zbrodnia i kara.pdf

— Puść mnie, ty moczymordo! — bronił się Zosimow. Gdy Razumichin go puścił,
popatrzył na niego uważnie, a potem parsknął głośnym śmiechem. Razumichin stał przed
nim, opuściwszy ręce, zamyślony i chmurny.
— Oczywiście, jestem osłem — rzekł ponury jak chmura gradowa — ty jednak... również
nim jesteś.
1 Monomania — chorobliwe opanowanie umysłu przez jedną natrętną myśl.
256
— t^o 10 10 nie, oracie, ja nie jesiem osiem, w mojej giowie nie lęgną się takie głupie
myśli.
Szli dalej w milczeniu i dopiero gdy zbliżyli się do domu Raskolnikowa, Razumichin,
wyraźnie zatroskany, przerwał milczenie.
— Posłuchaj, porządny z ciebie chłop, ale pomijając inne twoje obrzydliwe nałogi, jesteś
rozpustnikiem i to z tych plugawych. Jesteś znerwicowanym nicponiem bez charakteru,
masz swoje narowy, utyłeś i nie potrafisz sobie niczego odmówić; nazywam to
plugastwem, gdyż wiedzie do zatraty godności osobistej. Zniewieściałeś tak dalece, że
trudno mi, mówiąc szczerze, pojąć, jak możesz być przy tym tak dobrym i ofiarnym
lekarzem. Śpi taki w miękkich puchach (i to lekarz!), a mimo to wstaje w nocy, gdy go
wołają do chorego! Po trzech latach nie będziesz pozwalał budzić się do jakiegoś tam
chorego... A zresztą, u diabła, to wszystko nie ma nic do rzeczy, chodzi o to, że dziś w
nocy będziesz spał w mieszkaniu gospodyni (dobrze się namęczyłem, zanim na to
pozwoliła), a ja w kuchni; będziecie mieli wymarzoną sposobność do zawarcia bliższej
znajomości! Nie to, co ty myślisz! Nic z tych rzeczy...
— Nawet mi to przez myśl nie przeszło.
— Poznasz tę wstydliwą, milczącą, nieśmiałą niewiastę, zatwardziałą w cnocie, a mimo to
wzdycha ona i topnieje jak wosk, i to jeszcze jak topnieje! Uwolnij mnie od niej, zabierz ją
do stu diabłów! Pyszna z niej kobietka!... Będę ci wdzięczny do grobowej deski!
Zosimow śmiał się coraz głośniej.
— Ale cię wzięło! Tylko co ja z nią zrobię?
— Zapewniam cię, że nie będziesz miał z nią żadnych kłopotów; mów tylko, co ci ślina na
język przyniesie; wystarczy, jeśli siądziesz przy niej i będziesz mówił! A zresztą, jesteś
lekarzem, możesz leczyć u niej jakąś chorobę. Przysięgam ci, że nie pożałujesz. Ma ona
u siebie w mieszkaniu klawikord; jak wiesz, ja brzdąkam coś niecoś; mam taką jedną
piosenkę, którą gram, prawdziwie rosyjską ludową pieśń Łzy gorące z oczu płyną...
9 — Zbrodnia i kara
257
una lubi taKie piosenKi, oa tej piosenKi zaczai się tez nasz mny stosunek; ty jednak jesteś
wprost wirtuozem w grze fortepianowej, prawdziwym mistrzem, drugim Rubinsteinem1...
Zapewniam cię, że nie pożałujesz!
— Czy poczyniłeś jej może jakieś obietnice? Na piśmie, formalnie? A może przyrzekłeś jej
małżeństwo?
— Nie, nic podobnego! Nie, ona wcale nie taka. Czebarow już próbował...
— No to rzuć ją!
— Nie wypada!
— Dlaczego?
— Nie mogę, po prostu nie mogę! Istnieje tu jakaś żywiołowa siła przyciągająca.
— To po co zawracałeś jej głowę?
— Wcale nie, to raczej ja sam w mojej głupocie dałem się przez nią omotać; jej to
zapewne całkiem obojętne, kto będzie jej nadskakiwał, ja czy ty, byle ktoś koło niej
siedział i wzdychał. Wystarczy, jeżeli... Nie wiem, jak ci to wyjaśnić... wystarczy, jeżeli...
no, dajmy na to, wiem, że byłeś dobrym matematykiem i dziś jeszcze tym się zajmujesz...
a więc zacznij jej wykładać rachunek całkowy; naprawdę nie żartuję, mówię całkiem
poważnie, jej to wszystko jedno, będzie patrzeć na ciebie i wzdychać, nie znudzi ją to