zbrodnia i kara.pdf

— Nikt gospodyni nie bił — odezwała się karcącym i zdecydowanym głosem.
Raskolnikow patrzył na nią z zapartym oddechem.
— Słyszałem na własne uszy... nie spałem... siedziałem — powiedział jeszcze bardziej
nieśmiało. — Długo się przysłuchiwałem... Był tu pomocnik komisarza... Wszyscy zbiegli
się na schody, ze wszystkich mieszkań...
— Nikt nie przychodził, to zła krew tak ci mąci w głowie. To zawsze tak, jak się krew
zapieni, a jej się nie upuści. Chcesz jeść?
Nie odpowiadał. Nastazja ciągle stała przy nim, bacznie wpatrywała się w niego i nie
odchodziła.
— Daj mi pić... Nastko.
Nastazja zeszła na dół i po chwili wróciła z wodą w białym fajansowym kubku, ale nie
pamięta, co było dalej. Pamięta, że wypił jeden łyk zimnej wody i rozlał resztę na piersi.
Potem stracił przytomność.
III
Nie była to jednak zupełna utrata przytomności na cały czas choroby: był to stan
gorączkowy, z maligną i częściową utratą przytomności. Wiele rzeczy sobie przypominał
potem. Raz zdawało mu się, że dokoła niego zbierają się liczne tłumy, chcą go wziąć i
dokądś wywieźć, długo sprzeczają się i kłócą o jego osobę. Innym znów razem jest sam w
pokoju, wszyscy odeszli, boją się go i tylko od czasu do czasu uchylają troszeczkę drzwi,
żeby spojrzeć na niego, grożą mu, spiskują przeciwko niemu, śmieją się i droczą się z
nim. Najczęściej pamiętał Nastazję koło siebie; rozróżniał jeszcze jednego człowieka,
jakby znajomego,
154
aie KIO 10 oyt, w zaaen sposoo me mógł sooie przypomnieć, i męczyło go to,
doprowadzając nawet do łez. To zdawało mu się, że leży miesiąc, to znów, że ciągle jest
ten sam dzień, ale o tamtym, o tamtym zupełnie zapomniał, natomiast przypominał sobie
co chwila, że zapomniał o czymś, czego zapomnieć nie wolno, i dręczył się, usiłując to
sobie przypomnieć, jęczał, wpadał w szał albo ogarniał go straszny, nie do zniesienia lęk.
W takich chwilach zrywał się z kanapy, chciał uciekać, ale zawsze ktoś powstrzymywał go
siłą, po czym znowu opadał bezsilnie i tracił przytomność. Wreszcie całkowicie wróciła mu
świadomość.
Stało się to z rana, o godzinie dziesiątej. O tej porze, w pogodne dni słońce przechodziło
zwykle długim pasmem po prawej ścianie i oświetlało kąt przy drzwiach. Obok kanapy
stała Nastazja i jeszcze jakiś człowiek, przyglądający mu się bacznie, ale zupełnie mu nie
znany. Był to młody osobnik w kaftanie, z bródką, wyglądający na oficjalistę. Przez
półotwarte drzwi zaglądała gospodyni. Raskolnikow podniósł głowę.
— Kto to jest, Nastazjo? — zapytał, wskazując na oficjalistę.
— Patrzta, ocknął się! — stwierdziła Nastazja.
— Pan się ocknęli — powtórzył oficjalista. Przekonawszy się, że odzyskał przytomność,
gospodyni, zaglądająca przez drzwi, natychmiast je przymknęła i schowała się. Zawsze
była wstydliwa i z trudem odbywała wszelkie rozmowy i spory; miała ze czterdzieści lat,
była korpulentna i pulchna, czarnobrewa i czarnooka, dobra z lenistwa i otyłości; z
wyglądu nawet niczego sobie, tylko wstydliwa nad wszelką miarę.
— Kim pan... jest? — znowu zwrócił się do oficjalisty. Ale w tej chwili otworzyły się na
oścież drzwi i nachylając się nieco, bo było nisko, wszedł Razumichin.
— Zupełnie jak okrętowa kajuta — zawołał, wchodząc — zawsze łbem uderzam i to
nazywa się mieszkaniem! A ty, bracie, ocknąłeś się? Powiedziała mi w tej chwili
Paszeńka.
— Dopiero co oprzytomniał — wtrąciła Nastazja.
155
— Fan dopiero co się ocknęli — powiedział oficjalista z uśmiechem.