zbrodnia i kara.pdf

— Właśnie, właśnie — podchwycił Razumichin — też to zauważyłem! Interesuje się tym
morderstwem, lęka się czegoś. W pierwszym dniu choroby nastraszono go widocznie w
cyrkule, nawet zemdlał.
— Opowiesz mi o tym szczegółowo dziś wieczorem, a ja też coś ci powiem. On mnie
interesuje, i to bardzo! Za pół godziny wpadnę do niego... Zapalenia na pewno nie
będzie...
— Dzięki ci! A ja tymczasem zaczekam u Paszeńki i będę go doglądać przez Nastazję.
Gdy wyszli, Raskolnikow z wyraźnym zniecierpliwieniem spojrzał na Nastazję; ta jednak
wcale nie zabierała się do odejścia.
— Napijesz się teraz herbaty? — spytała.
— Potem! Chcę spać! Zostaw mnie...
Gwałtownie odwrócił się do ściany. Nastazja wyszła.
196
VI
Ale zaledwie wyszła, Raskolnikow wstał, zamknął drzwi na haczyk, rozwiązał tobołek
przyniesiony przez Razumichina i przez niego również zawiązany z powrotem i zaczął
spiesznie się ubierać. Dziwna rzecz: wydawało mu się, że zupełnie się uspokoił. Na wpół
obłąkańcze majaki i paniczny strach, który niedawno odczuwał, znikły zupełnie. Była to
pierwsza chwila jakiegoś dziwnego, niespodzianego spokoju. Jego ruchy, spokojne i
pewne, wskazywały na jakieś niezłomne postanowienie. „Jeszcze dziś, jeszcze dziś..." —
mamrotał. Rozumiał dobrze, że jest jeszcze bardzo osłabiony, lecz ogromny wysiłek, który
mu przywrócił spokój, i chorobliwe postanowienie, które nim owładnęło, dodawały mu sił i
pewności siebie. Miał nadzieję, że nie upadnie na ulicy. Włożył nowe ubranie, spojrzał na
pieniądze leżące na stole, zastanowił się i wsunął je do kieszeni. Było tego dwadzieścia
pięć rubli. Zabrał również wszystkie pięciokopiejkówki — resztę z dziesięciu rubli
wydanych na ubranie przez Razumichina. Po cichutku podniósł haczyk, wyszedł z pokoju,
zszedł po schodach i zajrzał przez otwarte drzwi do kuchni. Nastazja stała odwrócona do
niego tyłem i schylona rozdmuchiwała samowar gospodyni. Nie słyszała nic. Ale komu w
ogóle przyszłoby do głowy, że on może opuścić mieszkanie? Za chwilę był na ulicy.
Dochodziła ósma, słońce chyliło się ku zachodowi. Duchota panowała jak dawniej, mimo
to wchłaniał chciwie cuchnące, pełne kurzu i wyziewów miasta powietrze. Poczuł lekki
zawrót głowy; jakaś niesamowita energia błysnęła w jego oczach i na wychudłej,
ziemistożółtej twarzy. Nie wiedział, dokąd pójść, ale nie myślał o tym; wiedział tylko jedno:
„że to wszystko trzeba skończyć dzisiaj, za jednym zamachem, natychmiast, że inaczej do
domu nie wróci, bo nie chce dłużej tak żyć". Ale jak skończyć? Nie miał pojęcia i nie chciał
nawet o tym myśleć. Odpędzał tę myśl, myśl jednak dręczyła go. Czuł tylko i wiedział, że
wszystko musi się zmienić, „tak czy owak", jak powtarzał w swym beznadziejnym, lecz
zdecydowanym uporze.
197
Kroczył tą samą drogą, Którą zwykł był chodzie na plac Sienny. Zanim doszedł tam,
napotkał młodego, ciemnowłosego kataryniarza, który stał na bruku przed małym
sklepikiem i rzępolił jakiś bardzo sentymentalny romans. Akompaniował dziewczynce,
która stała koło niego na chodniku. Miała może piętnaście lat i ubrana była z pańska, w
krynolinę, mantylkę i kapelusik z piórem w ognistym kolorze, miała nawet rękawiczki, ale
wszystko to było bardzo znoszone i wytarte. W oczekiwaniu na dwie kopiejki ze sklepiku
śpiewała swą piosenkę krzykliwym i nieco drżącym, chociaż nie pozbawionym uroku
głosem. Raskolnikow przystanął obok dwóch czy trzech słuchaczy, posłuchał chwilę i
wydobywszy z kieszeni pięć kopiejek, włożył je dziewczynce do ręki. Ta nagle, jak nożem
uciął urwała piosenkę na najwyższej nucie i krzyknęła ostro do kataryniarza: „dosyć", po
czym oboje podążyli z wolna do następnego sklepiku.
— Czy pan lubi śpiew uliczny? — zwrócił się nagle Raskolnikow do niemłodego już
przechodnia, który przez cały czas stał koło kataryniarza i wyglądał na spacerowicza. Ten