zbrodnia i kara.pdf

More documents

Recommendations

Info

Potem zaczyna pan poruszać ustami i mówić do siebie, przy czym czasami gestykuluje pan jedną ręką. Wreszcie zatrzymuje się pan i stoi na ulicy, nieraz dosyć długo. To bardzo niedobrze. Może prócz mnie ktoś jeszcze obserwuje pana, a to już gorzej dla pana. Mnie tam, w gruncie rzeczy, jest wszystko jedno, ja pana nie wyleczę, ale pan oczywiście rozumie, o co mi chodzi. — Sądzi pan, że jestem śledzony? — zapytał Raskolnikow, wpatrując się w niego badawczo. — Nie, o niczym nie wiem — odparł ze zdziwieniem Swidrygajłow. 543 — z^aicm
nie odpowiedzieć. Teraz, na przykład, przyszedł pan do mnie nie tylko w tamtej sprawie, ale również, żeby się dowiedzieć czegoś nowego? Wszak prawda? Wszak prawda? — nalegał Swidrygajłow z szelmowskim uśmiechem. — No więc niechże pan sobie wyobrazi, że ja sam, jadąc tutaj, jeszcze w wagonie liczyłem na pana, że pan mi powie coś nowego i że będę mógł uzyskać od pana jakieś wsparcie! Taki to ze mnie bogacz! — Jakie wsparcie? — Jakby to panu powiedzieć? Czyja wiem? Widzi pan, całe dnie przesiaduję w takiej knajpie i dobrze mi z tym. Właściwie Zbrodnia i <strong>kara</strong> 545 mc lyic uoorze, ne przecież irzeoa cos ze sooą zrobić. Jak choćby taka biedaczka Katia, widział pan?... Żebym przynajmniej był żarłokiem, smakoszem klubowym, aleja nawet takie rzeczy mogę jeść! — Wskazał palcem na stojący w kącie mały stolik, na którym na blaszanym półmisku widniały resztki bardzo podejrzanego befsztyka z kartoflami. — A propos, czy pan jest po obiedzie? Ja przekąsiłem tylko i nie mam chęci na więcej. Wina również nie piję. Żadnego prócz szampana, a nawet tego jedną szklankę w ciągu całego wieczora i też mnie głowa boli. Teraz kazałem sobie podać dla nabrania animuszu, bo wybieram się w pewnej sprawie i jak pan widzi, jestem w szczególnym nastroju. Dlatego też początkowo zamierzałem się ukryć, bo obawiałem się, że pan mi przeszkodzi. Zdaje się jednak — spojrzał na zegarek — że mogę poświęcić panu godzinę czasu, jest dopiero wpół do piątej. Ach, wie pan, żebym miał jakiekolwiek zajęcie, gdybym był ziemianinem, ojcem, ułanem, fotografem, dziennikarzem... N-nic, żadnej specjalności! Czasami to jest bardzo nudne. Naprawdę myślałem, że mi pan powie coś nowego. — Kim pan właściwie jest i po co pan tu przyjechał? — Kim jestem? Pan wie: szlachcicem, służyłem dwa lata w kawalerii, potem włóczyłem się tu, po Petersburgu, potem ożeniłem się z Marfą Pietrowną i mieszkałem na wsi. Oto cała moja biografia! — Pan, zdaje się, jest graczem? — Nie, jakim tam graczem. Jestem szulerem, nie graczem. — Czy pan był szulerem? — Tak, byłem szulerem. — I cóż, obrywał pan? — Zdarzało się. Bo co? — Zatem mógł pan wyzywać na pojedynek... I w ogóle jest to pewne urozmaicenie. — Nie będę oponował, zresztą nie umiem filozofować. Przyznam się panu, że głównie przyjechałem tu właściwie z powodu kobiet. 546 — Dopiero pan żonę pochował! — No tak — uśmiechnął się Swidrygajlow z rozbrajającą szczerością. — Więc co z tego? Zdaje się, że ma mi pan za złe, że tak się wyrażam o kobietach? — Chodzi panu o to, czy mam za złe rozpustę? — Rozpusta! Zaraz rozpusta! Zresztą mówmy po kolei, najpierw odpowiem panu co do kobiet w ogóle, lubię, wie pan, tak sobie pogawędzić. Niech mi pan powie, dlaczego właściwie nie mam sobie pofolgować? Dlaczego mam unikać kobiet, kiedy jestem ich amatorem? Mam przynajmniej zajęcie. — Więc przyjechał pan tu wyłącznie na rozpustę? — No więc co z tego? Powiedzmy, że na rozpustę. Uczepił się pan tej rozpusty. Lubię takie pytania, bezpośrednie, bez obwijania w bawełnę. W rozpuście jest przynajmniej coś stałego, opartego nawet na prawach natury, nie podlegającego fantazjom, coś, co jak rozżarzony węgielek stale tli się we krwi, coś wiecznie podniecającego, czego przez
Page 1 and 2:
Fiodor Dostojewski Zbrodnia i kara
Page 3 and 4:
8 Swoje doświadczenia i przemyśle
Page 5 and 6:
się obejść bez ludzi, natrętnie
Page 7 and 8:
Jest to psychologia nadzmysłowa, c
Page 9 and 10:
Wielekroć pisano, że epilog Zbrod
Page 11 and 12:
zimmermanowski1, ale zupełnie zrud
Page 13 and 14:
— Dawaj pani! — przystał niezb
Page 15 and 16:
Było w nim coś dziwnego; spojrzen
Page 17 and 18:
Boże święty, co by to było, gdy
Page 19 and 20:
Sonia włożyła chusteczkę na gł
Page 21 and 22:
Marmieładow huknął się pięści
Page 23 and 24:
papierosów, ona okropnie kaszlała
Page 25 and 26:
Gdy przyniosła barszcz i Raskolnik
Page 27 and 28:
nawet w najgorszej sytuacji znajdzi
Page 29 and 30:
zbyt zapalczywym sercu, które znam
Page 31 and 32:
łaskawy, że wziął na siebie cz
Page 33 and 34:
ciarki je przechodzą na samą myś
Page 35 and 36:
„Czy rozumie pan, czy jest pan w
Page 37 and 38:
— Mówię przecież panu: szła p
Page 39 and 40:
się ostatnim groszem, jeżeli sam
Page 41 and 42:
wrzeszczy jeden z nich, młody jesz
Page 43 and 44:
Chłopiec obejmuje ojca za szyję,
Page 45 and 46:
zbiedniała rodzina sprzedawała rz
Page 47 and 48:
Raskolnikow był ogromnie poruszony
Page 49 and 50:
chwila wychodziła z domu: albo pob
Page 51 and 52:
„Tak chyba czepiają się myślą
Page 53 and 54:
Stara, jak zawsze, była z gołą g
Page 55 and 56:
ile pozwalało na to światło w ci
Page 57 and 58:
— A po co mam zostawać? — A cz
Page 59 and 60:
na jvanap
Page 61 and 62:
— Napiłbyś się herbaty? Gadaj
Page 63 and 64:
krzesła i z wyrazem jakiegoś szcz
Page 65 and 66:
można przez okno na ulicę kwicze
Page 67 and 68:
Raskolnikowowi zdawało się, że s
Page 69 and 70:
II „A jeśli rewizja się odbyła
Page 71 and 72:
postanowienie bez żadnych wahań i
Page 73 and 74:
Ale Raskolnikow wychodził już na
Page 75 and 76:
— Nikt gospodyni nie bił — ode
Page 77 and 78:
— Pieniędzy mu nie trzeba! Kpisz
Page 79 and 80:
— Źle, bracie, żeś się z same
Page 81 and 82:
otworzył drzwiczki i zaczai grzeba
Page 83 and 84:
tygodniu; raptem sześć dni je nos
Page 85 and 86:
punktu widzenia za mnie całego raz
Page 87 and 88:
tylko jeden obcy człowiek, no i dr
Page 89 and 90:
pytanie: czy zgadza, się podobny n
Page 91 and 92:
położył ręce pod głowę i zacz
Page 93 and 94:
188 jaj z,ajj_yićii — W najpowa
Page 95 and 96:
ękawiczki. Zabierał się już do
Page 97 and 98:
— Właśnie, właśnie — podchw
Page 99 and 100:
Nie wiadomo dlaczego, Raskolnikowa
Page 101 and 102:
— Nie, z pańskiego przyjaciela R
Page 103 and 104:
Raskolnikowa nagle znów ogarnęła
Page 105 and 106:
zderzyli się głowami. Przez krót
Page 107 and 108:
— Łódkę, łódkę, prędzej!
Page 109 and 110:
— Tak, pan. — Takiś ciekaw? P
Page 111 and 112:
222 u y ii LO.\*. \JYi\j ii/ni, zwi
Page 113 and 114:
226 z innych pokojów, należących
Page 115 and 116:
koszulkę; na zbyt obnażone ramion
Page 117 and 118:
Szedł powoli, bez pośpiechu, ogro
Page 119 and 120:
— Natychmiast spać — powiedzia
Page 121 and 122:
i Raskolnikow uniósł się i usiad
Page 123 and 124:
opatrznościowym, wolała nie zważ
Page 125 and 126:
swoją; chciałbym ucałować ręce
Page 127 and 128:
— Ja nawet nie wchodzę, nie mam
Page 129 and 130:
choćby i przez rok. Ja opowiadałe
Page 131 and 132:
czterdziestoletni hipochondryk zamo
Page 133 and 134:
cośmy przypuszczały, może nie by
Page 135 and 136:
— Których zdobycie tyle cię, ma
Page 137 and 138:
azie nieuchronnie nastąpi pogorsze
Page 139 and 140:
— A więc co z tym przejechanym?
Page 141 and 142:
— nie pamiętam, czy spotkałem g
Page 143 and 144:
— Mamo, pokaż mu list od Piotra
Page 145 and 146:
— A ty siadaj tutaj — zwrócił
Page 147 and 148:
— Powtarzam ci, kochana mamo, że
Page 149 and 150:
przypominać sobie każde słowo dz
Page 151 and 152:
Umilkli obaj. Razumichin był wyra
Page 153 and 154:
wilgotny odblask i niemal białe, m
Page 155 and 156:
— No, ale tę twoją ucieczkę z
Page 157 and 158:
stworzyć jest łatwo, ale z kauczu
Page 159 and 160:
muzie mezwyKii musieli i mieli obow
Page 161 and 162:
— O, to zdarza się bardzo częst
Page 163 and 164:
— Proszę, niech pan pyta — rze
Page 165 and 166:
— Tak, jest to wstrętne i poniż
Page 167 and 168:
Raskolnikow wkrótce go dogonił, l
Page 169 and 170:
1 Waterloo — miejscowość w Belg
Page 171 and 172:
drzwi, podszedł do stołu, odczeka
Page 173 and 174:
wolności słowa, zhańbiono u nas
Page 175 and 176:
Swidrygajłow dziwnie jakoś popatr
Page 177 and 178:
— przed pół godziną nie znali
Page 179 and 180:
napisać w albumie pani Pryłukowej
Page 181 and 182:
ady. Oto właśnie on, Dymitr Proko
Page 183 and 184:
— Więc co? — Powiem później.
Page 185 and 186:
— Zatem zdecydowałby się pan wp
Page 187 and 188:
Dunia była mu wprost niezbędna; n
Page 189 and 190:
wziąć i lyiKo c/eKaiem na jego pr
Page 191 and 192:
Raskolnikow zaś poszedł nad kana
Page 193 and 194:
— Biła mnie! Co pan! Boże mój,
Page 195 and 196:
— Pani mówi, że Katarzyna Iwano
Page 197 and 198:
Sonia z wahaniem podeszła do stoł
Page 199 and 200:
Milcząc, podniosła na niego oczy.
Page 201 and 202:
tak silne, że powstrzymało drżen
Page 203 and 204:
strony i usiłował usadowić Rasko
Page 205 and 206:
wcześnie, choćbym był nawet pewn
Page 207 and 208:
się wyrazić), nie domyśla się n
Page 209 and 210:
Raskolnikowowi na chwilę pociemnia
Page 211 and 212:
większej jeszcze furii. — Niech
Page 213 and 214:
— Dla niepoznaki ino... wtedy...
Page 215 and 216:
ardzo się zmieniły: wyglądał na
Page 217 and 218:
Nawet w sądzie najwyższym nie pow
Page 219 and 220:
lego zupemie niepostrzeżenie. Frzy
Page 221 and 222:
— Czy to jest ta sama Tieriebjowa
Page 223 and 224:
korzyść społeczeństwu praca, ni
Page 225 and 226: — T-ak, nie wysłuchałam — bą
Page 227 and 228: obowiązku uczczenia jego pamięci,
Page 229 and 230: ślepy staruszek, były urzędnik j
Page 231 and 232: co go pytano, choć sąsiedzi zacz
Page 233 and 234: zapałem mówić o niewątpliwych k
Page 235 and 236: doświadczeniem na pewno nie ryzyko
Page 237 and 238: widzieli, i rozwinął. Był to ban
Page 239 and 240: — Po co? Właśnie tego nie rozum
Page 241 and 242: Sonię oszczerstwo. Przy tym towarz
Page 243 and 244: — Uciekłam stamtąd przez głupo
Page 245 and 246: — Przecież pan... mnie... dlacze
Page 247 and 248: — Czy wiesz, Soniu — zaczął R
Page 249 and 250: zjadłem, jeżeli nie przyniosła,
Page 251 and 252: 494 jcunaK jestem czfowieKiem, a me
Page 253 and 254: Czuł znowu, że może rzeczywiści
Page 255 and 256: matkę, zdając sobie sprawę z jej
Page 257 and 258: — Panie szanowny, pan o niczym ni
Page 259 and 260: Obydwaj byli jeszcze w kostiumach:
Page 261 and 262: ani razu, nie powiedziała do mnie
Page 263 and 264: spokojny. Dowiesz się w swoim czas
Page 265 and 266: ozbójnikiem, a gdy poczuje już n
Page 267 and 268: pańskiej wizyty. Kpiłem sobie wte
Page 269 and 270: tutejszy artysta polubił go, zacz
Page 271 and 272: 533 — Nie powiem, Rodionie Romano
Page 273 and 274: — Wybiera się pan na spacer? Wie
Page 275: tyrolskim kapeluszu z wstążkami;
Page 279 and 280: wykupiła Marfa Pietrowna. Pan wie,
Page 281 and 282: że zwaliłem wszystko na swój los
Page 283 and 284: wyżej. Więc powiada, jest tu pewi
Page 285 and 286: Wyszli z traktierni. Swidrygajłow
Page 287 and 288: Zostawszy sam, uszedł ze dwadzieś
Page 289 and 290: przyniesioną przez siebie siekier
Page 291 and 292: pani pozwoli ucałować rąbek swoj
Page 293 and 294: — I... nie możesz?... Nigdy? —
Page 295 and 296: — No, wybieram się do Ameryki, a
Page 297 and 298: Przyjrzawszy się uważnie temu wsz
Page 299 and 300: przemoczeni ludzie, złorzecząc, z
Page 301 and 302: Przyłożył lufę rewolweru do pra
Page 303 and 304: — Nie. Uklęknij, mamo, i módl s
Page 305 and 306: przez osiągnięcie niewspółmiern
Page 307 and 308: — Doszedłem do wniosku, Soniu,
Page 309 and 310: 607 dziesięciu kroków od siebie n
Page 311 and 312: łajdak Zamietow? Dlaczego on mnie
Page 313 and 314: 615 próbował się bronić. Na ost
Page 315 and 316: plany na przyszłość. Byli pewni,
Page 317 and 318: istnienie nigdy mu nie wystarczało
Page 319 and 320: ozpraszały się, wojownicy rzucali
show all

zbrodnia i kara.pdf

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?