zbrodnia i kara.pdf

na oścież. Wszedł więc i zatrzymał się w poczekalni. Tu stali i widać długo czekali jacyś
chłopi. W poczekalni również był potworny zaduch i mdlił zapach farby na jakimś stęchłym
pokoście po niedawnym malowaniu pokoi. Odczekawszy chwilę, postanowił wejść dalej,
do następnego pokoju. Były to miniaturowe, niziutkie pokoiki. Nieprzezwyciężona
niecierpliwość pchała go ciągle naprzód. Nikt nie zwracał na niego uwagi. W następnym
pokoju siedziały i pisały jakieś gryzipiórki, ubrane chyba nie
128
lepiej oa mego, i w ogoie jacyś aziwni mazie. KasKomiKow zwrócił się do jednego z nich.
— O co chodzi?
Pokazał wezwanie policyjne.
— Pan jest studentem? — zapytał pisarczyk, spojrzawszy na wezwanie.
— Tak, były student.
Pisarczyk obejrzał go bez najmniejszej ciekawości. Był to jakiś szczególnie rozczochrany
typ o nieruchomym spojrzeniu.
„Od niego niczego się nie dowiem, bo jemu wszystko jest obojętne" — pomyślał
Raskolnikow.
— Niech pan idzie tam, do sekretarza — powiedział pisarczyk, wskazując palcem w
kierunku ostatniego pokoju.
Raskolnikow wszedł do pokoju (czwartego z rzędu), też ciasnego i nabitego interesantami,
tyle że byli to ludzie nieco przyzwoiciej ubrani aniżeli w tamtych pokojach. Wśród
interesantów były dwie panie. Jedna w żałobie, ubrana ubogo, siedziała przy stole
sekretarza i coś pisała pod jego dyktando. Druga pani, bardzo gruba, z purpurowym
rumieńcem, okazała, wystrojona zbyt jaskrawo, z broszką wielkości spodka na piersi, stała
z boku i na coś czekała. Raskolnikow podał sekretarzowi swoje wezwanie. Sekretarz
rzucił na nie okiem, powiedział: „Proszę poczekać" i zajął się z powrotem panią w żałobie.
Raskolnikow odetchnął swobodniej. „Na pewno nie w tej sprawie!" Powoli nabierał otuchy,
resztką sił starał się uspokoić i przekonywał samego siebie o konieczności zachowania
równowagi i przytomności umysłu.
„Jakaś drobnostka, jeden najmniejszy nierozważny krok, a mogę się zdradzić. Hm...
szkoda, że tu brak powietrza — stwierdził — i tak duszno... Stąd silniejsze zawroty
głowy... umysłu też..."
Czuł w sobie okropny nieład. Obawiał się, że nie zapanuje nad sobą. Usiłował chwycić się
czegokolwiek, myśleć o czymś obojętnym, ale mu się to nie udawało. Zresztą jego uwagę
absorbował sekretarz: bardzo pragnął coś odgadnąć z jego
5 — Zbrodnia i kara
129
i warzy, przeniKnąc ją. oyi 10 oarazo mioay cziowieK, miai nie więcej niż dwadzieścia dwa
lata, o pociągłej, ruchliwej twarzy, która wydawała się znacznie starsza; ubrany był
modnie i fircykowato, uczesany z przedziałkiem, przylizany i napoma-dowany, z
mnóstwem pierścieni na białych, wymanikiurowa-nych palcach i ze złotą dewizką na
kamizelce. Z pewnym obecnym tam cudzoziemcem zamienił nawet kilka słów po
francusku, i to wcale poprawnie.
— Luizo Iwanowno, proszę usiąść — zwrócił się od niechcenia do purpurowej pani, która
jakby nie miała odwagi sama usiąść, mimo że tuż obok stało krzesło.
— Ich danke1 — odrzekła cicho i szeleszcząc jedwabiami, usiadła. Jej bladoniebieska
suknia, obramowana białą, jedwabną koronką, wzdęła się dokoła krzesła jak balon,
zajmując prawie pół pokoju. Rozszedł się zapach perfum... Ale panią krępowało widocznie
to, że zajęła pół pokoju i że tak pachnie od niej perfumami, uśmiechała się więc
tchórzliwie, choć bezczelnie.
Pani w żałobie została nareszcie załatwiona i zbierała się do wyjścia. Wtem z hałasem i
zawadiacką miną wparował oficer, krygując się jakoś szczególnie, rzucił na stół czapkę z
gwiazdką i rozsiadł się w fotelu. Wyfiokowana pani na jego widok aż poderwała się z