zbrodnia i kara.pdf

Sonię oszczerstwo. Przy tym towarzystwo, które już przedtem wystarczająco sobie
podpiło, było zbyt wzburzone. Intendent, nie zdając sobie zresztą do końca sprawy ze
wszystkiego, krzyczał najgłośniej i proponował różne, nader dla Łużyna nieprzyjemne
sposoby zlikwidowania zajścia. Lecz w pokoju byli nie tylko sami pijani. Zeszli się i zebrali
lokatorzy ze wszystkich pokojów. Wszyscy trzej Polaczkowie ogromnie się irytowali i bez
przerwy krzyczeli na Łużyna „panie łajdak", dodając jeszcze jakieś groźby
475
po polsku. Sonia słuchała z natężoną uwagą, lecz zdawało się, że też nie wszystko
rozumie, że dopiero budzi się z omdlenia. Nie spuszczała oczu z Raskolnikowa, czując,
że on jest jedyną jej obroną. Katarzyna Iwanowna dyszała ciężko, rzężąc, i wprost padała
z wyczerpania. Najgłupszą minę miała Amalia Iwanowna, stała z otwartymi ustami i nic nie
rozumiała. Widziała tylko, że Łużyn w jakiś sposób wpadł. Raskolnikow chciał coś jeszcze
powiedzieć, lecz nie dano mu dojść do słowa, wszyscy krzyczeli i tłoczyli się około Łużyna
z wymysłami i groźbami. Lecz Łużyn nie stchórzył. Zdając sobie sprawę, że oskarżenie
Soni wzięło w łeb, uciekł się po prostu do zuchwalstwa:
— Za pozwoleniem, proszę państwa, za pozwoleniem, proszę się nie tłoczyć, dajcie mi
przejść — mówił, przeciskając się przez tłum. — I bardzo proszę nie grozić. Zapewniam,
że nic nie będzie, nic mi nie zrobicie, nie jestem lękliwy, a wy, panowie, możecie
odpowiadać za usiłowanie bronienia gwałtem sprawy kryminalnej. Złodziejka jest aż nadto
zdemaskowana, ja zaś będę ją ścigał. W sądzie będą mniej ślepi i... pijani, nie uwierzą
dwóm zdeklarowanym bezbożnikom, buntownikom i warchołom oskarżającym mnie z
zemsty osobistej, do czego zresztą sami się przez głupotę przyznają... Więc za
pozwoleniem!
— Żeby śladu po panu nie zostało w moim pokoju! Ma się pan wyprowadzić! Między nami
wszystko skończone! Pomyśleć tylko, że ze skóry wyłaziłem, żeby go uświadomić... Całe
dwa tygodnie!
— Przecież sam panu mówiłem już przedtem, że się wyprowadzam, chociaż pan mnie
zatrzymywał. Teraz dodam tylko, że pan jest głupcem! Życzę panu wyleczenia mózgu i
ślepawych oczu. Za pozwoleniem!
Przecisnął się przez tłum. Ale intendent nie miał ochoty wypuścić go tak łatwo; nie
zadowalając się samymi obelgami, chwycił szklankę ze stołu, zamierzył się i cisnął nią w
Łużyna. Szklanka jednak trafiła w Amalię Iwanownę. Niemka wrzasnęła, intendent zaś,
straciwszy w czasie rzutu równowagę, stoczył się ciężko pod stół. Łużyn przemknął się do
swego
476
pokoju i po upływie pół godziny już go nie było w kamienicy. Nieśmiała z natury Sonia
dawno zdawała sobie sprawę z tego, że łatwiej jest całkowicie pogrążyć ją niż
kogokolwiek innego, skrzywdzić zaś mógł ją bezkarnie prawie każdy. Jednak do chwili
obecnej przypuszczała, że ostrożnością, łagodnością i uległością wobec wszystkich i
wszystkiego uda jej się jakoś uniknąć nieszczęścia. Rozczarowanie jej było zbyt bolesne.
Oczywiście, mogła cierpliwie, bez szemrania znieść wszystko, nawet i to, ale na razie było
jej strasznie ciężko. Pomimo zwycięstwa i uniewinnienia jej, kiedy minął pierwszy strach i
osłupienie, kiedy zrozumiała i uzmysłowiła sobie wszystko wyraźnie, poczucie
bezradności i krzywdy boleśnie ścisnęło jej serce. Dostała ataku histerycznego. Nie
mogąc dalej wytrzymać, wybiegła z pokoju i uciekła do domu, prawie zaraz po wyjściu
Łużyna. Amalia Iwanowna, w którą przy głośnym śmiechu obecnych trafiła szklanka,
również nie wytrzymała dalej w roli kozła ofiarnego. Jak szalona rzuciła się z piskiem do
Katarzyny Iwanowny, uważając ją za winną wszystkiego:
— Precz z mieszkania! Saras! Marsz!
Mówiąc to, chwytała wszystkie rzeczy Katarzyny Iwanowny, które wpadły jej w ręce, i
ciskała je na podłogę. Katarzyna Iwanowna, i tak już zgnębiona, prawie nieprzytomna,