zbrodnia i kara.pdf

— Przecież pan... mnie... dlaczego pan mnie tak... straszy?
— zapytała, uśmiechając się jak dziecko.
— Widocznie jestem z nim w wielkiej przyjaźni... skoro wiem
— ciągnął Raskolnikow, nie przestając wpatrywać się w nią, jak gdyby już nie mógł
oderwać od niej oczu. — On tej Lizawiety... nie chciał zabijać. On ją zabił przypadkowo...
On chciał zabić starą... kiedy była sama... i przyszedł... Nagle weszła Lizawieta... i zabił ją
też.
Upłynęła jeszcze jedna straszna chwila. Oboje patrzyli na siebie.
— Więc nie możesz odgadnąć? — zapytał, mając wrażenie, że rzuca się w dół ze szczytu
dzwonnicy.
— N-nie — ledwie dosłyszalnie szepnęła Sonia.
— Przypatrz mi się dobrze.
Gdy tylko to powiedział, poprzednie, znane już uczucie ścięło mu krew w żyłach: patrzył
na nią, a w jej twarzy zamajaczyły mu
483
rysy i^izawieiy. wryi rnu się w pamięć wyra/, iwarzy kiedy zbliżał się do niej wtedy z
siekierą. Cofała się przed nim do ściany, wyciągnęła przed siebie rękę z dziecięcym
przerażeniem w oczach, zupełnie jak małe dziecko, gdy zlęknie się czegoś, patrzy z
niepokojem szeroko rozwartymi oczami na przedmiot napawający je lękiem, cofa się,
wyciąga przed siebie rączyny i szykuje się do płaczu. Coś podobnego działo się teraz z
Sonią: bezradna, z takim właśnie lękiem patrzyła na niego, wyciągała lewą rękę i
dotykając końcami palców jego piersi, powoli podnosiła się z łóżka. Odsuwała się coraz
dalej od Raskol-nikowa, a wpatrzone w niego oczy rozszerzało przerażenie. Jej strach
nagle udzielił się jemu: groza odmalowała się i w jego oczach. Spojrzał na nią tym samym
spojrzeniem, nawet z takim samym, prawie dziecięcym uśmiechem. ~ Zgadłaś? —
wyszeptał wreszcie.
— O, Boże! — straszny jęk wyrwał się z piersi Soni. Bez sił padła na łóżko, kryjąc twarz w
poduszki. Ale po chwili podniosła się, przysunęła się do niego gwałtownie, chwyciła
cienkimi palcami obie jego ręce, ściskając je jak w kleszczach, i znowu wpiła się w jego
twarz nieruchomym spojrzeniem. Tym ostatnim, rozpaczliwym spojrzeniem chciała
dostrzec i uchwycić jakiś cień nadziei dla siebie. Lecz nie było żadnej nadziei! Nie miała
wątpliwości: to była prawdal Później, gdy przypominała sobie tę chwilę, dziwiła się sama
sobie: dlaczego właściwie wtedy od razu zrozumiała, że nie można mieć żadnych
wątpliwości? Przecież niczego nie przeczuwała! A jednak, gdy tylko powiedział jej to,
odniosła wrażenie, że właśnie to przeczuwała.
— Daj spokój, Soniu, dosyć już! Nie dręcz mnie! — błagalnie prosił Raskolnikow.
Zupełnie inaczej zamierzał jej to wyznać, a stało się właśnie tak.
Sonia zerwała się jak nieprzytomna i załamując ręce, doszła do środka pokoju, po czym
zaraz zawróciła i znowu usiadła przy nim, dotykając go ramieniem. Nagle drgnęła jak
rażona
484
piorunem, krzyknęła i nie zdając sobie sprawy dlaczego, padła przed nim na kolana.
— Co pan zrobił, co pan zrobił ze sobą! — powtarzała z rozpaczą. Zerwawszy się z kolan,
rzuciła mu się na szyję, oplotła go rękami i bardzo mocno uścisnęła.
Raskolnikow żachnął się i spojrzał na nią ze smutnym uśmiechem.
— Dziwna jesteś, Soniu — obejmujesz mnie i całujesz, gdy powiedziałem ci o tymi Chyba
nie wiesz, co robisz!
— Nie, na całym świecie nie ma człowieka nieszczęśliwszego od ciebie, nie ma! —
krzyknęła Sonia, nie słysząc wcale jego uwagi, i wybuchnęła histerycznym płaczem.
Fala od dawna nieznanego uczucia zalała jego duszę i rozczuliła go. Nie bronił się: dwie
łzy zawisły mu na rzęsach.