zbrodnia i kara.pdf

— To ciebie nie poznałem w gorączce? — zapytał Raskolnikow po chwili milczenia, nie
odwracając głowy.
— Tak, mnie, i raczył pan nawet wpadać w szał, zwłaszcza kiedy raz przyprowadziłem
Zamietowa.
— Zamietowa?... Sekretarza?... Po co? — Raskolnikow szybko się odwrócił i wlepił oczy
w Razumichina.
— Co z tobą... Czego się tak przestraszyłeś? Po prostu chciał cię poznać; z własnej
inicjatywy, bo dużo z nim o tobie
163
o tobie tylu szczegółów? To byczy chłop, doskonały kompan... oczywiście, w pewnym
sensie. Teraz jesteśmy przyjaciółmi, widujemy się niemal codziennie. Przeniosłem się do
tej dzielnicy. Nie wiesz jeszcze o tym? Niedawno się przeprowadziłem. Ze dwa razy
byliśmy z nim u Lawizy. Pamiętasz Lawizę, Lawizę Iwanownę?
— Czy mówiłem coś w gorączce?
— I to ile jeszcze! Byłeś zupełnie nieprzytomny.
— A co mówiłem?
— Co mówiłeś? Wiadomo, co się plecie z gorączki... No, bracie, do dzieła, żeby nie tracić
czasu.
Razumichin podniósł się z krzesła i złapał czapkę.
— Co mówiłem?
— Pop swoje, chłop swoje! Czy nie masz czasem na sumieniu jakiegoś sekretu? Nie
obawiaj się: o hrabinie1 nie było ani słowa. Mówiłeś o jakimś buldogu, o kolczykach
jakichś, o dewizkach, o Wyspie Krestowskiej, o jakimś stróżu, oprócz tego o Nikodemie
Fomiczu i o Ilji Pietrowiczu, tym zastępcy naczelnika cyrkułu, sporo naplotłeś. Poza tym
raczył się pan bardzo interesować swoją skarpetką! Skarżył się pan szanowny: dajcie mi,
krzyczałeś, skarpetkę i tak w kółko. Zamietow sam nawet szukał jej po wszystkich kątach i
podał panu to świństwo własnymi uperfumowanymi rączkami zdobnymi w pierścienie.
Wtedy dopiero raczył się pan uspokoić i całą dobę pieścił pan to świństwo; nie można jej
było panu z rąk wyrwać. Prawdopodobnie masz ją jeszcze gdzieś pod kołdrą. Domagałeś
się jeszcze jakiejś obszywki od spodni, jakże o nią zabiegałeś! Nie mogliśmy z ciebie w
żaden sposób wydobyć, o jakie ci tam obszywki chodzi! W ogóle nic nie można było
zrozumieć... A teraz do dzieła! Tu jest trzydzieści pięć rubli; zabieram z tego dziesięć rubli,
a za jakieś dwie godzinki wyliczę się z nich.
1 W intencji Razumichina dowcipna aluzja do przywidzenia i obłędu Hermana,
hazardzisty i mordercy z noweli Aleksandra Puszkina Pikowa dama.
164
ro drodze dam znać również Zosimowowi, chociaż dawno już powinien był tu być, bo jest
już dwunasta. A ty, Nasteczko, zaglądaj tu częściej, niech ma coś do picia i w ogóle, co
mu będzie potrzebne... A Paszeńce osobiście powiem zaraz, co i jak. Do widzenia!
— Paszeńką ją nazywa! Ach, ty cwaniaku! — zawołała w ślad za nim Nastazja; potem
otworzyła drzwi i zaczęła podsłuchiwać, ale nie wytrzymała i pobiegła na dół. Miała
ogromną ochotę dowiedzieć się, o czym on tam mówi z gospodynią, i ze wszystkiego
widać było, że była po prostu zachwycona Razumichinem.
Jak tylko zamknęły się za nią drzwi, chory zerwał z siebie kołdrę i jak wariat zeskoczył z
kanapy. Z trudną do opanowania niecierpliwością czekał, aż wyjdą, żeby zostać sam i
wziąć się do dzieła. Ale do czego, do jakiego dzieła? Jakby celowo naraz o tym
zapomniał. „Boże! Racz mnie oświecić: czy oni wiedzą o wszystkim, czy jeszcze nie
wiedzą? A co, jeżeli już wiedzą i tylko udają, droczą się, dopóki leżę, a potem nagle wejdą
i powiedzą, że wszystko już dawno jest wiadome, a oni tylko tak sobie... Co teraz robić?
Jak na złość zapomniałem, a przed chwilą przecież pamiętałem!..."
Stał na środku pokoju i z desperackim zdumieniem rozglądał się dookoła; podszedł do
drzwi, uchylił je, zaczął nasłuchiwać; ale nie o to wcale chodziło. Podszedł do pieca,