zbrodnia i kara.pdf

czterdziestoletni hipochondryk zamordował ośmioletniego chłopca, nie mogąc znieść jego
codziennych żartów podczas obiadu! A tu on w łachmanach, bezczelny komisarz,
rozwijająca się choroba i takie podejrzenie! I to skierowane przeciw typowemu
hipochondrykowi! O wybujałej, graniczącej z szaleństwem ambicji! Może w tym właśnie
leży przyczyna choroby. Do diabła... A propos, ten Zamietow to całkiem miły chłop,
jednak... hm... niepotrzebnie wczoraj o wszystkim opowiadał. Okropny gaduła.
— Komu opowiadał? Mnie i tobie!
262
— i rornremu.
— Więc cóż z tego?
— Hm, powiedz mi, czy masz jakiś wpływ na matkę i siostrę? Należałoby dziś z nim
ostrożnie...
— Pogodzą się! — odparł niechętnie Razumichin.
— Co on ma przeciwko temu Łużynowi? Człowiek bogaty i o ile mi się zdaje, jej
nieobojętny... a one są przecież bez grosza.
— Przestań mnie wypytywać! — odburknął gniewnie Razumichin. — Skąd mogę
wiedzieć, czy mają pieniądze? Sam je spytaj, może ci powiedzą!...
— Ach, jakiś ty czasem głupi! Nie wytrzeźwiałeś jeszcze od wczoraj... Do widzenia!
Podziękuj Praskowii Pawłownie w moim imieniu za nocleg. Zamknęła się na klucz, na
moje „dzień dobry" odpowiedziała mi przez drzwi. O siódmej godzinie jednak wstała,
przyniesiono jej z kuchni, przez korytarz, samowar... Nie miałem przyjemności jej
oglądać!...
Z wybiciem dziewiątej Razumichin zjawił się w „pokojach umeblowanych" Bakalejewa.
Obie panie oczekiwały go już z niecierpliwością. Wstały jeszcze przed siódmą. Wszedł
ponury jak noc, złożył niezgrabny ukłon, przez co rozgniewał się zaraz, oczywiście na
samego siebie. Nastąpiło to, czego zupełnie nie przewidział. Pulcheria Aleksandrowna po
prostu rzuciła się na niego, chwyciła jego obie dłonie i o mało nie ucałowała. Spojrzał
nieśmiało na Awdotię Romanownę, ale i ta dumna twarz wyrażała w tej chwili taką
wdzięczność i przyjaźń, taki zupełny i niespodziany szacunek (zamiast ironicznych
spojrzeń i źle ukrywanej pogardy), że byłby zaiste wolał, gdyby go przywitano łajaniem, bo
tak to jeszcze bardziej było mu wstyd. Na szczęście miał temat do rozmowy, toteż
uchwycił się go co żywo.
Gdy Pulcheria Aleksandrowna usłyszała, że jej syn wprawdzie nie obudził się jeszcze, ale
„wszystko dobrze idzie", odparła, że to się świetnie składa, „gdyż wpierw chciałaby z nim,
Razumichinem, pomówić o paru sprawach". Zapytano go, czy pił herbatę, i zaproszono do
stołu, obie panie postanowiły bowiem poczekać z herbatą na niego. Awdotia Romanowna
263
zadzwoniła, zjawił się oruany oDdartus, u Którego zamówiono herbatę; podano ją jednak
tak paskudnie i niechlujnie, że panie aż się zawstydziły. Razumichin począł zrazu
energicznie pomstować na „umeblowane pokoje", przypomniał sobie jednak Łużyna,
zamilkł, zawstydził się i był bardzo rad, że Pulcheria Aleksandrowna poczęła go o
wszystko wypytywać.
Odpowiadał przez trzy kwadranse, przy czym przerywano mu ciągle, zadając nowe
pytania. Powiadomił je o wszystkich ważniejszych wydarzeniach z ostatniego roku w życiu
Rodiona, a zakończył dokładnym sprawozdaniem z przebiegu choroby. To, o czym nie
mógł mówić, przemilczał, między innymi scenę w cyrkule ze wszystkimi jej następstwami.
Słuchały go chciwie, ale gdy zdawało mu się, że skończył i zadowolił słuchaczki, okazało
się, że ich zdaniem był to dopiero początek.
— Proszę mi powiedzieć, jak pan sądzi... ach, proszę mi wybaczyć, dotąd jeszcze nie
wiem, jak panu na imię? — zreflektowała się Pulcheria Aleksandrowna.
— Dymitr Prokofjicz.