechsel, tłoczyli się u drzwi, aż wreszcie
gromadą wdarli się do pokoju. Katarzyna Iwanowna nie wytrzymała:
— Pozwólcie mu choć umrzeć spokojnie! — krzyknęła do gapiów. — Widowisko sobie
robicie! Z papierosami włażą! Kche! kche! kche! Niewiele brakuje, żebyście w
kapeluszach tu stali... Jeden już jest w kapeluszu! Precz stąd! Nawet dla umierającego nie
macie szacunku!
Kaszel ją dusił, ale nagana poskutkowała. Widocznie w tym domu znano Katarzynę
Iwanownę i nawet obawiano się jej trochę. Lokatorzy jeden po drugim wychodzili,
odczuwając przy tym dziwne jakieś zadowolenie, które ogarnia ludzi, nawet bliskich, na
widok nieszczęścia bliźniego; w jakiś niepojęty sposób uczucie to może kojarzyć się z
najbardziej nawet szczerym współczuciem.
Za drzwiami jednak rozlegały się głosy, że rannego należy odwieźć do szpitala i że nie
wolno tak niepokoić lokatorów.
— Umrzeć nawet nie wolno! — wrzasnęła Katarzyna Iwanowna i rzuciła się ku drzwiom,
żeby kogo trzeba przywołać do porządku, ale w drzwiach zderzyła się z panią
Lippewechsel, do której dopiero dotarła wieść o nieszczęściu. Pani Lippewechsel,
nadzwyczaj kłótliwa i głupia Niemka, biegła co tchu, żeby zrobić porządek.
— Ach, mój Boże! — zawołała, załamując ręce. — Pani mąż pijany nadeptal koń. Do
szpitala go! Ja tu jestem gospodyni!
— Amalio Ludwigowno! Niech pani się liczy ze słowami — zaczęła Katarzyna Iwanowna
wyniosłym tonem. (Zawsze mówiła z gospodynią wyniosłym tonem, żeby ta „znała swoje
miejsce", i nawet teraz nie mogła sobie odmówić tej przyjemności). — Amalio
Ludwigowno!
— Ja już mówiła pani raz przedtem, że pani nie śmie mówiła do mnie Amalio
Ludwigowno; ja jestem Amalia Iwan!
— Pani nie nazywa się Amalia Iwan, tylko Amalia Lud-wigowna! Nie należę do sfory
podłych pochlebców, jak pan
227
śmieje sic ićift. giusnu z,a. uiz,wia.iiii {ca.
drzwiami istotnie rozlegał się śmiech i czyjś głos: „Biorą się za włosy!"), i dlatego będę
zawsze panią nazywać Amalią Lud-wigowną, choć w żaden sposób nie mogę zrozumieć,
dlaczego to imię tak się pani nie podoba. Sama pani widzi, co się stało z Siemionem
Zacharowiczem: mój mąż umiera! Proszę w tej chwili zamknąć drzwi i nikogo tutaj nie
wpuszczać. Pozwólcie mu przynajmniej umrzeć spokojnie! W przeciwnym razie zaraz
jutro zawiadomię o pani postępowaniu samego generał-guber-natora. Książę znał mnie
dobrze jeszcze jako pannę i pamięta Siemiona Zacharowicza, któremu wiele razy
wspaniałomyślnie pomagał. Wszyscy wiedzą, że Siemion Zacharowicz miał wielu
przyjaciół i protektorów, do których się nie zwracał tylko dlatego, że był zbyt dumny i
wstydził się swego nałogu. Ale teraz (wskazała przy tym na Raskolnikowa) zaopiekował
się nami ten oto szlachetny młodzieniec rozporządzający wielkimi środkami i mający
wpływy, którego Siemion Zacharowicz znał od dzieciństwa, i niech pani będzie pewna,
Amalio Ludwigowno... Katarzyna Iwanowna mówiła to wszystko jednym tchem, z
ogromnym pośpiechem, który wzrastał z każdą chwilą, ale wreszcie kaszel przerwał jej
przemówienie. W tej chwili umierający odzyskał przytomność i głucho jęknął; Katarzyna
Iwanowna podbiegła ku niemu. Chory otworzył oczy i wpatrywał się w pochyloną nad nim
twarz Raskolnikowa, choć jasne było, że go nie poznaje. Oddychał ciężko, z trudem i
rzężąc; na wargi wystąpiła mu krew, pot zrosił czoło. Nie poznał Raskolnikowa i zaczął
niespokojnie wodzić wzrokiem dookoła. Katarzyna Iwanowna patrzyła na niego smutnym,
lecz pełnym wyrzutu spojrzeniem; z oczu jej ciekły łzy.