zbrodnia i kara.pdf

tak silne, że powstrzymało drżenie. Przygotowywał się, aby wejść z zimną, zuchwałą
twarzą, i dał sobie słowo, że będzie się starał milczeć, patrzeć i słuchać i że tym razem za
wszelką cenę zapanuje nad swoimi chorobliwie napiętymi nerwami. W tej chwili wezwano
go do Porfirego Pietrowicza.
397
lak się złożyło, że w danym momencie Porfiry Piętro wieź był sam w swoim gabinecie.
Gabinet ów był to pokój średniej wielkości. Stał w nim wielki stół przed kanapą obitą
ceratą, biurko, w kącie szafa, kilka krzeseł — wszystkie te biurowe sprzęty były z jasnego,
politurowanego drewna. W kącie, w tylnej ścianie albo raczej przepierzeniu, znajdowały
się zamknięte drzwi: widocznie za przepierzeniem były jeszcze jakieś pokoje. Po wejściu
Raskolnikowa Porfiry Pietrowicz zamknął drzwi wejściowe i zostali sami. Porfiry Pietrowicz
przyjął Raskolnikowa wesoło i uprzejmie i dopiero po jakimś czasie Raskolnikow z
pewnych oznak wywnioskował, że Porfiry Pietrowicz jest zmieszany, jakby go nagle
zaskoczono czy przyłapano na czymś bardzo intymnym.
— Szacuneczek! Witam... na naszych śmieciach... — zaczął Porfiry Pietrowicz,
wyciągając na powitanie obie ręce. — Siadaj, dobrodzieju! A może pan nie lubi, jak się
mówi szacuneczek i... i dobrodziej, tak tout court1! Niech mi pan wybaczy poufałość. Tutaj
proszę, na kanapkę.
Raskolnikow usiadł, nie spuszczając oczu z Porfirego.
„Na naszych śmieciach", przeprosiny za poufałość, francuskie tout court i tak dalej, i tak
dalej, wszystko to było bardzo znamienne. „Wyciągnął do mnie obie ręce, ale żadnej mi
nie podał, w porę je cofnął" — przemknęła mu podejrzliwa myśl. Obaj bacznie się
obserwowali, lecz gdy tylko ich spojrzenia się spotkały, błyskawicznie odwracali wzrok.
— Przyniosłem panu ten papierek... w sprawie zegarka... Proszę. Jest dobrze czy trzeba
przerobić?
— Co? Papierek? Tak, tak, niech pan będzie spokojny, w porządku — po wiedział, jakby
spiesząc się dokąś, Porfiry Pietrowicz i dopiero powiedziawszy to, wziął pismo i
przeczytał. — Tak, w porządeczku. Nic więcej nie trzeba — powiedział równie pospiesznie
i położył kartkę na stole. Potem, po chwili, mówiąc już o czymś innym, przełożył ją ze stołu
do siebie na biurko.
1 Tout court (fr.) — po prostu.
398
— ran, zaaje się, wspominał wczoraj, ze cnciałDy zapytać mnie... formalnie... o moją
znajomość z tą... zabitą? — zaczai Raskolnikow. „Po co wstawiłem to zdaje siei" —
przeleciało mu jak błyskawica przez głowę. „Dlaczego tak niepokoję się tym, że wstawiłem
to zdaje sięT — błysnęła następna myśl.
Nagle zdał sobie sprawę z tego, że jego drażliwość od samego zetknięcia się z Porfirym,
na skutek dwóch wyrazów, dwóch tylko spojrzeń rozrosła się w jednej chwili do
potwornych rozmiarów... i że jest to bardzo niebezpieczne: nerwy zawodzą,
zdenerwowanie wzrasta. „Źle, źle... znów powiem za dużo!"
— Tak, tak, tak! Może pan być spokojny! Co się odwlecze, to nie uciecze — mamrotał
Porfiry Pietrowicz, chodząc koło stołu, jakby bez celu, kierując się to ku oknu, to do biurka,
to znów do stołu. To unikał podejrzliwego spojrzenia Raskolnikowa, to znów sam stawał i
patrzył mu prosto w oczy. Nadzwyczaj zabawnie wyglądała przy tym jego mała, tłuściutka i
okrągła figurka, która jak piłka toczyła się w różne strony i zaraz odbijała się od wszystkich
ścian i kątów.
— Zdążymy, zdążymy!... Pan pali? Ma pan papierosy? Proszę papierosika — ciągnął,
podając gościowi papierosy.
— Przyjmuję pana tutaj, ale przecież moje mieszkanie jest tuż obok, za przepierzeniem...
Służbowe. Na razie mieszkam prywatnie. Trzeba było przeprowadzić pewien remoncik.
Już prawie skończony... Wie pan, służbowe mieszkanie to doskonała rzecz. Jak pan
myśli?