zbrodnia i kara.pdf

Podniósł na nią zamyślone oczy i dopiero teraz spostrzegł, że on siedzi, a ona ciągle
jeszcze stoi przed nim.
— Dlaczego pani stoi? Niech pani usiądzie — powiedział zmienionym, cichym i miękkim
głosem.
Sonia usiadła. Raskolnikow serdecznie i prawie współczująco patrzył na nią przez chwilę.
— Jaka pani szczuplutka! Co za ręka, zupełnie przezroczysta. Palce jak u umarłej. — Ujął
jej rękę. Sonia uśmiechnęła się blado.
380
— zawsze Dyłam taka — powiedziała.
— I wtedy, gdy mieszkała pani u rodziców?
— Tak.
— No tak, oczywiście! — powiedział, urywając raptownie. Wyraz jego twarzy i dźwięk
głosu znowu się zmieniły. Jeszcze raz rozejrzał się wokoło.
— Pani odnajmuje ten pokój od Kapernaumowa?
— Tak.
— On tam mieszka, za tymi drzwiami?
— Tak... Mają taki sam pokój.
— Wszyscy w jednym?
— W jednym.
— W nocy bałbym się spać w tym pokoju — zauważył ponuro.
— Moi gospodarze to dobrzy ludzie, bardzo serdeczni — odpowiedziała Sonia, która
jeszcze jakby nie przyszła do siebie i nie oprzytomniała. Wszystkie meble i wszystko... to
ich. Oni są bardzo dobrzy, a dzieci często do mnie przychodzą...
— To jąkały?
— Tak... On się jąka i jest kulawy. Żona także... Właściwie nie jąka się, ale jakby nie
wymawia wszystkiego. Jest bardzo dobra. On jest z chłopów. Mają siedmioro dzieci...
Tylko najstarsze się jąka, inne są po prostu chore... ale się nie jąkają... Skąd pan wie o
nich? — zapytała z pewnym zdziwieniem.
— Ojciec pani mi opowiedział. Opowiedział mi wszystko o pani... I o tym, jak pani wyszła o
godzinie szóstej, a wróciła po ósmej, i o tym, jak Katarzyna Iwanowna klęczała przy pani
łóżku.
Sonia zmieszała się.
— Dziś wydawało mi się, że go widzę — wyszeptała nieśmiało.
— Kogo?
— Ojca. Szłam ulicą tu zaraz na rogu, po dziewiątej, a on niby sobie idzie przede mną.
Całkiem jakby to był on. Już chciałam nawet wstąpić do Katarzyny Iwanowny.
381
— Spacerowała pani?
— Tak — krótko szepnęła Sonia ze spuszczonymi oczami, znowu zmieszana.
— Katarzyna Iwanowna nie bijała pani tam, u ojca?
— Ależ skąd! Co pan mówi! Jak pan może! Wcale! — Sonia ze strachem popatrzała na
niego.
— To pani ją kocha?
— Ją? Czyż może być inaczej? — rzekła Sonia, załamawszy ręce z żalem i męką. — Ale
pan jej... Gdyby pan ją znał. To zupełne dziecko... Jest zupełnie jak obłąkana... ze
zmartwień. A była taka mądra... Taka szlachetna... taka dobra! Pan o niczym, o niczym
nie wie... Ach!
Sonia powiedziała to z rozpaczą, poruszona i zbolała, załamując ręce. Blade policzki
znowu spłonęły rumieńcem, w oczach była męka. Widoczne było, że czuła się bardzo
dotknięta, że gorąco pragnęła coś wyrazić, wypowiedzieć, obronić. Nienasycona litość,
jeśli tak można powiedzieć, rozlała się nagle na jej twarzy.