zbrodnia i kara.pdf

— Tak, pan.
— Takiś ciekaw? Pójdziemy do cyrkułu, tam ci powiem. Robotnicy popatrzyli na niego ze
zdumieniem.
— No, czas iść. Chodźmy, Aloszka. Trzeba zamknąć mieszkanie — powiedział starszy
robotnik.
— No to chodźmy — zgodził się Raskolnikow obojętnie i ruszył przodem, powoli schodząc
po schodach. — Hej, stróż! — zawołał, podchodząc do bramy.
Na ulicy przy bramie stała grupka ludzi, gapiąc się na przechodniów; byli tam obaj stróże,
jakaś baba, mieszczanin w szlafroku i kilku innych. Raskolnikow skierował się prosto ku
nim.
— Czego pan sobie życzył — odezwał się jeden ze stróżów.
— Czy byłeś w biurze policji?
— Byłem przed chwilą. O co chodzi?
— Czy są tam jeszcze urzędnicy?
— Są.
— A zastępca komisarza jest?
— Był dopiero co. A po co pan pyta?
Raskolnikow nie odpowiedział i stał obok nich w zamyśleniu.
— Ten pan chciał obejrzeć mieszkanie — wtrącił się do rozmowy starszy z robotników.
— Jakie mieszkanie?
— To, w którym pracujemy. „Po co, powiada, zmyliście ślady krwi. Tutaj, powiada,
popełniono morderstwo, a ja chcę mieszkanie wynająć". I jak nie zacznie szarpać za
dzwonek, mało go nie urwał. „Chodźmy, powiada, do cyrkułu, tam ci wszystko powiem".
Przyczepił się.
219
Stróż nachmurzył się i ze zdziwieniem popatrzył na Raskol-nikowa.
— A pan co za jeden? — krzyknął groźnie.
— Jestem Rodion Romanowicz Raskolnikow, były student; mieszkam niedaleko stąd, w
domu Szilla, mieszkanie numer czternaście. Zapytaj stróża, on mnie zna dobrze... —
Raskolnikow mówił jakby myślą nieobecny, rozwlekle i leniwie, nie odwracając się do
niego i uparcie wpatrując się w ulicę, którą coraz bardziej otulał mrok.
— Po co pan przychodził do mieszkania?
— Chciałem je obejrzeć.
— Co pan chciał obejrzeć?
— Najlepiej zaprowadzić go do cyrkułu — odezwał się mieszczanin w szlafroku i umilkł.
Raskolnikow spojrzał na niego z ukosa, przez ramię, chwilę obserwował go uważnie i
wreszcie powiedział cichym, zmęczonym głosem:
— No to chodźmy!
— A pewnie, odstawić go na policję — podchwycił mieszczanin, nabrawszy odwagi. —
Dlaczego go to interesuje, co on ma na myśli, hę?
— Może pijany, a zresztą Bóg wie — mruknął robotnik.
— Ale czego pan chce, u licha! — krzyknął stróż, rozjuszony na dobre. — Czego pan tu
szuka?
— Stchórzyłeś już? Nie chcesz iść do cyrkułu? — ironicznie zapytał Raskolnikow.
— Ja stchórzyłem? Ja ci tu zaraz pokażę...
— Łobuz jakiś! — wrzasnęła baba.
— Co tu się z nim obcyndalać — ryknął drugi stróż, drab w rozpiętym kaftanie i z pękiem
kluczy za pasem. — Jazda! Pewnie, że jakiś łobuz... Wynocha...
Schwycił Raskolnikowa za ramię i pchnął go na ulicę. Ten potknął się, lecz nie upadł,
wyprostował się, spojrzał milcząco na wszystkich uczestników tej sceny i poszedł dalej.
— Dziwak jakiś — odezwał się robotnik.
220