zbrodnia i kara.pdf

koszulkę; na zbyt obnażone ramiona dziewczynki narzuciła chustkę, którą wydobyła z
komody, nie przerywając modlitwy i nie podnosząc się z kolan. Ciekawi mieszkańcy
wewnętrznych pokoi znów zaczęli otwierać drzwi i zaglądać. W sieni zgromadzili się
lokatorzy z całego domu, ale zachowywali się przyzwoicie i nie przestępowali progu
pokoju, gdzie leżał konający. Cała ta scena była oświetlona tylko ogarkiem świecy.
230
w icj samej unwiii piz.cz, iium szyimu
i uicniva,
która pobiegła po siostrę. Wpadła zdyszana do pokoju, zdjęła chustkę i odszukawszy
matkę oczyma, podeszła do niej i szepnęła:
— Już idzie! Spotkałam ją na ulicy!
Matka ujęła dziewczynkę za ramię, zmuszając ją do uklęknięcia obok siebie. Spośród
otaczających wysunęła się po cichutku i nieśmiało młoda dziewczyna. Samo zjawienie się
jej wydawało się dziwne wśród nędzy, łachmanów, śmierci i rozpaczy, królujących w
pokoju. Ubrana była równie nędznie, ale uboga jej toaleta była utrzymana w krzyczących
barwach, jak tego wymagają gusta ulicy i smak tego odrębnego świata, do którego
należała; każdy szczegół zdradzał jasno i haniebnie uwydatniony cel. Sonia stanęła w
sieni, na progu pokoju, ale nie weszła dalej; patrzyła przed siebie jak nieprzytomna.
Zdawało się, że zapomniała zupełnie o swej kupionej z czwartej ręki jedwabnej sukni z
nadzwyczaj długim i śmiesznym ogonem, sukni, która w pokoju umierającego była rażąco
nieprzyzwoita. Zapomniała o swej olbrzymiej krynolinie, która zatarasowała drzwi, o
jasnych bucikach, o parasolce od słońca, którą miała przy sobie mimo pory wieczornej, o
śmiesznym słomianym, okrągłym kapelusiku, ozdobionym jaskrawym piórem ognistego
koloru. Spod tego figlarnie, na bakier włożonego kapelusza wyglądała drobna, blada i
wystraszona twarzyczka z otwartymi ustami i oczami, które zdawało się, zastygły w
niemym przerażeniu. Sonia była blondynką lat może osiemnastu, niskiego wzrostu,
szczupła, lecz dość przystojna, o cudownych, niebieskich oczach. Nie odrywając wzroku,
patrzyła na łóżko, na popa; nie mogła złapać tchu po szybkim biegu. Wreszcie dosłyszała
szepty tłumu i nawet oddzielne wyrazy dotyczące jej osoby. Spuściła oczy, przeszła przez
próg i stanęła w pokoju, tuż przy samych drzwiach.
Nareszcie spowiedź i komunia były skończone. Katarzyna Iwanowna znowu podeszła do
łoża męża. Pop ustąpił jej miejsca i zbierając się już do odejścia, zwrócił się do niej ze
słowami pociechy.
231
— ^o ja icraz z mmi pocznę: — osiro i gniewnie przerwaia mu Katarzyna Iwanowna,
wskazując na dzieci.
— Bóg jest miłosierny, niech pani ufa w pomoc Wszechmogącego — zaczął pop.
— E-ech! Miłosierny, ale nie dla nas!
— To grzech, wielki grzech tak mówić — zauważył pop, potrząsając głową.
— A czy to nie jest grzech? — krzyknęła Katarzyna Iwanowna, wskazując na
umierającego.
— Możliwe, że ci, którzy mimo woli byli przyczyną jego śmierci, zechcą wynagrodzić pani
utratę żywiciela.
— Wielebny mnie nie rozumie! — zawołała Katarzyna Iwanowna, machnąwszy w
rozdrażnieniu ręką. — Nie ma za co nawet wynagradzać! Był pijany i sam wpadł pod
konie! O jakim żywicielu wielebny mówi? On nie tylko nie żywił, ale jeszcze rujnował do
reszty. Przecież ten pijak wszystko przepił. Okradał nas i wszystko zanosił do szynku;
przepijał pieniądze dzieci i moje własne! Chwała Bogu, że umiera! Mała szkoda, krótki żal!
— Wszystko należy przebaczać w godzinie śmierci; uczucia pani są wielkim grzechem!
Katarzyna Iwanowna krzątała się koło chorego, poiła go, wycierała pot i krew z czoła,
poprawiała poduszkę i nie przerywając tych zabiegów, rozmawiała z popem. Teraz jednak
nagle zwróciła się ku niemu, krzycząc w ogromnym podnieceniu: