zbrodnia i kara.pdf

224
prześpij jedną noc bez koszulki, jakoś się obejdziesz... tylko pończoszki połóż obok...
Razem wypiorę... Czemu ten obdartus nie przychodzi, pijak! Koszulę ma brudną jak
ścierka, podartą całą... Trzeba by wszystko razem wyprać, żeby już się nie męczyć przez
dwie noce po kolei... Boże wielki... kche! kche! kche! Znowu! Co to? — krzyknęła
przerażona, ujrzawszy tłum w sieni i nieznajomych ludzi wnoszących coś do pokoju. — Co
to? Co oni niosą? Wielki Boże!
— Gdzie go tu można położyć? — zapytał policjant, rozglądając się dokoła, gdy
nieprzytomnego, zbroczonego krwią Marmieładowa wniesiono do pokoju.
— Na kanapie! Połóżcie go na kanapie, głową w tę stronę — wskazał Raskolnikow.
— Został przejechany na ulicy! Był pijany! — krzyknął ktoś ze schodów.
Katarzyna Iwanowna stała blada, z trudem łapiąc oddech. Dzieci przestraszyły się. Mała
Lidoczka rzuciła się z krzykiem ku Poleńce i tuliła się do niej, drżąc całym ciałem.
Raskolnikow podbiegł do Katarzyny Iwanowny.
— Niech się pani uspokoi, niech się pani nie boi! — mówił pośpiesznie. — Przechodził
przez ulicę, powóz go przejechał, ale niech się pani nie boi, on zaraz wróci do
przytomności; to ja kazałem go przynieść tutaj... Byłem już kiedyś u pani, pamięta pani?
Pani mąż zaraz odzyska przytomność... ja zapłacę za wszystko!
— Doigrał się! — krzyknęła Katarzyna Iwanowna w rozpaczy i rzuciła się ku mężowi.
Raskolnikow wnet spostrzegł, że nie należy ona do tych kobiet, które padają zemdlone
przy lada sposobności. Pod głową Marmieładowa natychmiast zjawiła się poduszka, o
czym nikt dotychczas nie pomyślał. Katarzyna Iwanowna zaczęła rozbierać męża i
oglądać rany, krzątała się szybko i sprawnie, zapomniawszy o sobie. Zagryzła wargi i
tłumiła szloch wydzierający się z piersi...
8 — Zbrodnia i kara
225
jva.sKumiKow zuązyi Kogoś wysiać po aoKiora. Lekarz, jak się okazało, mieszkał w
sąsiednim domu.
— Posłałem po lekarza — uspokajał Katarzynę Iwanownę — niech się pani nie obawiają
zapłacę. Czy nie ma tu wody?... Przynieście prędzej serwetkę lub ręcznik, cokolwiek, byle
szybko; nie wiadomo jeszcze, czy jest poważnie ranny... On jest tylko ranny, nie zabity,
niech mi pani wierzy!... Zobaczy pani, co doktor powie!
Katarzyna Iwanowna rzuciła się do okna. Tam, w kącie, na dziurawym krześle stała
wielka, gliniana misa z wodą przeznaczoną do nocnego prania bielizny dzieci i męża.
Katarzyna Iwanowna sama prała po nocach co najmniej dwa razy na tydzień, niekiedy
nawet częściej. Nędza rodziny Marmieładowa była już taka, że nikt z nich nie miał bielizny
na zmianę. Katarzyna Iwanowna nie mogła znieść brudu i wolała męczyć się nad siły po
nocach, gdy wszyscy śpią, aby do rana wysuszyć mokrą bieliznę na rozciągniętym
sznurze i dać nazajutrz każdemu czystą. Podniosła misę z wodą, ale omal nie upadła z
tym ciężarem. Raskolnikow tymczasem wyszukał ręcznik, zmoczył go w wodzie i zaczął
zmywać krew z twarzy Marmieładowa. Katarzyna Iwanowna stała obok, nie mogąc złapać
tchu, i przyciskała ręce do obolałych piersi. Widoczne było, że sama potrzebuje pomocy.
Raskolnikow zaczai rozumieć, że popełnił błąd, gdy kazał zanieść rannego Marmieładowa
do domu. Policjant przyglądał się tej scenie bezradnie.
— Pola! — krzyknęła Katarzyna Iwanowna. — Leć szybko do Soni! Jeśli nie zastaniesz jej
w domu, każ ją zawiadomić, że ojca powóz przejechał i żeby natychmiast tu przyszła... jak
tylko wróci. Prędzej, Pola! Masz chustkę, okryj się!
— Leć migiem! — zawołał nagle chłopiec siedzący na krześle. Powiedziawszy te słowa,
znów umilkł i siedział jak przedtem: wyprostowany, z wyciągniętymi nóżkami i
wytrzeszczonymi oczyma.
Tymczasem tłum wypełniał cały pokój. Policjanci odeszli, prócz jednego, który usiłował
usunąć do sieni zgraję ciekaw-