zbrodnia i kara.pdf

1 Mantyla — szal lub krótka pelerynka, robione zwykle z cienkiej tkaniny i obszyte
falbankami, wstążkami itp.
252
— /\cn, la cnorooa; jaK 10 się sKonczy.' A jaK on... z todą mówił, Dunieczko! — mówiła,
patrząc nieśmiało w twarz córki, aby odczytać jej myśli, i pocieszona była tym, że Dunia
broni brata, a więc przebaczyła mu. — Pewna jestem, że jutro będzie inaczej na tę rzecz
się zapatrywał — dodała, chcąc do końca wybadać córkę.
— Ja zaś jestem pewna, że jutro będzie mówił to samo — odparła Dunia.
Na tym rozmowa się urwała, gdyż matka obawiała się dalszej rozmowy na ten temat.
Dunia podeszła do niej i pocałowała ją. Bez słowa objęła córkę. Potem usiadła, oczekując
pełna niepokoju na powrót Razumichina, i śledziła nieśmiało oczyma córkę, która
skrzyżowawszy ręce na piersiach, chodziła zamyślona po pokoju. Takie chodzenie z kąta
w kąt od dawna było we zwyczaju Duni i w takich momentach matka wolała nie przerywać
jej rozmyślań.
Oczywiście, że Razumichin był śmieszny z tą nagłą miłością do Duni, zwłaszcza że był
kompletnie pijany; ale każdy, kto ujrzałby Dunię, szczególnie teraz, gdy chodziła po
pokoju ze skrzyżowanymi rękoma, znalazłby usprawiedliwienie dla jego afektu, nie
powołując się na jego nietrzeźwość. Dunia była wyjątkowo ładna, wysoka, ślicznie
zbudowana, silna i pewna siebie, co wyrażało się w jej ruchach, które mimo to były urocze
i miłe. Z twarzy podobna była do brata i można ją było uznać za piękność. Włosy miała
ciemne, chociaż nieco jaśniejsze niż u brata; oczy prawie czarne, błyszczące, dumne,
które jednak w pewnych chwilach umiały spoglądać bardzo łagodnie. Była blada, lecz nie
chorobliwą bladością; jej śliczna twarzyczka promieniała świeżością i zdrowiem. Usteczka
miała nieco za małe; dolna warga, świeża i pąsowa, wystawała trochę naprzód, jak
również podbródek — jedyna nieprawidłowość w tej ślicznej twarzy, nadająca jej wyraz
stanowczości i nawet jakby wyniosłości; wyraz jej twarzy był raczej zamyślony i poważny
aniżeli wesoły; tym piękniej jednak zdobił ją uśmiech, wesoły, młodzieńczy, beztroski! Nie
dziw więc, że szczery, prosty,
253
uczciwy, simy jaK mr i pijany n.azumiciim, Kiury w swuim nie widział jeszcze tak ładnej
kobiety, od razu stracił głowę. Do tego przypadek ukazał Dunię po raz pierwszy w tej
pięknej chwili, gdy miłość do brata i radość ze spotkania z nim uczyniły ją jeszcze
piękniejszą. Potem widział, jak jej dolna warga drgała, wyrażając bunt przeciwko
brutalnym, bezwzględnym żądaniom brata — i nie mógł się oprzeć!
Gdy przedtem w stanie nietrzeźwym wyrwał się z tym, że ekscentryczna gospodyni
Raskolnikowa, Praskowia Pawłow-na, gotowa być zazdrosna nie tylko o Dunię, lecz
również o Pulcherię Aleksandrownę, mówił zupełną prawdę. Wprawdzie Pulcheria
Aleksandrowna liczyła sobie już czterdzieści trzy lata, ale jej twarz zachowała ślady
dawnej urody. Poza tym wyglądała na młodszą, niż w rzeczywistości była, jak to bywa u
kobiet, które potrafią zachować aż do późnej starości pogodę ducha, świeżość uczuć i
prawe, czyste serce. Dodajmy nawiasem, że tylko przez te właściwości ducha można
utrzymać swą urodę aż do późnej starości. Jej włosy zaczynały już siwieć i rzednąć;
dokoła oczu pojawiły się drobne promienie zmarszczek, policzki się zapadły wskutek trosk
i zmartwień, ale mimo tych usterek twarz jej była piękna. Była ona odbiciem twarzy Duni,
tylko o dwadzieścia lat starszej i bez tej charakterystycznej dolnej wargi, która u matki nie
była wysunięta. Pulcheria Aleksandrowna była uczuciowa, ale nie ckliwa; była nieśmiała i
uległa, jednak tylko do pewnej granicy: ustępowała w wielu rzeczach i godziła się nawet z
tym, co było wbrew jej przekonaniom, przy tym wszystkim jednak istniała pewna granica
uczciwości, zasad moralnych i wewnętrznego przekonania, której nie przekroczyłaby pod
żadnym pozorem.
Równo w dwadzieścia minut po odejściu Razumichina obie kobiety usłyszały lekkie, ale
pośpieszne pukanie do drzwi. Razumichin powrócił.