zbrodnia i kara.pdf

— Co to znaczy? O czym pan mówi? — bąknął Łużyn.
— To znaczy, że pan jest... oszczercą, to właśnie znaczy!
— zapalczywie powiedział Lebieziatnikow, surowo wpatrując się w niego swymi
krótkowzrocznymi oczkami. Był bardzo rozgniewany. Raskolnikow wpił się w niego
wzrokiem, jakby chwytając i ważąc każde słowo. Znowu zaległo milczenie. Łużyn niemal
zupełnie stracił głowę, zwłaszcza w pierwszej chwili.
— Jeżeli pan to do mnie... — zaczął, jąkając się. — Co się z panem dzieje? Czy pan jest
całkiem przytomny?
— Jestem zupełnie przytomny, a pan jest... szubrawcem! Co za podłość! Ciągle
słuchałem, umyślnie cały czas czekałem, żeby dobrze zrozumieć, bo przyznaję, że do tej
chwili nie jest to zupełnie logiczne... Ale po cóż pan to wszystko zrobił? Nie rozumiem.
— Co ja takiego zrobiłem? Może pan przestanie mówić głupimi zagadkami? A może pan
jest pijany?
— To może pan, nędzniku, pije, bo nie ja! Nigdy wódki nie pijam, bo to nie zgadza się z
moimi przekonaniami! Wyobraźcie sobie, że to on sam, własnoręcznie dał tę sturublówkę
Sofii Siemionownie, ja widziałem, byłem świadkiem, mogę przysięgać! On, on! —
powtarzał Lebieziatnikow, zwracając się do wszystkich i do każdego z osobna.
— Pan chyba zwariował, młokosie! — wrzasnął Łużyn.
— Przecież ona sama w pańskiej obecności, sama, teraz, tutaj potwierdziła przy
wszystkich, że prócz dziesięciu rubli nic ode mnie nie dostała. W jaki więc sposób wobec
tego jej dałem?
— Widziałem, widziałem! — krzyczał Lebieziatnikow — i jakkolwiek jest to wbrew moim
przekonaniom, gotów jestem chociażby w tej chwili złożyć w sądzie przysięgę, bo
widziałem, jak jej pan po kryjomu podrzucił. A ja, głupiec, myślałem, że pan
470
to zrobił z litości! W drzwiach, żegnając się z nią, kiedy się odwróciła i kiedy pan ściskał jej
rękę, to drugą ręką, lewą, włożył jej pan do kieszeni po kryjomu papierek. Widziałem!
Widziałem! Łużyn zbladł.
— Pan kłamie! — krzyknął wyzywająco. — Jak pan mógł zobaczyć papierek, stojąc pod
oknem! Przywidziało się panu... tymi ślepawymi oczami. Pan bredzi!
— Nie, nie przywidziało mi się! Chociaż stałem daleko, ale wszystko, wszystko widziałem.
Spod okna trudno było rozpoznać papierek, ma pan rację, ale dzięki zbiegowi okoliczności
wiedziałem na pewno, że to była właśnie sturublówka, bo kiedy pan dawał jej papierek
dziesięciorublowy, to wziął pan ze stołu również sturublówkę (widziałem to, bo wtedy
stałem blisko stołu, a ponieważ przyszła mi do głowy pewna myśl, więc zapamiętałem, że
pan miał w ręku ten banknot). Złożył go pan i trzymał cały czas w zaciśniętej ręce. Potem
zapomniałem o tym, ale kiedy pan, wstając, przełożył go z prawej ręki do lewej i o mało
nie upuścił na podłogę, znowu sobie przypomniałem, bo mi ta myśl przyszła do głowy,
mianowicie, że pan w tajemnicy przede mną chce zrobić dobry uczynek. Może pan sobie
wyobrazić, jak bardzo zacząłem uważać, no i widziałem, jak się panu udało włożyć jej do
kieszeni. Widziałem, widziałem, przysięgnę!
Lebieziatnikow dławił się niemal. Ze wszystkich stron rozlegały się różne okrzyki,
przeważnie wyrażające zdziwienie, lecz słychać też było pogróżki. Wszyscy tłoczyli się
wokół Łużyna. Katarzyna Iwanowna rzuciła się do Lebieziatnikowa.
— Andrzeju Siemionowiczu! Źle pana osądziłam! Niech pan ją obroni! Pan jeden po jej
stronie! To sierota! Pana Bóg zesłał! Andrzeju Siemionowiczu, kochany, dobrodzieju!
Prawie nie wiedząc, co czyni, padła przed nim na kolana.
— Bzdury! — wył w dzikiej pasji Łużyn. — Bzdury pan plecie, łaskawco... „Zapomniałem,
przypomniałem sobie, zapomniałem", co to ma znaczyć! To znaczy, że ja jej umyślnie
podrzuciłem? Po co? W jakim celu? Co ja mam wspólnego z tą...
471