zbrodnia i kara.pdf

tygodniu; raptem sześć dni je nosił, ale forsa była mu bardzo potrzebna. Cena — rubel
pięćdziesiąt kopiejek. Drogo?
— A może nie pasują? — zauważyła Nastazja.
— Nie pasują! A to co? — i wyciągnął z kieszeni stary, podarty, cały oblepiony
zeschniętym błotem, dziurawy but Raskolnikowa. — Poszedłem ze wzorem i według tego
okazu znaleźli mi właściwy numer. Cała ta sprawa ubita była po przyjacielsku. A co do
bielizny, to dogadałem się z gospodynią. Po pierwsze, masz tu trzy koszule z płótna, ale
za to z modnym gorsem... A więc razem... osiemdziesiąt kopiejek czapka, dwa ruble
dwadzieścia pięć reszta, ogółem trzy ruble i pięć kopiejek; rubel pięćdziesiąt buty, bo w
bardzo dobrym gatunku — razem cztery ruble pięćdziesiąt pięć kopiejek, a pięć rubli cała
bielizna, hurtem wytargowałem — ogółem akurat dziewięć rubli pięć-
169
dziesiąt pięć Kopiejek. LJzteraziesci pięć KopiejeK reszty, proszę, bądź łaskaw,
miedziakami; i w ten sposób, Rodia, odbudowany jesteś w całej okazałości, a co do
płaszcza, to uważam, że twój nie tylko może ci jeszcze służyć, ale ma w sobie nawet coś
imponująco szlachetnego: co to znaczy ubierać się u Char-meura1! Sprawę skarpetek i
innych drobiazgów zostawiam tobie samemu; pieniędzy zostaje nam dwadzieścia pięć
rubli, a o Paszeńkę i o komorne możesz się nie martwić, jak mówiłem: kredyt
nieograniczony. A teraz, bracie, pozwól, że zmienimy ci bieliznę, bo dziś choroba twoja
bodajże już tylko w koszuli siedzi...
— Daj spokój, nie chcę! — opędzał się Raskolnikow, który z obrzydzeniem słuchał
wymuszenie zabawnej relacji Razumi-china o kupnie ubrania...
— Nie, bracie, to wykluczone; po co w takim razie buty zdzierałem! — upierał się
Razumichin. — Nastusiu, nie wstydź się, pomóż nam, o tak! — i nie bacząc na opór
Raskolnikowa, zmienił mu jednak bieliznę. Raskolnikow rzucił się potem na poduszkę i ze
dwie minuty nie odezwał się ani słowem.
„Kiedy wreszcie się odczepią!" — pomyślał. — Za jakie pieniądze to wszystko kupione? —
zapytał wreszcie, patrząc w ścianę.
— Pieniądze? Masz ci los! Za twoje własne. Przecież niedawno był tu oficjalista od
Wachruszyna, matka ci przysłała; zapomniałeś czy co?
— Teraz pamiętam... — wyrzekł z trudem Raskolnikow po długim i ponurym milczeniu.
Zasmucony tym Razumichin spoglądał na niego z niepokojem.
W tej chwili drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł wysoki, barczysty jegomość, którego
Raskolnikow też jak gdyby już znał z widzenia.
— Zosimow! Nareszcie! — zawołał uradowany Razumichin.
1 I. Charmeur — modny wówczas krawiec w Petersburgu. 170
IV
Zosimow był to wysoki i tęgi mężczyzna o obrzękłej, bezbarwnej, bladej, starannie
wygolonej twarzy, o jasnych, szczeciniastych włosach, w okularach i z wielkim, złotym
sygnetem na tłustym palcu. Miał około dwudziestu siedmiu lat. Ubrany był w szeroki i
elegancki lekki płaszcz, jasne, letnie spodnie i w ogóle wszystko na sobie miał eleganckie,
jak z igły; koszula bez zarzutu, dewizka od zegarka masywna. Ruchy miał powolne, jakby
ociężałe, a jednak poruszał się z wystudiowaną swobodą; pretensjonalność, zresztą
starannie ukrywana, przebijała w każdym calu. Wszyscy, którzy go dobrze znali, uważali
go za niezbyt sympatycznego, ale jak mówiono, znał swój fach...
— Byłem u ciebie już dwa razy... Widzisz, ocknął się!
— zawołał Razumichin.
— Widzę, widzę. No, jakże się teraz czujemy? — zwrócił się Zosimow do Raskolnikowa,
wpatrując się w niego uważnie i usadawiając się wygodnie w nogach na kanapie.
— Ciągle jeszcze kaprysi — odparł Razumichin — zmienialiśmy mu teraz bieliznę, a ten
omal się nie rozpłakał.