zbrodnia i kara.pdf

Ciną sows3! Uczyłam tego, uczyłam. A co najważniejsze, to jest po francusku, od razu
wszyscy się przekonają, że jesteście dziećmi ze szlacheckiej rodziny, i będzie to bardziej
wzruszające... Można by nawet Marlborough sen va-t-en guerre, bo to piosenka dla dzieci
i we wszystkich arystokratycznych domach śpiewa się ją dzieciom do snu.
Marlborough s'en va-t-en guerre, Ne sait ąuand reviendra...4
1 Parlez-moi franęais (fr.) — mów ze mną po francusku.
2 Huzar... — popularna piosenka do słów poety Konstantego Batiuszkowa (1787-1855).
3 Ciną sous (fr.) — Pięć sous (sów — dawna drobna moneta francuska).
4 Marlhorough... (fr.) — Marlborough wyrusza na wojnę, nie wie, kiedy wróci...
504
— zaczęła śpiewać. — Nie, lepiej niech będzie Ciną sousl No, Kola, weź się pod boki,
prędzej, a ty, Lonia, kręć się w drugą stronę, my z Poleńką będziemy nucić i klaskać!
Cinq sous, cinq sous,
Pour monter notre menage...1
Kche, kche, kche! — zaniosła się kaszlem. — Popraw sukienkę, Poleńko, ramiączka
opadły — zauważyła, dysząc ciężko.
— Teraz właśnie powinniście się starać o przyzwoity wygląd i zachowanie, żeby wszyscy
widzieli, że jesteście szlacheckimi dziećmi. A mówiłam, żeby krajać dłuższy stanik i przy
tym z dwóch brytów. To ty, Soniu, wtedy, z twoimi radami: „Krócej i krócej", no i masz,
wygląda jak strach na wróble... Znowu płacz! Czego, głuptasy? No, Kola, zaczynaj,
prędzej, prędzej, ach, cóż to za nieznośny dzieciak!...
Cinq sous, cinq sous...
Znowu policjant? Czego tu chcesz?
Rzeczywiście przez tłum przeciskał się policjant. Ale w tej samej chwili zbliżył się jakiś
jegomość w surducie i płaszczu, poważny, pięćdziesięcioletni urzędnik z orderem na szyi
(co sprawiło specjalną przyjemność Katarzynie Iwanownie i umity-gowało policjanta) i w
milczeniu podał jej trzyrublowy, zielony banknot. Na twarzy jego malowało się szczere
współczucie. Katarzyna Iwanowna przyjęła pieniądze i podziękowała grzecznie, dygnęła
nawet ceremonialnie.
— Dziękuję panu, wielce szanowny panie — zaczęła górnolotnie — pobudki, które
skłoniły nas... weź pieniądze, Poleńko. Widzisz, są jeszcze porządni i szlachetni ludzie,
gotowi pośpieszyć z pomocą biednej szlachciance dotkniętej nieszczęściem. Widzi pan
tutaj, szanowny panie, szlacheckie dzieci,
Pięć groszy, pięć groszy na urządzenie naszego gospodarstwa...
505
nawet bardzo arystokratycznie skoligacone... A ten podły generał siedział sobie i jarząbki
zajadał... zaczął tupać nogami, że mu przeszkodziłam... „Ekscelencjo, powiadam, znałeś
tak dobrze mego męża nieboszczyka, broń teraz sierot i córkę jego rodzoną, którą w dniu
śmierci ojca oczernił najpodlejszy z podłych..." Znowu ten policjant. Niech pan mnie broni!
— zawołała do urzędnika. — Czego ten policjant się mnie czepia? Z ulicy Mieszczańskiej
uciekliśmy już tutaj przed jednym... O co chodzi, durniu?
— Bo na ulicy nie wolno. Proszę nie zakłócać porządku.
— To ty zakłócasz porządek! Ja tak samo jakbym chodziła z katarynką, co cię to
obchodzi?
— Na katarynkę trzeba mieć pozwolenie, a pani tu swoją osobą i zachowaniem robi
zbiegowisko. Gdzie pani mieszka?
— Jakie pozwolenie?! — wrzasnęła Katarzyna Iwanowna.
— Męża dziś pochowałam, co za pozwolenie?
— Niech się pani uspokoi — wtrącił się urzędnik — chodźmy, odprowadzę panią... Nie
wypada w tłumie... pani jest chora...